Nostalgia i Joanna Newsom

Rzeka Ocoee przepływa przez Góry Appalańskie i nawiedza wschodnie grzbiety Tennessee. Płynie wśród czystej mgły i pokrywa wszystko rodzajem nienaturalnej dzikości, która kłuje, prztyka i opiera się naturalnemu biegowi czasu. Mam to wspomnienie unoszenia się w Niebieskiej Dziurze niedaleko środkowych bystrzy Ocoee pod koniec mojego pierwszego roku na studiach. Obserwowałem chmury wędrujące z jednego horyzontu na drugi, mój wzrok był ramowany daleko sięgającymi gałęziami drzew. Lokalne dzieci leżały na pobliskim głazie, pijąc Coors Light, śmiejąc się i słuchając najdziwniejszej muzyki.

Harfy drepczące za potężnymi wokalami z niezrozumiałym głosem, duch wołający z głębi lasu, cicho śpiewający o małpie i niedźwiedziu. Unosiłem się prosto przez chwilę i spojrzałem na ich przystań. Wszyscy chłopcy mieli włosy na klatce piersiowej, a wszystkie dziewczyny nosiły dwuczęściowe kostiumy kąpielowe. Starsze dzieci, które były dojrzałe, które dorosły, które miały dostęp do magicznej muzyki opartej na harfie. Zastanawiałem się, jak ją znalazły.

Kilka tygodni później byłem w sklepie płytowym w Knoxville. Chodziłem tam w soboty, kiedy odwiedzałem rodziców na weekend. Spędzałem godziny przeglądając pokaźny zbiór nowych i używanych LP. Dotarłem do literki N, nie znajdując nic specjalnego, czego już nie miałem. Nada Surf, Neutral Milk Hotel, The New Pornographers, a potem, oczywiście, Joanna Newsom. Okładka była barokowym obrazem, kobieta trzymała w jednej ręce oprawioną motyla, a w drugiej kosę, jej ucho wystawało z długich, złotych włosów, a w tle płynęła niebieska rzeka zza dwóch gór. Wyglądało to jak coś z lat 70., co próbowało wyglądać jak coś z lat 1800.

Odwróciłem płytę. Została wydana w 2006 roku.

Stary człowiek z długą brudą, który zarządzał sklepem płytowym, pozwolił mi otworzyć album i posłuchać go próbnie. Przeskanowałem utwory i zatrzymałem się na dziewięciominutowej piosence zatytułowanej "Monkey and Bear". Przeskoczyłem igłę od razu do niej i oto była: Ta sama piosenka, która grała z kamiennej przystani starszych dzieci w rzece Ocoee. Moja miłość przez powietrze, które oddycham, prędzej czy później pokażesz swoje zęby. Tekst był delikatny, piękny i gwałtowny, jak dekadencka kobieta trzymająca nóż za plecami.

Sprawdzałem siebie pod kątem owłosienia na klatce piersiowej, ale nie, wciąż byłem pierwszoroczniakiem.

Ten album grał w kółko w moim pokoju przylegającym do piwnicy, strona A do strony B i z powrotem do strony A, z otwartym oknem, wprowadzającym świeże, jesienne powietrze, niosące zapach palonych liści. Zrobiłem transfer MP3 za pomocą mojego odtwarzacza USB i przeciągnąłem słuchawki przez dzierganą chustę. Muzyka Newsom "Ys" towarzyszyła mi w drodze z zajęć na zajęcia, mój pulchny korpus stąpał po mallu studenckim.

Jej muzyka to coś pomiędzy folkiem a awangardą, jak muzyka kameralna zapomnianego hipsterskiego króla. Można to wszystko zignorować jako przypochlebianie się lub ironicznie przestarzałe, ale jej głos, o mój Boże, jej głos, łączy wszystko razem, jakby istniało zawsze. To jest magiczne i wieczne. Jej niezwykły akcent, przejścia od mitu do współczesności... głęboko mnie porwało. Co więcej, Joanna Newsom była muzyką, którą znalazłem sam. Nikt nas nie przedstawił, więc to była muzyka, którą mogłem pokazać innym. Mało jest cennych walut, gdy jesteś dupkiem w college'u.

