Na zawsze głuchy: Czerwcowa recenzja muzyki metalowej

The Lord Weird Slough Feg: New Organon (Cruz Del Sur)

Jako lider The Lord Weird Slough Feg, Mike Scalzi jest anachronistą, antagonistą i aktywistą. Od samego początku jest celowo nie na czasie, zakładając zespół NWOBHM pod koniec szczytu thrashu w 1990 roku, a if chodzi o metal, może być dość drażliwy, łagodnie mówiąc. Nie można jednak wątpić w jego oddanie, a nikt nie podtrzymywał płomienia klasycznego heavy metalu tak jak Slough Feg. New Organon, ich dziesiąty album, jest bardziej surowy niż większość ich wcześniejszych wydawnictw, co oznacza, że szybciej dociera do sedna tego, co sprawia, że Slough Feg jest Slough Feg. Scalzi oddaje pisanie swoim eseju; jako autor piosenek i wykonawca przychodzi i odchodzi z hukiem, a co za huk. Tutaj bardziej oszczędny, jego charakterystyczne galopy, skoncentrowane i uzbrojone w Maiden w najlepszym wydaniu, naprawdę wbijają w „Being and Nothingness” oraz utwór tytułowy. W takich utworach jak „Headhunter” i „The Apology” spuścił je do ponurego stanu, nie pozwalając jednak na zbytnie zmulanie, wybierając majaczenie oblężenia. A gdy mowa o melodii podwójnej gitary, to właśnie tam on i jego towarzysz na gitarze, Angelo Tringali, naprawdę nie żartują. „Headhunter” i „The Cynic” to bilet na Gorham-Robertson na 2019 roku, a Slough Feg to nic innego jak ekstaza, jeśli chodzi o tę dostawę. Scalzi jest obrońcą wiary, a Organon odnosi się także do alternatywnej historii, z „Sword of Machiavelli”, wyobrażając sobie, co by było, gdyby wylądował w Wichita i jamował z duszą o imieniu Mark Shelton. Manilla Road, moi panowie, to jedna z lepszych dróg do przebycia. Pokazuje to, że w dźwięku w średnim wieku wciąż tkwi masa możliwości. (Jeśli chcesz zgłębić jednego z najlepszych nieodkrytych zespołów metalowych w Ameryce, odkryj Hardworlder, zawierający szalone podwójne melody delikatne jak „Tiger, Tiger”, lub Traveller, najbardziej epicki metalowy album oparty na niszowym RPG.)

Ripped to Shreds: 魔經 - Demon Scriptures (Pulverised)

Nie ma wątpliwości, że znajdujemy się w środku drugiego renesansu amerykańskiego Death Metalu (gdy Ameryka się kruszy, death metal rośnie w siłę, a ja bym nie chciał, aby było inaczej), a nazwisko, które powinno być na szczycie, ale jeszcze nie jest, to Ripped to Shreds z San Jose. Jedyny członek, Andrew Lee, jest oddanym fanem HM-2 jak wielu nowicjuszy DM, ale wybiera inną drogę niż większość, nie oddając się w całości Entombed/Dismember. Lee jest bardziej zainteresowany rozwijaniem własnego głosu jako autora piosenek, swobodnie czerpiąc z klasycznych wpływów death metalu, ale nigdy nie zatracając swojej tożsamości. W zeszłym roku zadebiutował imponującym albumem 埋葬 (chiński na „pochować”), a nowa EP-ka Ripped to Shreds 魔經 - Demon Scriptures także spełnia jego standardy. Lee jest zwinny, gdy musi być, i szalonym buldożerem, gdy nie musi, i wie, jak utrzymać równowagę. „喪家 (In Mourning)” i „株九族 (Nine Familial Exterminations)” balansują na granicy między melodyjnym death metalem a burly OSDM, dowodząc, że nie musisz poświęcać melodii czy smaku na rzecz nieokiełznanej furii. A Lee potrafi być Nails, gdy tylko zajdzie taka potrzeba, czego dowodem jest 45-sekundowy „江湖郎中 (Pseudoelixir)”. Zamykający utwór „日月神教第一節 (Sun Moon Holy Cult Part 1)” czerpie z rzadko spotykanego obecnie wpływu szwedzkiego: Edge of Sanity, nadając mu melodyjną nutę, robiąc to nieco bardziej proggowym i kończąc ogromnym wybuchem artyleryjskim. Jedna z najbardziej interesujących grup death metalowych ostatnich czasów, nie śpij.

Fuming Mouth: The Grand Descent (Triple B)

Na końcu spektrum HM-2 mamy The Grand Descent, debiutancki album pełnoprawny bruzersów z Massachusetts, Fuming Mouth. Jeśli interesuje cię ta skrzyżowanie hardcore’u i death metalu, jeśli podnosisz ciężary do Hatebreed, a później wylatujesz i jesteś wyrzucany do Obituary, to jest to twój set. To wszystko, co jest w gitarach tnących jak piła z mnóstwem fragmentów, które zabijają tłum. Nie powinno więc zaskakiwać, że to kolejny zwycięzca KUrta Ballou, który ponownie wykorzystuje magię overdrive HM-2. Powinien być na albumie naklejony ostrzeżenie, że nie powinieneś słuchać „Fatalism”, jeśli masz w przeszłości coś na sumieniu. Pacyfizm przestaje istnieć, gdy dochodzi do złamania rytmu; w jego uchwycie albo jesteś żądny krwi, albo nie jesteś. Jest zły. Zapomnij też o próbie znalezienia wewnętrznego spokoju podczas „Visions of Purgatory”: znaleźli sposób na to, aby chór był demoniczny. To tak, jakby NYHC stworzyli prawdziwi diabły, głosy leżące na sobie w koszmarnej solidarności. Kolejny klejnot w krwawym kielichu death metalu z 2019 roku.