Najbardziej Niedoceniane Albumy 2017 Roku

Don Bryant był doskonałym piosenkarzem soulowym i autorem piosenek dla megagwiazd takich jak Al Green i Otis Clay, kiedy spotkał miłość swojego życia, będąc sparowanym z nią w studiu: piosenkarka Ann Peebles. Razem napisali jej klasyczny utwór “I Can’t Stand the Rain” i są małżeństwem od prawie 44 lat. Bryant poświęcił swoje życie, aby wspierać Peebles w jej karierze, ale kiedy musiała zrezygnować z tras koncertowych w 2012 roku po udarze, Bryant po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu utknął w domu. Postanowił wrócić do muzyki i nagrał Nie Rezygnuj z Miłości, poruszający album soulowy, który brzmi jakby został nagrany w Hi Studios w Memphis w 1972 roku, ale wydany dzisiaj. Głos Bryanta zawsze był bogaty; tutaj jest tak dobry, jak kiedykolwiek. Podobnie jak album Williama Bella z 2016 roku Bound To Happen, ten wydaje się być pewniakiem na nagrody Grammy w kategorii Americana w przyszłym roku.--Andrew Winistorfer

Możesz kupić album tutaj.

Z każdym nowym wydaniem Dent May pokazuje nową stronę swojej sztuki. Po tym, jak zadebiutował na scenie albumem The Good Feeling Music Of Dent May & His Magnificent Ukulele, a następnie poszerzając swoją twórczość o zabawne i szczerze miłosne piosenki z albumu Born Too Late, odnalazł niesamowity punkt w Wśród Multiverse. Czy Dent jest nowym Eltonem Johnem, Harrym Nilssonem czy Randym Newmanem z 2017 roku? Ostatecznie, jest po prostu sobą: sublime mieszanka nostalgicznych popowych wibracji i nieustraszonego eksperymentowania charakteryzuje to, co takie ekscytujące w tym albumie. Muzyka Denta Maya ma ten nieuchwytny element extra posypany na chrupiącą, pełną instrumentację i niesamowicie wrażliwe oraz przystępne teksty. W jego tekstach jest orzeźwiająca dawka ironii wobec podstawowych ludzkich zmartwień, co czyni ten album doskonałym schronieniem dla misantropa w nas wszystkich. Jeśli zamkniesz oczy, prawie poczujesz piasek między palcami w wielokolorowym, '80s Los Angeles marzeniu Denta Maya.--Alex Berenson

Możesz kupić ten album tutaj.

Brytyjska autorka piosenek Marika Hackman stworzyła album, który jest błyskotliwy i chwytliwy, i jestem zaskoczony, że jeszcze nie zdobył świata. Odejście od swojej przeszłości w folku, Hackman znalazła rytm w surowym stylu grunge pop. Nie każdy artysta potrafi stworzyć spójną płytę, do której można płakać w jednej chwili, a w kolejnej tańczyć nago po domu, a jednak oto ona. I szczerze mówiąc, ten album zasługuje na wysłuchanie na podstawie samego jednego utworu. Utwór otwierający “Boyfriend,” wykorzystuje powszechne kulturowe umniejszenie queerowych relacji między kobietami — pomysł, że związek z inną kobietą “nie liczy się” — aby skraść kochanka tuż sprzed nosa jej chłopaka. To powinno być queerowym hymnem; sprawcie, aby tak się stało, ludzie!--Amileah Sutliff

Możesz kupić album tutaj.

Jako część gatunku, który zawsze sięga wstecz, aby szukać inspiracji, nowe folkowe wydania często narażają się na ryzyko pozostania w tyle, muzycznie. Oznacza to często folkowe wydania, które umykają uwadze, nawet te dobre. Równowaga pomiędzy znalezieniem aktualności i świeżości jako artysty folkowego przy jednoczesnym utrzymaniu brzmienia i tradycji folku jest skomplikowana, co Aldous Harding opanowała z albumem Impreza. Podejmuje ryzyko. Jej teksty balansują pomiędzy surrealistyczną poezją a confessionalnymi, a jej unikalny głos radzi sobie z każdym eksperymentem, który w niego rzuci. Połączenie z nowoczesnym krajobrazem dźwiękowym z instrumentami dętymi, maszynami perkusyjnymi i odległymi dźwiękami stworzyło coś niesamowicie niepokojącego, przerażającego i delikatnego. --AS

Możesz kupić ten album tutaj.

