O \"Do Not Disturb\" i dziedzictwie zakończeń albumów Drake'a

Dziesięć lat później, etos Drake'a nadal kwitnie z wrażliwości, która jest tak samo przejmująca i pretensjonalna, jak on sam tego pragnie, dając mu elastyczność do głupiego wybuchania przeciwko aktorom w jego życiu i wystarczająco dużo intuicji, aby sprowadzić się na ziemię i przemyśleć, kim był - i kim się stanie - zanim straci kontrolę. Podczas gdy opinia publiczna nadal sondowuje jego empatię w poszukiwaniu złowrogiej natury, Drake wciąż krocz ten cienki tor na More Life: świadectwo jego profesji znania wszystkiego, co czujemy o nim, sobie i innych.

„Do Not Disturb”, ostatni utwór More Life's 81 rozległych minut, to sprzyjający tomik w linii potomnej Drake'a, pełen jego charakterystycznych wyznań. Stonowane rozjaśnienie „Time” Snoh Aalegry przez Boi-1da sugeruje, że ten moment jest jednym z najjaśniejszych ostatnich słów, jakie słyszeliśmy od Aubrey'a od lat, biorąc pod uwagę paranoję w jego narracji rosnącą tak szybko jak jego komercyjny awans do nietykalnego fundamentu globalnej popkultury. Surowa sentymentalność „Time” - wydanej jednocześnie z More Life - ukazuje refleksyjność Aalegry po stracie ojca. To uderzająca paralela do wagi nieustannej walki Drake'a, aby utrzymać kontrolę nad swoimi publicznymi i prywatnymi rzeczywistościami:

„Ostatni wers, który muszę zrobić, zawsze jest jak operacja

Zawsze próbuję pozbyć się wszystkiego, co mnie obciąża

Dlatego czujesz napięcie i pilność

Ostatnia szansa, by upewnić się, że weźmiesz to osobiście”

Drake, „Do Not Disturb”

Historycznie, zakończenia utworów Drake'a to przestrzenie dla niego, aby reflektować, odpowiadać i godzić się ze swoim życiem. Ułóż je chronologicznie, a otrzymamy prawdziwą mapę jego kariery: od So Far Gone do teraz, byliśmy świadkami, jak optymizm oczarowanego protegowanego Wayne'a psuje się, kiedy staje się sceptycznym profesjonalistą. Z każdym ostatnim słowem dla publiczności, ściany jego rapowych fantazji zapadają się szybciej, niż jest w stanie sobie z tym poradzić: czeki rosną, prawdziwi przyjaciele okazują się fałszywi, a on zawsze będzie miał coś do udowodnienia, gdy wszyscy chcą jego głowy. Każde zwycięstwo jest przyjmowane z ostrożną gracją; dlatego każde kolejne zakończenie znajduje Drake'a patrzącego wstecz na wcześniejsze wersje siebie z tęsknym zazdrością za jego niewinnością i delikatną złością na towarzyszącą jej naiwność.

Podczas gdy jego rywalizacja pozostaje nieporównywalna, jego defensywność wzrasta w ogromnym stopniu; wieczny underdog staje się gotowy i chętny do ścięcia każdego podmiotu, który zagraża jego imperium, ale tryb przetrwania napędzający ten instynkt zabójcy grozi mu jednocześnie, gdy nie może już rozpoznać, kim się staje. „30 for 30 Freestyle” i „Views” poprzedzające to były flankowane przez plotki o ghostwritingu, pożywkę dla tabloidów i losowy (i szybko zneutralizowany) feud z Meek Millem, wraz z osobistymi problemami, o których Drake daje nam tylko wskazówki. Przyznał, że przechodzi na nową przestrzeń, przypuszczalnie z myślą o samoobronie, mimo osiągnięcia swoich najdzikszych marzeń, tylko po to, by zobaczyć je zagrożone jak nigdy wcześniej.

