Kryształowy country rap Nappy Roots

To w ich nazwisku, którego podwójne znaczenie wyjaśnione jest w tytule ich drugiego niezależnego albumu, No Comb, No Brush, No Fade, No Perm... Jest to również obecne w ich debiutanckim albumie niezależnym z 1998 roku, który po raz pierwszy przyciągnął uwagę Atlantic, zatytułowanym Country Fried Cess; jego pierwsza piosenka, „Country Roads”, zawiera niemal nie do rozpoznania banjo w swoim rytmie oraz elementy, które uczyniły grupę tak sukcesywą na ogólnokrajowej scenie. „Z korzeni, te wiejskie drogi trzymają nieopowiedziane prawdy,” rapują przed surowym refrenem, tworząc formułę: zdecydowanie nieglamourystyczna szczerość przekazana za pomocą dynamicznych, jasnych haczyków.

Jeśli Nappy Roots nie wynaleźli country-rapu, to na pewno skryształyzowali go w coś znacznie głębszego niż jakiekolwiek źle doradzone hip-hopowe krzyżówki, które miały miejsce na Music Row, nieco ponad godzinę na południe od Western Kentucky University, gdzie grupa zebrała się po raz pierwszy. Jednak ich prace czasami są kategoryzowane jako „świadome” — żargon dla hip-hopu z wyraźnie politycznymi lub filozoficznymi tekstami — i jest to trafne określenie, biorąc pod uwagę sposób, w jaki grupa splata żywe przedstawienia wiejskiej biedy z refleksyjnymi rozważaniami na temat tego, jak do tego doszło. Równie specyficzni geograficznie jak ich odpływający w miastach odpowiednicy w Nowym Jorku, Los Angeles, Atlancie i Houston, Nappy Roots postawili flagę, roszcząc sobie prawo do każdego zapomnianego małego miasteczka dla hip-hopu ze stylem i pewnością siebie.

„Przeciętny człowiek, gdy reszta była zawstydzona,” śpiewa Big V (alias Vito Tisdale) w największym hicie grupy, „Po’ Folks,” piosence, która przedstawia brak zarozumiałości jako powód do dumy w ten sam sposób, w jaki twórcy hitów z radia country nigdy nie przestają używać swoich skromnych początków jako źródła łatwości do utożsamienia się i wiarygodności. To było nowe i, co ważniejsze, chwytliwe, przyciągające pop, które skłaniało słuchaczy do przynajmniej milczącego uznania, że wszystkie ich przypuszczenia na temat raperów — i czarnych muzyków — były błędne.

Co mianowali się członkowie ruchu „Nappy movement” rozpoczęło się w Bowling Green w Kentucky, gdzie pięciu z sześciu z nich było w szkole w połowie lat 90-tych. Standardowe pozaszkolne spotkania — telewizja, piwo, zioło — coraz częściej przeradzały się w sesje freestyle'owe, które prowadziły do zaangażowania się w pierwszy czarny sklep muzyczny w Bowling Green, ET Music. Tam nie tylko zanurzyli się w regionalnej scenie undergroundowej, ale także zmontowali małe, prowizoryczne studio na drugim piętrze, gdzie nagrywali swoje pierwsze piosenki na „mikrofonie w szafie... Bez klimatyzacji,” jak opisali to w swojej pierwszej piosence „Awnaw.”

Ich początkowa misja była DIY, wzorowana na No Limit Records Mastera P; i o ile ten model może działać w zachodnim Kentucky, zadziałał. Bowling Green zaakceptowało grupę, mimo że tylko jeden z jej członków (Big V) pochodził stąd. Reszta pochodziła z Louisville, a w przypadku R. Propheta z Oakland — szczegół, który nigdy nie zbliżył się do zepsucia ich wiejskiego wizerunku.

Country Fried Cess sprzedało wystarczającą ilość egzemplarzy, aby dotrzeć do boomboxów personelu w pobliskiej tłoczni płyt CD, gdzie, jak twierdzi ówczesny menadżer Nappy Roots Terrance Camp, przedstawiciel Atlantic usłyszał zespół po raz pierwszy. „Mieli inny rodzaj kreatywności,” powiedział. „Sześć różnych członków o sześciu różnych stylach.” Zostali zakontraktowani w ciągu kilku tygodni na umowę, która wydawała się zbyt dobra, aby była prawdziwa. Melvin Adams (zwany Fish Scales) zrezygnował z drużyny koszykarskiej Western Kentucky Hilltoppers, aby poświęcić się muzyce, i Roots rozpoczęli. Tylko, że umowa, którą podpisali, szybko okazała się pełna zastrzeżeń, a nitki dołączone do niej zatrzymały ich muzykę w zawieszeniu na cztery lata. Tworzyli i wyrzucali całe albumy, a niektórzy z początkowych dziewięciu członków (niektórzy producenci, niektórzy partnerzy biznesowi) odpadli.

Tworzenie Watermelon, Chicken & Gritz może nie było gładkie, ale rezultaty były niezaprzeczalne. Bogate, organiczne, napędzane duszą bity z żywą instrumentacją, które wyłaniały się z głośników, wspierając różnorodną obsadę charakterystycznych emcee, każdy z nimi dzielący się swoim dobrych humorem realizm — twarde kopnięcia ukazane przez miękką soczewkę.