To, co może zdenerwować ludzi, którzy złośliwie reagują na listy w mediach społecznościowych, to fakt, że umieściliśmy ten album na takiej liście, biorąc pod uwagę, że przez krótki czas był on drugim albumem w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Ale ten album — duszący, dyskowy kawałek perfekcji od byłego chłopaka Taylor Swift — zniknął z naszej krajowej świadomości w czasie, w którym wszyscy przesłuchali “Slide” --singiel z Frankiem Oceanem, który jest estetycznie doskonały jak budynek Franka Lloyda Wrighta — pięć razy. To powinien być album numer jeden tego lata; ma zbyt wiele singli, które są Wrath of Khan poziomu melodii, aby nie był. Przeproście Calvina za to, że zapomnieliście o tytule, który zasługiwał na status króla lata i przywróćcie ten album do łask.--AW

Możesz kupić album tutaj.

Aby być całkowicie szczerym, biorąc pod uwagę, co jest, Czarna Origami nie jest, w porównaniu, zbyt niedoceniana. Zwłaszcza jak na tak eksperymentalny album, zyskał znaczną ilość szumu — co jest zasłużone, oczywiście. Mimo zaledwie dwóch albumów, Jlin jest ulubieńcem krytyków z kultowym śledzeniem. Ale to nie wyniosło Czarna Origami do mainstreamu. Na labelu Planet Mu, angielskiej wytwórni muzyki elektronicznej prowadzonej przez Mike'a Paradinas, tworzy swoją własną odmianę eksperymentalnej muzyki elektronicznej, która czerpie mocno z footwork z Chicago. Jlin — pracownica młynarska z Gary, IN w swoim codziennym życiu — uważa RP Boo i zmarłego DJ-a Rashada za swoich muzycznych mentorów, ale stworzyła dźwięk, który jest w pełni jej własny w ramach szkieletowych elementów footwork. To chaotyczne, epickie, trudne mistrzostwo i subwersja napięcia i zwolnień w najlepszej zabawie tanecznej i muzyki elektronicznej, co czyni go nieskończonym albumem przyszłości, którego warto posłuchać.--AS

Możesz kupić album tutaj.

Do czasu swojego czwartego albumu, Wielka Zła Miłość, John Moreland był samookreślanym “smutnym drabem” tworzącym brutalnie efektywne folk, country i Americana nagrania o swoim ogólnym złamanym sercu i smutku. Jego debiut na 4AD sprawia, że Oklahoman zmaga się z nowo odnalezioną miłością — którą nigdy nie myślał, że znajdzie lub zasługuje — oraz czymś zbliżonym do samoakceptacji. Wielka Zła Miłość jest jak HD wersja wszystkich rzeczy, które uczyniły Morelanda artystą wartym uwagi w jego trzech ostatnich albumach; teksty są głęboko refleksyjne, a muzyka łączy rock, country i folk, który brzmi jakby mógł być wyprodukowany przez najlepszy zespół barowy, jaki kiedykolwiek słyszałeś, a co najważniejsze, utwory trafiają ci w brzuch w tym samym momencie, w którym uderzają w mózg. Włącz “Brak Chwały w Żalu” i wyczuj wszystkie emocje, które potrafisz zebrać w jednej chwili.--AW

Możesz kupić album tutaj.