Ale „Do Not Disturb” to humanizujący wydech i interwencja, której potrzebował Drake: może na pewno zapełnić 40,000 miejsc w Rogers Centre, ale co z tego, jeśli jest oszalały przez resztę widowiska, które go tam umieściło? To odświeżające wynegocjowanie jego przejrzystości, które na nowo ustawia niepowstrzymaną siłę, oferując koncesję zamiast kolejnego wypowiedzenia wojny:

„Uniknąłem wielu złośliwych ruchów

Byłem zły, kiedy pisałem Views

Widziałem stronę siebie, której nigdy nie znałem

Prawdopodobnie się samodestrukcyjnie zniszczę, jeśli kiedykolwiek przegram, ale nigdy nie przegrywam”

Nawet w swojej wyznaniowej przestrzeni, pozostaje Drake: zakładając swoją niezdolność do porażki lub uwolnienia się w próbach na tym tronie, choć z pewnością rozumie naturę bestii. Powie nam, że jest niezniszczalny, ale nawet on wie, że jest to dalekie od prawdy. Chociaż zrobi wszystko i skończy każdego, aby chronić swoje dziedzictwo, nie może uciec przed rzeczywistością i przetrwać w trybie przetrwania. Prawda jest taka, że słyszymy tego samego Drake'a, który zamienił swoje Rolls na Range, podczas gdy jego ojciec ledwo zbierał na papierosy w „The Calm” siedem lat przed teraz. I choć Heartbreak Drake na „Thank Me Now” zastanawiał się, czy dobre dziewczyny z jego miasta mówiły o jego imieniu „nad podwójnymi latte i niskotłuszczowymi muffinami”, Drake z dzisiaj spędza wolne chwile, pamiętając fałszywy portfel Chanel, który kupił Sealey, tak samo, jak rozmawiał z Paris o jej nowonarodzonym mając głowę w chmurach.

O potencjale autodestrukcji: w jego życiu „skoncentrowanym wokół rywalizacji i waluty”, czy pożegnanie More Life jest koncesją Drake'a przyznającego, że ma wiele do naprawienia, czy pracoholika poddającego się konieczności odpoczynku? Ostatnie wersy „Do Not Disturb” - połączone z pocztą głosową Sandry Graham wyrażającą matczyną troskę na końcu „Can’t Have Everything” - sugerują trochę z obu:

„Biorę lato wolne, bo mówią mi, że potrzebuję recuperacji

Może powrót do mojego regularnego życia mnie ośmieli

Wrócę w 2018, by dać wam podsumowanie

More Life”

11-miesięczny zwrot od albumu do playlisty ilustruje chętną chęć robienia tego, co Drake robi najlepiej: reflektować, odpowiadać i godzić się z każdym kryzysem, który uniknął i każdą krytyką, którą rzuciliśmy. More Life to rozległe podwojenie jego estetyki i kierunku dźwiękowego - bez względu na to, jak postacie reagują - ale to także samospełniająca się przepowiednia z „Do Not Disturb” jako wizytówką jego lęków. Dla każdego, kto dotknął się z mainstreamowym popem w ostatniej dekadzie, niemożliwe jest wyobrażenie sobie fragmentu czasu bez Drake'a w naszym życiu. Ale może to być okazja dla jego osoby, aby działała wbrew własnym radom i zwolniła lokomotywę, zanim ktoś odpali śmiertelny strzał lub podda się porażce, z której nie będzie mógł się odbić. Czy potrafi pogodzić zdobycze swojego sławienia z zepsuciem swojej prywatności? Czy będzie ciężej pracować, aby trzymać rodzinę bliżej? Czy kiedykolwiek będzie usatysfakcjonowany lub zmęczony na tyle, aby odejść z gracją, nie mając już nic do udowodnienia? Kiedy wróci, przypisy opowiedzą historię o tym, jaką perspektywę zyskał z przerwy.

Czy to ze świadomości, czy z arogancji, Aubrey zawsze ma ostatnie słowo.