Pierwszy dzień miesiąca: Najlepsza rap muzyka września w recenzji

Co miesiąc zbieramy najważniejsze albumy rapowe, które musisz usłyszeć, od majorów po ekskluzywy z Soundcloud i Apple Music. W tym miesiącu omawiamy Danny'ego Browna, Isaiaha Rashada, Kool Keitha, Micka Jenkinsa i innych.

Danny Brown, Atrocity Exhibition

Na początku tej jesieni, spędziłem dzień z Dannym Brownem w Los Angeles. Był już wyczerpany (relatywnie lekką) trasą prasową, która właśnie się rozpoczęła. Powiedział mi, że ma dosyć powtarzania nudnych części swojej historii – umowy z Fool's Gold, bliskiego spotkania z G-Unit, utworów EDM, które uczyniły go bogatym, ale zniszczyły mu wątrobę. Rozmawialiśmy zatem o rapie: które ad-liby mógłby wykorzystać od Stack Bundles, pieniądze, które wydał na CDR-y Maxa B, mechanika utworów Boosie, jak De La i Nas różnili się w '96.

Zrozumienie tego gatunku przez Browna jest encyklopedyczne i bezstronne, obejmujące epoki, regiony i style. To było zauważalne w jego muzyce od – przynajmniej – 2010 roku The Hybrid, który może i brakowało mu polotu, ale był oszałamiającą kliniką w aktach rapowania, kolażem najbardziej porywających stylów pisania tego gatunku i jego najtrudniejszych wzorców wokalnych. Jednak swoją ogólnokrajową reputację zdobył rok później, z XXX, medytacją nad starzeniem się i śmiercią, a zwłaszcza z jego ekstrawaganckimi scenami, które przedstawiały go jako samozniszczającego, obsesyjnego na punkcie seksu bezsennego z kompleksem Boga. Wreszcie, Old z 2013 roku zaszczepił całą tę dekadencję w strukturę, która analizowała jej skutki w czasie rzeczywistym.

Jego najnowszy album, Atrocity Exhibition, przekracza granice na różne sposoby. W wielu momentach, rodowity detroitanin gra 3-wood, składając swoje pisanie tylko na tyle, aby skupić się na produkcji, która jest dziko eksperymentalna (i, jak to on mówi, równie kosztowna). Nawet gdy jego flow jest najbardziej techniczne, jego teksty są maksymalnie zwięzłe i impresjonistyczne: zobacz "Dance in the Water", gdzie powraca do serii okrzyków końcowych, lub "Golddust", gdzie jego głos jest zredukowany do instrumentalności. Często aranżacje (większość z nich jest tworzona przez wieloletniego współpracownika Paula White'a) popychają swoje źródło materiału, czy to dance czy psych-rock, na pierwszy plan, co przynosi znakomite rezultaty.

Oczywiście, Danny ma wystarczająco dużo ostrości, aby przebić się przez hałas, kiedy to konieczne. On i Earl Sweatshirt zamykają "Really Doe", w którym występują także Kendrick Lamar i Ab-Soul, z oszałamiającymi wersami; lead singiel "When It Rain" jest wściekłym studium nawigacji po programowaniu perkusji. A otwarcie Exhibition z "Downward Spiral" – jednym z najbardziej szczerych kawałków Browna do tej pory – wyraźnie przywołuje zniszczone hotele z pierwszej części Old.

Atrocity Exhibition to album, którego nikt inny nie mógł stworzyć. Prace Browna czasami wydają się zaprojektowane, by zdobywać krytyczne pochwały, ale te obawy zazwyczaj manifestują się w decyzjach dotyczących sekwencjonowania, które korzystają z LP, niezależnie od tego. To jeden z najbardziej niepowtarzalnych talentów hip-hopu działających na szczycie swoich możliwości, z niemal nieograniczoną kreatywną kontrolą.

Isaiah Rashad, The Sun’s Tirade

Isaiah Rashad był obiecujący, ale był zbyt pełen szacunku. Pochodzący z Chattanooga, Tennessee, trafił na żyłę złota ze swoim debiutanckim albumem z 2014 roku, Cilvia Demo, i skorzystał z zaplecza fanów, które zapewniała mu umowa z TDE. Jednak ta taśma przywoływała południowe legendy, takie jak Outkast i Webbie, oferując niewiele w zakresie konkurencyjnego charyzmy. Na szczęście w swoim debiutanckim albumie The Sun’s Tirade wykorzystuje swoje atuty, kołysząc słuchaczy w senne rytmy letnich dni, zanim wyrwie ich z tego letargu serią potężnych hitów. Jest kontrolowany i konsekwentny, to taki album, który wyróżnia się i wyodrębnia z upływem czasu. I mimo nieco stonowanej obecności Rashada, wyróżnia go jako jednego z najbardziej obiecujących artystów albumowych w gatunku.

"Don’t Matter", szczery taneczny utwór na stronie B albumu, jest kulminacją i odstępstwem, a jego efekt spotęguje powolne tempo frontowej części Tirade (powolny rozwój "Silkk da Shocka" jest wręcz hipnotyzujący). "A lot", będący częścią szybkiego tempa przed "Don’t Matter", mógłby być najcięższym utworem na Black Elvis; "Bday" jest głęboko osadzone w mitologii "Da Art of Storytelling" i ciasno splecionych przypowieściach. Rashad nie jest szczególnie ekspresyjnym wokalistą, ale jest kompetentnym, potrafiącym dostosować swój flow do różnych kadencji.