Zakochałem się w Joannie Newsom. Ta miłość, którą wszyscy studenci oddają sztuce, gdy ją w końcu znajdą, intensywna i oddana, ale ostatecznie tymczasowa. Moja kolekcja płyt rosła i znalazłem Feist, Jenny Lewis i tuzin innych indie ulubieńców, aby odwrócić moją uwagę od naturalnego szumu Joanny Newsom.

Gdzieś między ukończeniem studiów a przeprowadzką do Denver i z powrotem do Tennessee zgubiłem swoją kopię "Y's" i niedokończony związek z głosem Newsom.

Minęły lata i wpadłem w swoje późne 20. Przeprowadziłem się do Nashville. Chodziłem na koncerty co drugi wieczór, zacząłem nosić czarne dżinsy i skórzane kurtki, a zanim się zorientowałem, pokryłem się tatuażami. Owinąłem się w nową estetykę w nowym miejscu i byłem otoczony nowymi ludźmi. Moje ciało było szczuplejsze, a nogi smuklejsze. Zakochałem się w dziewczynie, złamała mi serce. Zakochałem się w kimś innym, a ona się przeprowadziła. Unosiłem się z dnia na dzień i z cienia w cień i przez długi czas nie wiedziałem za bardzo, co robię. Zacząłem biegać, przestałem pić, próbowałem wymusić na sobie uzależnienie od papierosów. Distantny głos brzęczał w tle.

W końcu zdecydowałem się zrobić to, co robi każdy złamany artysta. Przeprowadzić się do Kalifornii.

Tydzień przed wyjazdem poszedłem do kina z moim przyjacielem JP. Oglądaliśmy "Inherent Vice". Jest oparty na tym postmodernistycznym powieści Thomasa Pynchona, gdzie jest główny „A” i poboczny „B” wątek. Główny wątek to historia, a poboczny tylko obserwuje główny wątek, a postać punktu widzenia, która przez cały czas podąża za historią, utknęła w wątku „B”. Uwierz mi, to jest znacznie lepsze, niż to brzmi.

Film jest sprytnie narracyjny, jest to sposób na wprowadzenie bezpośredniego prozy powieści bez przytłaczania. Głos jest piękny, miękki i warstwowy niczym aksamitny dym, przyrzekam, że słyszałem go wcześniej. JP, czy ten głos brzmi znajomo? Wiem, że słyszałem ten głos gdzieś.

A potem, w doskonałej postmodernistycznej tradycji, narrator staje się aktywną postacią. Jest młodą kobietą z guziczkowym nosem i uszami wystającymi z włosów. Włosy na mojej klatce piersiowej podrażniały materiał koszuli. O mój Boże, JP. To Joanna Newsom.

Stara kobieta siedząca za nami uciszyła mnie. Uciszyłem ją z powrotem. Uciszyła mnie mocniej i zrozumiałem, że wciąż jestem w kinie. Wróciłem do domu i tej nocy pobrałem "Ys", a potem "Have One on Me", a potem "The Milk-Eyed Mender".

Mój Boże, gdybym tylko miał dostęp do etycznych pobrań w college'u, jest tak wiele, czego bym nie przegapił. Igła zeskoczyła w moim sercu i wpadłem w "Bridges and Balloons". Odtwarzałem to w kółko, w kółko i w kółko. Jakie wspaniałe wykonanie Decemberists, pomyślałem. Dopiero miesiące później zorientowałem się, że to Decemberists przerobili Newsom, a nie odwrotnie. Jestem idiotą.

Spakowałem walizki, wcisnąłem za dużo płyt do zbyt małych walizek i poleciałem na Wybrzeże. Teraz moje poranki są wypełnione biegami o świcie, czarną kawą i podróżami pociągiem. Przeciągam słuchawki przez moją dżinsową kurtkę i pozwalam głosowi Newsom prowadzić mnie z przystanku na przystanek. Kiedy pociąg przesuwa się pod zatoką między Oakland a San Francisco, jeśli zamknę oczy, jeśli jestem wystarczająco senny, mogę usłyszeć wodę rzeki Ocoee płynącą między kamieniami.