"W tym roku zostaliśmy obdarowani najciekawszym i uniwersalnie atrakcyjnym elektronicznym albumem od czasów Kala M.I.A. Noga Erez, która jest prominentnym członkiem rozwijającej się sceny muzycznej w Tel Awiwie, wymieszała swoje tradycyjne tło muzyczne z miłością do elektronicznych bitów, aby przynieść nam album pełen wyraźnych hitów. Po wcieleniu się w rolę muzyka wojskowego w wieku 18 lat, Erez wykorzystała swoje klasyczne wykształcenie w grze na fortepianie i gitarze jako bazę do nauki produkcji elektronicznej i użyła tego jako płótna do mieszania tradycyjnej arabskiej muzykalności z futurystycznymi tonami. Poza Radar wykorzystuje swoje niepokojące rytmy, aby dać słuchaczom naprawdę zabawny i niezwykle przystępny smak jej chaotycznego świata."--AB

Możesz kupić ten album tutaj.

Połowa Światła to debiutancki album Rostama Batmanglij, który jest najlepiej znany z czasu spędzonego w indie rockowej grupie Vampire Weekend. Ten album będzie wydawał się nieco znajomy fanom jego byłego zespołu, ponieważ wciąż bada te same złożoności dźwięku. Różnica polega na tym, że ta płyta ma cechę intymności i surowości, która przewyższa wszystko, co zrobił wcześniej. Kiedy śpiewa na tym albumie, brzmi to jak intymne wyznanie do bliskiego przyjaciela. Ten album przyjmuje dualność spojrzenia wstecz na to, skąd pochodzisz, z połączeniem sympatii i tęsknoty. Elementy jego muzyki i produkcji są efervescentne — ale zawierają zamierzone niedoskonałości. To motyw, który sprawia, że ten debiut jest tak relatywny i czyni Rostama poważną siłą muzyczną w swoim własnym prawie.--Neeru Ram

Możesz kupić ten album tutaj.

Dla tych, którzy znają debiutancki album Shamira Baileya Ratchet, jego lo-fi drugi album Nadzieja jest niewątpliwie zaskoczeniem. Z tego powodu został zlekceważony i niezauważony. W wielu aspektach, ponownie pojawił się jako nowy, lo-fi artysta z Nadzieja i bliskim następnym albumem sześć miesięcy później, jego drugim albumem LP z 2017 roku, Objawienia. Nagrywał na czterech ścieżkach przez weekend, a niezależnie wydał Nadzieja na swoim Soundcloud z osobistą wiadomością, która zaczynała się: “Miałem zamiar zrezygnować z muzyki w ten weekend. Od pierwszego dnia było jasne, że jestem przypadkowym popowym gwiazdor... zmęczenie utrzymaniem się w porządku z tym, jak jestem prezentowany i jak moja muzyka była prezentowana, odcisnęło ogromny wpływ na moją psychikę. Zacząłem nienawidzić muzyki, tej, którą kochałem najbardziej! ... Nie zamierzam kłamać, ten album jest trudny do słuchania, ale było jeszcze trudniej mi się z nim podzielić.” Nadzieja jest pięknym, intymnym dźwiękiem z tego samego dusznego głosu, który sprawił, że zyskał sławę w pierwszej kolejności. Odrzucenie jego dźwiękowej 180, ponieważ nie jest spójne z naszymi oczekiwaniami, byłoby pominięciem głęboko poruszającego doświadczenia zrodzonego z beznadziei i utknięcia w czymś przypominającym, cóż, nadzieję. --AS

Możesz kupić album tutaj.

Najsilniejsze emocje często kojarzymy z głośnością: krzyk, pełny śmiech, agonizujący krzyk, ale piosenkarka z Louisville, Joan Shelley, udowadnia na swoim piątym albumie, że głęboko odczuwane emocje mogą istnieć równie swobodnie obok ciszy i spokoju, być może jeszcze bardziej. Jak Townes Van Zandt, Shelley jest najbardziej potężna w opowiadaniu sennych historii, które nieoczekiwanie mogą cię zaskoczyć drobnym zwrotem frazy. Zaledwie siedem lat od rozpoczęcia kariery, ta praca wyprodukowana przez Jeffa Tweedy'ego sprawia, że Shelley, która opisuje siebie jako "otwarty nerw”, odnajduje pewność siebie i ulgę, które często przychodzą w czasie trzydziestki, umiejąc czuć i myśleć jednocześnie, nie czując się całkowicie przytłoczona wątpliwościami. Umiejętnie czerpiąc z tradycji muzyki appalachskiej, ten album przypomina, że wielka amerykańska muzyka roots nadal istnieje i że pomimo ciągłego uczucia zatłoczenia w tej dziedzinie, głos i gitara mogą nadal być wystarczające, gdy znajdują się w rękach odpowiedniego artysty.--Cameron Schaefer

Możesz kupić album tutaj.