„Awnaw,” z niepowstrzymywanym groove'em z organów i gotowym do śpiewania hookiem (wzmocnionym przez nikogo innego niż super-producenta z Atlanty, Jazze Pha), okazał się idealnym wprowadzeniem dla publiczności, ostatecznie osiągając 51. miejsce na liście Billboard Hot 100. Miał wiejski język (w tym, ale nie tylko „hogwild”), relatywne opowieści o byciu pozostawionym z niczym poza „kieszonkowymi włókienkami,” a najważniejsze, przekonywujący argument, dlaczego była równie dobra zabawa w BFE, jak w jednej z uznanych mekek hip-hopu. Wideo, z jego cameo zwykłych ludzi, traktorami, słomianymi kapeluszami i ogrodniczkami, podkreśliło punkt: To był Southern rap w najbardziej przyjacielskim sensie tego terminu, ale perspektywa z rozmachem wcale nie uczyniła go bezsilnym. Jeśli już, to eklektyczna mieszanka rapowanych i śpiewanych głosów oraz niespodziewanych instrumentów dała im przewagę.

Każdy członek oferował coś zupełnie innego: Skinny DeVille (William Hughes), ze swoim szybkostrzelcym, elastycznym flowem i niewątpliwym dzielonym DNA z André 3000 z OutKast; R. Prophet (Kenneth Ryan Anthony), których nosowe, szalone rymy dodawały stylu dancehall; B. Stille (Brian Scott), który rozwijał swój twang ze sprytnym, chwytliwym, stanowczym frazowaniem; Fish Scales, który śpiewał rap z imponującą zręcznością, znajdując intonację, która rezonowała najbardziej z fanami; Big V, który wykorzystywał swój głęboki chrypę z wielkim efektem; i Ron Clutch, który polegał na kaskadzie sylab dla efektu.

Ich deklarowanym celem było przynajmniej, aby działać jako przeciwwaga dla przeważającego hip-hopowego dekadencji tamtego dnia. „Nie atakujemy nikogo, i nie jesteśmy przeciwko czemukolwiek,” powiedział Deville The Washington Post po wydaniu albumu. „Ale czasami widzisz wideo i jest przepaść między tobą a nimi. Oni się bawią, rozlewają Cristal — to nigdy mnie nie spotka.” Grupa pozycjonowała się przeciwko przemocy i seksizmowi, a nawet miała własnego zastępcę dla N-word: „yeggaz.” To może być jeden z powodów, dlaczego spuścizna grupy została tak zaniedbana w porównaniu do podobnie udanych, ale mniej otwarcie celowych rówieśników; szczerość jest już nie modna.

Jednak podczas gdy niektóre z ich tekstów łatwo pasują do tej tak zwanej perspektywy „świadomej”, jest wiele piosenek na albumie z 21 utworami z bardziej konwencjonalnymi tematami. „My Ride” to hymn dla Cadillaca ze 100 szprychami. A potem są frywolne hymny „Headz Up,” „Start It Over” i uroczo groove'owy “Ho Down” (rozumiecie?), który zawiera legendy Memphis Bar-Kays. Jest nawet trochę niecharakterystycznej nihilizmu w „Life’s A Bitch.”

Ale większość wydania to odnajdywanie przez Nappy Roots tych samych tematów, które wprowadzili w „Awnaw.” Wiejskie życie jest trudne, jak ukazują na „Ballin’ On A Budget” i „Dime, Quarter, Nickel, Penny,” a powody, dlaczego jest trudne, są oczywiste. „To dość zabawne, wszyscy kochają pieniądze do śmierci / a tylko 3% kontroluje bogactwo Ameryki,” rapuje Prophet w tym ostatnim. „Przyznaj się, żyjemy z rasistami — skandaliczne.”

Pomimo tych sytemicznych wyzwań, jest w ich skromnym dorobku jakaś gloria — przynajmniej, jak to przedstawiają. Hymny takie jak „Country Boyz”, brudne „Slums” i „Kentucky Mud” pokazują rodzaj odżywczego solidarności z ludźmi, którzy być może nigdy nie słyszeli siebie w hip-hopie wcześniej. Taki był ruch Nappy, jak widzieli go jego twórcy: odnajdywanie radości i piękna, gdzie tylko można, w niesprawiedliwym systemie, zamiast próbować go ukrywać. Branie cech i statusu postrzeganych jako niepożądanych — „kruczenie,” życie wiejskie, bycie częścią biedoty pracującej — i znajdowanie w nich sensu wspólnoty i atrakcyjności bez maskowania wszystkich rzeczy, które czynią je tak strasznymi.

To jest napięcie w rdzeniu największego hitu grupy, „Po’ Folks,” który kanalizuje blues na kilku poziomach: w rozleniwionych zagrywkach gitarowych, które obrysowują jego uwodzicielski beat i w resignowanej patosie, humorem i wytrzymałości jego tekstów. To nie było tylko coś innego niż cokolwiek na rapowym radiu; było to coś innego niż cokolwiek na jakiejkolwiek stacji radiowej — aż zaczęło być na każdej stacji radiowej. Serdeczne przedstawienie rodzaju codziennej biedy, która jest prawie zawsze ignorowana, stało się sensacją popową, dzięki doskonałemu tłumaczeniu melancholii utworu na jego refren przez Anthony’ego Hamiltona i zbiór niemożliwych do zarzucenia wersów. „Przechadzając się, zbierając wypłatę, to sposób tego świata,” rapował Big V. “Nie można tego zmienić, więc chyba będę się modlić za świat. Czasami pytam się siebie, czy zostałem stworzony dla tego świata?”

Gdy uderzył nowy kryzys, a USA wciągnęły się w kolejną wojnę, singiel osiągnął 21. miejsce na Hot 100; ich misja pokornej wytrwałości rozbrzmiewała wszędzie. Nowy wymiar hip-hopu wszedł do mainstreamu, który nie był ani kaznodziejski, ani apokaliptyczny, ale po prostu stworzony w solidarności. Jak to ujął Deville, wyjaśniając tytuł albumu, jest to „odświeżenie, soul food — rzecz, która trzyma cię.”