The Sun’s Tirade jest najlepszym wydawnictwem TDE od good kid m.A.A.d. city; mimo że brakuje mu pojedynczego utworu w stylu "Money Trees" czy "m.A.A.d. city", nie ma zapóźnień, które pojawiły się w debiucie Kendricka. Rashad działa ściśle w swoim świecie – czasami dosłownie, zmagając się z uzależnieniem i traumą psychiczną. Chociaż nie jest tak efektowny jak jego bardziej znani rówieśnicy, Tirade sugeruje, że Rashad dotarł tam, gdzie większość weteranów nigdy nie dociera: zna siebie.

Mick Jenkins, The Healing Component

W czasach, gdy "przemoc w Chicago" stała się pewnym widmem wykorzystywanym do przerzucania winy za ludobójcze działania policji na samych czarnoskórych Amerykanów, żywe hip-hopowe środowisko miasta było traktowane w podobny sposób. Obserwatorzy gapić się na (i osądzali) drill na początku tej dekady; w latach, które upłynęły od tego czasu, jego zwolennicy w krajowej prasie muzycznej w większości odeszli, mimo niewielu genialnych odgałęzień, które gatunek zainspirował. W każdym razie, gdy The Water(s), przełomowa taśma Alabamańczyka Micka Jenkinsa, pojawiła się na powierzchni dwa lata temu, wielu pospieszyło, by uznać go za sztywnego, moralistycznego alternatywę dla Keefa, Bibbego, Louie i Herba.

Było to uproszczenie, ale nie było błędne: Jenkins jest trzeźwym, autorytatywnym pisarzem, chętnym do zmagania się z wielkimi pytaniami. Po nieco eksperymentalnym detourze z EP zatytułowanym Wave[s], wraca z The Healing Component, quote-unquote albumem studyjnym, który znajduje go zamyślonego, politycznego i powracającego do swojej (nieco rozszerzonej) strefy komfortu. Nie każdy obiecujący debiutant przeznaczony jest na to, by stać się wielką gwiazdą; można odnieść wrażenie, że na The Healing Component status outsidera pasuje Jenkinsowi dobrze. Utwory jak "Daniels Bloom" i "Plugged" grają jak organiczne, oparte na groovie alternatywy dla dźwięków atlantyckich, które dominują współczesnym rapowym radiu. Component wydaje się minorowy w porównaniu do Water(s), ale nie z braku kunsztu; po prostu uznaje, że zanim Jenkins będzie mógł odtworzyć świat na swój obraz, musi rozwiązać sprawy serca.

Kool Keith, Feature Magnetic

Dziedzictwo Kool Keitha opiera się, niedokładnie, na jego reputacji chameleona, galaktycznego intruza, który wpada i wypada z różnych przyjętych tożsamości. Ale jak pokazuje na swoim najnowszym albumie, Keith potrafi czarować magię z pustego pokoju. Feature Magnetic jest mniej rozległym artystycznym stwierdzeniem, a bardziej serią praktycznych ćwiczeń, dwoma dniami z niemal niezauważalnymi hookami i prostymi bitami. Każdy utwór łapie legendę Ultramagnetic z kolejnym współpracownikiem – niektórzy (Slug, Ras Kass) brzmią odświeżająco, inni (Mac Mall) sugerują alternatywne ścieżki, które Keith mógłby podjąć podczas kadencji W. Busha.

To odważna struktura dla rapera w swoim szóstym dziesięcioleciu: brak mylenia wskazówek, żadnego przesuwania słupków bramkowych z stylistycznym zwrotem w lewo, brak miejsca na ukrycie. Jego pisanie jest przepełnione oszałamiającą obrazowością i zadziwiającymi zwrotami; wzmianka o jego rodzinnym mieście rozpada się, w przestrzeni sześciu słów, w portret X-men pijących herbata grzecznie, podczas gdy w gapieniu się na kobiety na ulicy. Rzeczywistość Keitha różni się od naszej, jest dziwniejsza, ale bardziej gościnna.

Chinx, Legends Never Die

Gdy po raz pierwszy zagrałem Legends Never Die, drugi pośmiertny album Chinx w dwa lata, byłem w samochodzie, jeżdżąc przez Dolinę San Fernando. Mój telefon był schowany w konsoli centralnej, więc nie miałem sposobu, aby wiedzieć, kto pojawi się na końcu "All Good": Stack Bundles, geniusz puent z Queens, który został zamordowany, gdy wchodził do swojego budynku mieszkalnego w 2007 roku. (Sprawa wciąż jest nierozwiązana; niektóre źródła, w tym te w NYPD, zasugerowały związek z morderstwem Chinx w 2015 roku.) To było wstrząsające. Ponieważ jego prace nigdy nie były właściwie ujęte w formacie albumowym, podczas gdy był żywy, albumy Chinx są trudne do przesłuchania z jakiejkolwiek perspektywy, która nie uwzględnia jego śmierci. Ale nawet bez artysty obecnego tutaj, aby kierować tymi wydarzeniami, jego prace są pełne życia – błyskotliwe i aktualne, z poczuciem timing, którego nie można nauczyć.