Artyści często starają się przekształcać swoje osobiste historie i otoczenie w piosenki w sposób, który mam nadzieję, że jednocześnie wydaje się zarówno nowy, jak i znajomy dla słuchacza. Najlepsi potrafią sprawić, że czujesz, jakbyś odnalazł się na obcej ziemi, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że to dom. Zapewniony w Londynie artysta sudanjski Ahmed Gallab, znany jako Sinkane, zawsze był mistrzem tego rodzaju kreatywnej sztuczki, łącząc afrykański pop, disco, elementy taneczne i wprowadzając je obok bardziej tradycyjnych zachodnich stylów i struktur, aby stworzyć coś, co wydaje się wyjątkowe, ale właściwe. Jego najnowsza produkcja, Życie i To, Co W Nim, wydana przez City Slang, odnajduje go w szczytowej formie, ustalając groove, bity i dźwięki gitary, które chcesz włączyć na imprezie, aby zobaczyć, jak wszyscy natychmiast reagują. W "Ulubionej Piosence" refren "Nie zagrałbyś mojej ulubionej piosenki" oddaje hołd jego byłemu DJ-owi, ale jest idealnym podsumowaniem głęboko chwytliwego albumu.--CS

Możesz kupić album tutaj.

Dla osób, które znają tylko wcześniejsze prace Tei Shi (Valerie Teicher), rozwinęła swój minimalny, surowy styl, aby przynieść nam Crawl Space, album, który nie tylko pokazuje pełen zakres jej głosu, ale również jej umiejętność pisania niesamowicie chwytliwej piosenki popowej. Wpływy na ten album są zróżnicowane i łatwe do zauważenia; od inspirowanej przez The Cardigans “Baby” po ‘90s-pop hołd ‘Say You Do.’ Niezależnie od zewnętrznych wpływów, ten album jest konsekwentnie Tei Shi. Crawl Space ukazuje umiejętność Teichera do zabrania słuchacza w emocjonalną podróż, która reprezentuje jej najbardziej kompletną i dojrzałą twórczość do tej pory.--AB

Możesz kupić album tutaj.

Słysząc pierwsze skrzypnięcia głosu Coltera Walla, nie można uwierzyć, że osoba urodzona w 1995 roku ma instrument, który brzmi jak głaz przesuwany po skalistym zboczu. Jest głęboki, noszony i brzmi na starą erozję. Self-titled debiutancki album Walla został wyprodukowany przez gwiazdę country producenta Dave'a Cobb (Isbell, Simpson, Stapleton itd.), ale wkład Cobba polega głównie na wycofaniu się i pozwoleniu na dominację impresjonistycznym tekstom Walla oraz oszczędnej, wietrznej instrumentacji. Wall nigdy nie znajdzie się na CMT -- jego piosenki nie są tymi, które wspomagają cię podczas poniedziałkowego kaca -- ale powinien być wielką gwiazdą alt-country przez wiele lat.--AW

Możesz kupić album tutaj.

Przejście do Stones Throw Records z wydaniem Mister Mellow — pierwszego albumu Washed Out od 2014 roku — wprowadziło nowy rozdział grupy, który jest oparty na próbkach, pokrojony i zmieniony, z odrobiną tropikalnego wpływu. Ten album jest pełen spokojnych, trippy klubu bangers, które wydają się, jakby były stworzone na końcówkę twojej nocy w wczesnych godzinach na plaży Ibizy.--AB

Możesz kupić album tutaj.