Oglądaj melodie: TV Party: Dokument

Zawsze wolałem nowojorską wersję punk rocka z końca lat siedemdziesiątych od jej brytyjskiego odpowiednika. Są wyjątki od każdej reguły, ale w dużej mierze scena w UK stała się nieco powtarzalna, z dźwiękami i modami, które stawały się niemal matematycznie podobne. Po naszej stronie oceanu jednak scena miała jakość wodewilu, gdzie gęsta poezja Patti Smith, amfetaminowy pop gumowy Ramones i precyzyjna precyzja Television wszystkie mieściły się pod tym samym parasolem. Jestem obojętny wobec szarlotki i baseballu, ale gdy chodzi o konfrontacyjne i ostre dźwięki wyłaniające się z ruin niegdyś potężnej metropolii, jestem czerwony, biały i niebieski do siebie.

Glenn O'Brien, który zmarł w zeszłym tygodniu, mógł nie być muzykiem, ale jego program publiczny TV Party, omówiony w odpowiednio zatytułowanym TV Party: The Documentary Danny'ego Vinika, wypełnił bardzo specyficzną niszę w ciągle zmieniającym się krajobrazie inteligentnego punk rocka z Wielkiego Jabłka. Oparta na luźno ustrukturyzowanym show-variety Hugh Hefnera Playboy After Dark, TV Party emitowano przez osiemdziesiąt odcinków w latach 1978-1982. Po drodze stał się on nocnym klubem dla każdego dziwaka z CBGB i modnego przybysz. TV Party, a przez to i ten film, mogą być najmniej znanym dokumentem o kulturze Nowego Jorku w latach bezpośrednio po tym, jak prezydent Gerald Ford pamiętnie powiedział miastu „drop dead,” ale to zdecydowanie jeden z najbardziej fascynujących.

W stacjach publicznych praktycznie nie ma strażników, a zasady są ledwie więcej niż delikatne sugestie. O'Brien i jego zespół palących zioło szaleńców audiowizualnych mieli wolność życia poza jakimikolwiek oczekiwanymi normami wizualnego medium. Reżyser Amos Poe, siedząc w pokoju kontrolnym, szybko przełączał między kamerami z niemal całkowitym brakiem zahamowań. Perkusista i de facto lider zespołu Lenny Ferrari uderzał w “magazyny” pędzlami zamiast w klasycznym zestawie perkusyjnym. Chris Stein z Blondie, wkraczając w swoją rolę maniakalnego Ed McMahona, zapraszał do wyzwisk od nielicznych widzów, którzy byli wystarczająco energiczni, by zadzwonić. Jean Michel Basquiat wbijał swoje zen koany Samo w kamerę jako abstrakcyjny komentarz do programu i świata jako całości. Nawet w stosunkowo swobodnym świecie nowojorskiej telewizji publicznej (program, który poprzedzał TV Party każdej nocy, był dosłownie niczym więcej jak dorosłymi gwiazdami filmowymi tańczącymi nago), O'Brien potrafił znaleźć unikalne sposoby na dostosowanie granic dobrego smaku, jednocześnie przekazując niespodziewanie urokliwy brak samoświadomości. Byli to ludzie, dla których bycie “cool” było drugą naturą, tym bardziej, gdy była to Debbie Harry skacząca na pogo.

Punk i nowofalowi muzycy z Nowego Jorku, którzy zdobyli mainstreamową sławę, reprezentują zaledwie wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o rzeczywistą muzykę, która powstawała. Mimo że O'Brienowi czasem udawało się zapraszać wielkie nazwiska, takie jak David Byrne, Iggy Pop, Mick Jones z Clasha i George Clinton, większość muzycznych wykonawców, którzy zaszczyciły scenę, to grupy, które od dawna zostały zapomniane przez wszystkich, może poza Thurstonem Moore'em. Kiedykolwiek słyszałeś o Eel Dogs? Oleg? Snuky Tate? TV Party było prawdopodobnie jedynym miejscem, które potrafiło udokumentować tych scenowców, których sława trwała piętnaście sekund zamiast piętnastu minut, które wszyscy mieliśmy otrzymać w idei przyszłości Andy'ego Warhola.

Później w filmie zauważono, że TV Party nigdy nie zostało określone jako cokolwiek konkretnego, a przez to nigdy nie musiało takowym być. To ta sama mentalność, która sprawiła, że muzyka tego miasta była dla mnie znacznie bardziej interesująca. Punk był koncepcją, którą można było wlać w dowolną formę. Dla O'Brien'a jego medium tutaj był Telewizja i, o ile wiem, był jedynym legitnym punk rockowym TV starem. Inni, najbardziej zauważalni David Letterman i Conan (bez pokrewieństwa), akcentowali swoje programy anarchią, ale TV Party było punkowe w samej swojej istocie w sposób, który nigdy nie został odtworzony.