Arlo McKinley zajęło 40 lat, aby stworzyć swój debiutancki album. To jeden z najlepszych albumów roku

Historia pochodzenia Arlo McKinleya brzmi jak stworzona postać do powieści: 40-letni muzyk z Cincinnati o wielkim głosie spędza większość 20 lat w monotonii miast w Rust Belt, obserwując, jak jego marzenia wymykają mu się z rąk, zanim w końcu zwraca na siebie uwagę Johna Prine'a, innego autora tekstów, który wiedział coś o tej midwesternskiej nudzie. Prine i jego syn podpisują z nim kontrakt na ich wytwórni, Oh Boy Records, a McKinley ma szansę na muzyczny debiut, gdy większość mężczyzn w jego wieku osiada w wygodnej stagnacji w środkowej części życia. Umieszczają go w legendarnym studiu Sam Phillips Record Service w Memphis, a Matt Ross Spang produkuje z silną obsadą, nagrywając kilka utworów, które miał w zanadrzu przez 15 lat. Album: Die Midwestern, doskonały na co najmniej pięć różnych sposobów.

Ale w końcu to wszystko staje się ładną dekoracją dla samego albumu, bolesnej, cierpiącej, smutnej, pięknej, potężnej i wzruszającej cyklu 11 utworów, który porusza wszystko, od beznadziejnych prac, opiatów, oraz lęku przed byciem Najbardziej Prawdopodobnym do Nigdy Niegdy Nim Zostanie, po handel narkotykami i to uczucie, które masz w sobotni wieczór po sześciu piwach, kiedy czujesz się niepokonany. To album, który potrafi być o małych rzeczach, ale także o wszystkim; w swojej specyfice czucia się zagubionym i beznadziejnym w Ohio, uchwyca to uczucie uniwersalnie. To sesja terapeutyczna dla każdej zagubionej osoby, która próbuje to zrozumieć. W 2020 roku nic nie zaskoczyło mnie bardziej niż ta płyta.

Główny temat Die Midwestern jest jasno przedstawiony w utworze tytułowym: "Myślałem, że zapalimy miasto / ale jeśli zostaniemy, na pewno wygaśniemy / gdy nasze marzenia wymkną się nam z rąk" śpiewa McKinley, nad barową muzyką country, żaląc się nad zmarnowanymi nocami w barach w Cincinnati, które kiedyś wydawały się pełne obietnic, ale teraz wydają się stać w miejscu. Teksty McKinleya to prawdziwy cios w żołądek; każde przewrotne zdanie ma szansę cię powalić swoją brutalną szczerością i prostotą. W "The Hurtin's Done" mówi o sposobach, w jakie maskował niepokój i wątpliwości różnymi substancjami, które będą znajome każdemu, kto spędził swoje życie w swoim własnym umyśle. "Bag of Pills" opowiada o dilerze narkotykowym, który działa na pieniądze na piwo dla swojej ukochanej, a który utknął w swoim wolno poruszającym się wypadku życiowym, a "Gone For Good" ma McKinleya przepraszającego za lata, które partner zmarnował na niego, jednocześnie nie wiedząc, jak iść dalej bez niego i walcząc z nocną pokusą, by zadzwonić.

Głos McKinleya niesie zmęczenie, o którym śpiewa w swoich utworach; potrafi krzyknąć jak najlepszy, ale potrafi również śpiewać z melodyjnym growlem. W zamykającym album utworze "My Best Friend" marzy o dzieleniu piwa z duchem przyjaciela, który zmarł. Gdzie inni autorzy tekstów mogli by zamienić taki koncept w coś kiczowatego, McKinley bardziej obchodzi to, by po prostu zatrzymać chwilę; tak naprawdę nie interesuje go, jak wygląda życie po śmierci, woli po prostu pogadać i znów przytulić swojego przyjaciela. To kolejny utwór, który potrafi być wąski w swoim skupieniu, ale czuje się, jakby mówił o czymś znacznie większym. Kończy się i jak wszystkie wielkie albumy, zostaje ci tylko jedno uczucie: Jeszcze jedna odsłona tego, i może wszystko to ogarnę. Czterdzieści lat było wystarczająco długim czasem, by uczynić ten album doskonałym.

Zdjęcie autorstwa Davida McClistera