Nap Eyes' Niespokojny Pokój

Nowa płyta Nap Eyes, I’m Bad Now, sugerowana jest jako ostatni element trylogii, która obejmuje ich debiutancki i drugi album, odpowiednio 2014’s Whine of the Mystic oraz 2016’s Thought Rock Fish Scale, ale Chapman wciąż widzi to określenie jako niejednoznaczne. „[Życie] nie wydaje się mieć końcowego rozdziału, przynajmniej gdy się toczy,” mówi. „Jak coś się kończy, to także jest początkiem.”

Wizja Chapmana dotycząca istnienia jako bezgranicznego ouroborosa przewija się przez całą płytę I’m Bad Now. To płyta pełna sprzecznych ciekawości. W spokojnym, rockowym otwieraczu „Every Time the Feeling”, gani tendencję do unikania dokuczliwego niepokoju egzystencjalnego. Później, z niechęcią stawia mu czoła, narzekając, „Nie mogę powiedzieć, co jest gorsze: bezsens czy negatywne znaczenie.” Pod koniec utworu jednak, jakby pojednuję się z niepewnością: „Zrozumiałem, jak żyć dalej i wciąż marzyć.”

Piosenki Chapmana często przypominają równanie, zwykle bez jednej definitywnej odpowiedzi; prześwietla swoje istnienie ze wszystkich stron, nigdy do końca nie docierając do sedna sprawy. W „You Like To Joke Around With Me”, jest optymistyczny: „Dostrajanie się do fali drugiego człowieka może naprawdę zrobić różnicę na tym świecie,” konkluduje. Później, podczas zachodniego tasowania „Sage”, ubolewa, „Widziałbyś swoich nauczycieli walczących z ciemnością i rozbijających Wilgotne, ciężkie rozczarowanie straconego dnia.” Chapman uważa, że przeciwieństwa się uzupełniają. „Te rzeczy, one są częścią życia. Integracja ich w symboliczny sposób, czy to w utworze, czy w jakimś rodzaju rytuału, myślę, że to naprawdę dobry sposób na życie.”

Słuchając, jak Chapman bada te kwestie, wydaje się, że opracował swoją unikalną metodę naukową, która równoważy obiektywne i subiektywne. Ale jego podejście jest także związane z definiującą skromnością, że być może to, czego szuka, nigdy nie będzie można naprawdę poznać. Zamiast tego, często decyduje się szukać radości w teraźniejszości, niezależnie od tego, czy jego wnioski są owocne, czy nie. Mówi, że jego proces to jak „relaksowanie wizji tunelowej.” „Jeśli zrozumiesz szerszy zakres życia, zawsze są sposoby, w które możesz... nawigować przez rzeczy,” wyjaśnia.

„Trochę frustracji tak naprawdę nie jest złe.”

To na tej krawędzi pomiędzy ambiwalentnym spokojem a niespokojnym cynizmem Chapman balansuje spokojnie, jak zrelaksowany biochemiczny rocker. Zadanie biochemika nie jest przypadkowe; Chapman pracował w biochemii obok Nap Eyes, co było nagłaśniane już od jakiegoś czasu. Paradigmatyczny charakter jego tożsamości służy jako coś więcej niż nowinka; te dwie sfery informują się nawzajem, a w rezultacie wzbogacają istnienie Chapmana.

„To był wielkie źródło pocieszenia w niespodziewany sposób,” mówi o dwóch karierach. „Zawsze utożsamiałem się z subiektywnym i artystycznym oraz estetycznym wymiarem życia, odkąd byłem naprawdę młody. Pięknie napisana piosenka mogła poruszyć cię do duchowych wysokości czy coś. To jeden sposób, żeby tam dotrzeć. Jednocześnie, jest też sposób poprzez obiektywne kontemplacje natury istnienia.” Tutaj, Chapman przekaże, w rozradowanym, gorączkowym tempie, wersję SparkNotes ewolucji, od pierwszych samoreplikujących się cząsteczek do rozwoju komórek po rozwój oka (tak, organu). „Przed tym, nie było widzenia,” mówi z niedowierzaniem. „Taka rzecz jest po prostu szaloną zmianą.”

Konkretny charakter tych faktów jest dla Chapmana pocieszeniem. „To nie są subiektywne rzeczywistości. To są rzeczy, które naprawdę się wydarzyły.” Odbiega na chwilę od swojego monologu. „Myślę, że próbuję trafić do tej linii myślenia, która jest mniej o twoim subiektywnym, fenomenologicznym doświadczeniu, to również inny sposób na dostęp do tych wysokości cudowności i poczucia świętości życia, czy poczucia spokoju i perspektywy na temat twojego miejsca w świecie.”

Zauważa, że to zrozumienie nie przyszło naturalnie. „To była słabsza strona mnie, którą musiałem rozwijać,” mówi. Ale to frazowanie również służy do ugruntowania i trzymania się subiektywnego poglądu, który czasami grozi albo napycha nas samą ważnością, albo przytłacza niekontrolowanym cierpieniem.

„Miałem przeczucie, że czasami, gdy byłem naprawdę zaangażowany w subiektywną sferę, myślę, że istnieje tu niebezpieczeństwo utraty równowagi,” mówi, zauważając, że podejście dwutorowe pomogło ustabilizować jego zdrowie psychiczne. „Czasami, gdy rzeczy zdają się iść nie tak, nie masz tyle wyraźnych rzeczy, do których możesz się przyczepić, ponieważ jeśli jesteś w swojej subiektywnej sferze, jeśli coś się przewróci, cała sfera również skłonna jest się trochę przewrócić.”

To jest rodzaj splotu, przez który Nap Eyes meandruje na swojej nowej płycie. Rzadko jednak te pojęcia są nazywane. Zamiast tego, Chapman mówi w abstrakcyjnych i kodowanych narracjach, jak w enigmatycznym spacerze „White Disciple.” Te narzędzia działają jako naczynia, może nawet katalizatory, dla eksponencjalnego znaczenia. Wskazuje na niemieckiego pisarza Hermanna Hesse jako inspirację. Mówi Chapman: „Ma sens, aby mieć symboliczne słowo, które zawiera znaczenie szersze niż to, co explicite opisujesz lub definiujesz w piosence. Jeśli masz postać lub charakter, który jest symbolicznym reprezentantem archetypu psychiki, to to słowo, jeśli jest wywoływane w kilku różnych kontekstach, może mieć wielkie bogactwo znaczenia, które ludzie mogą eksplorować lub kontemplować poza rzeczywistym tekstem utworu.”

Jest szczególny spokój w dyskusji Chapmana na ten temat. Tak poważnie, jak jest w swojej własnej misji rozplątywania wątków swojego życia, jest również świadomy, że może nigdy nie znajdzie żadnych odpowiedzi. „Istnienie to prawdziwa zagadka, ponieważ to bardzo dziwna rzecz, która się wydarzyła,” mówi delikatnie. „Próba zrozumienia, gdzie pasujesz w bezmiarze kosmosu, na pewno była pytaniem przewodnim dla mnie.” Przemyśla, „Inny sposób na powiedzenie tego to uciążliwe pytanie. Mogłeś próbować to ignorować, a pytanie będzie cię ścigać. Czasami jest to źródło cudowności, czasami jest to źródło niepokoju. Ale myślę, że im więcej możesz się z tym zmierzyć, jest całkiem możliwe, aby zyskać, z upływem czasu, do pewnego małego stopnia, poczucie równowagi lub harmonii z szerszymi zasadami, które tam są. To nadal mój cel.”