Mówią, że to twoje urodziny

The Beatles mają w tym miesiącu 50 lat i pozostają pełnym historii i chaosu, ale ostatecznie ukochanym, muzycznym dokumentem. I chociaż nadchodzące wydanie 4-LP spowoduje, że kolekcjonerzy Beatlesów dodadzą kolejny luksusowy zestaw do swoich bibliotek, to pragnienie Changa, aby zgromadzić pierwsze wydania „The White Album” przeczy fanom i typowym instynktom kolekcjonerskim. „Podchodzę do tego projektu z tendencjami fana Beatlesów i kolekcjonera płyt,” mówi Chang, „ale doprowadzam je do absurdu.”

Część absurdalności projektu Changa staje się oczywista w momencie otwarcia jego strony na Instagramie z hipnotyzującą siatką białych kwadratów. „Dlaczego publikować tysiące zdjęć tego samego, identycznego albumu?” można by się zastanawiać. Przewiń w dół, a znajdziesz subtelne różnice, które stają się kluczowymi detalami: szczególnie zły przypadek zużycia, mała naklejka z Astro, psem z Jetsons, wiadomość napisana na czerwono „NIE POKAZUJ TEGO DEBRZE.” Dowody na to, że te płyty były słuchane i kochane.

Kluczowym elementem tej absurdalności jest coś, co można przegapić: unikalny numer seryjny wytłoczony w rogu każdej płyty, którą posiada Chang. Artysta rozkoszuje się ironią gestu, który sprawia, że album, który przekroczył trzy miliony jednostek zanim EMI przestało je tłoczyć w 1970 roku, wygląda jak wydanie limitowane. „Dla mnie to idealny przedmiot kolekcjonerski,” mówi, „Koncepcyjnie skończona edycja identycznych, ale unikalnych egzemplarzy, które w praktyce niemożliwa jest do skompletowania.” Chociaż to go nie powstrzyma przed próbami.

Te trzy wybrane obrazy to tylko kilka z okładek „The White Album” prezentowanych na Instagramie We Buy White Albums.

Koncepcyjny projekt Changa dla We Buy White Albums nie dotyczy muzyki, chociaż zastanawia mnie, jak odpowiednia parabola tego projektu dla dźwiękowej palety albumu, który go zainspirował. The Beatles jako muzyczny dokument jest równie absurdalnie maksymalistyczny jak Syzyfowe poszukiwania Changa, aby zebrać każdą jego kopię. W 93 minutach jest dłuższy niż jakikolwiek inny dwualbum Beatlesów razem wziętych i oszałamiająco rozpustny nawet według dzisiejszych standardów.

Warto tu zauważyć, że w minionym roku mieliśmy szczególnie interesujący moment dla długich albumów. Post Malone’s Beerbongs & Bentleys i Drake’s Scorpion, najdłuższe wydania obu artystów, pobiły rekordy odtworzeń na Spotify. Dowiedzieliśmy się, że gospodarka strumieniowa nagradza długie albumy; więcej utworów to więcej odtworzeń, które generują większe przychody. Beerbongs & Bentleys i Scorpion odnosiły sukces nie tylko dzięki swojej długości, ale także dlatego, że utwory łączą się w sposób, który zachęca słuchaczy do przesłuchania całych albumów naraz.

Co ciekawe, gdy porównujemy te nowoczesne przeboje z The Beatles, to nie tylko fakt, że The Beatles jest jeszcze dłuższy — mimo że powstał w czasach, gdy podwójne albumy były rzadkie, drogie i logistycznie frustrujące — ale jak gwałtownie sprzeciwił się pojęciu, że album może chcieć tworzyć spójny całość. Hojne określenie mozaiki dźwięków i wpływów — słowo, które często pojawia się w opisach — brzmi „rozwlekły.” Od otwierającego utworu w stylu Chucka Berry „Back in the U.S.S.R” do awangardowego eksperymentu taśmowego przedostatniego utworu „Revolution 9,” The Beatles jest amalgamatem bluesa, klasycznej muzyki indyjskiej, country, soulu; prawie każdy element, który został pochłonięty przez rockową muzykę do końca lat 60., został wypluty w całych kawałkach.

Trochę biografii zespołu pomoże zrozumieć fragmentaryczną estetykę albumu. Pisanie i nagrywanie The Beatles zbiegło się z niefortunnym etapem dla zespołu, kiedy ich popularność, wspólne ego i wzajemna niechęć osiągnęły apogeum. Wczesne sesje, w których John nalegał na stałą obecność swojej nowej dziewczyny Yoko, Paul nienawidził, że zawsze wybierała jego wzmacniacz basowy do siedzenia, George stawał się niespokojny, gdy zdawał sobie sprawę z własnych talentów jako songwritera, a Ringo na krótko opuścił zespół, aby żeglować na jachcie Petera Sellersa. Wiele utworów na The Beatles zawiera nakładki, ponieważ członkowie preferowali nagrywanie w oddzielnych studiach. Wybór utworów i ich sekwencjonowanie było również niezgodne; nikt w zespole nie zamierzał wydać 30-utworowego albumu, ale konsensus co do tego, które utwory zostawić, wydawał się niemożliwy. Nawet sławna okładka jest zwiastunem nieuchronnego rozpadu; rozważmy, że każdy z albumów poprzedzających The Beatles przedstawia wszystkich czterech członków razem, często uśmiechniętych.

Jeśli jest jakiś album Beatlesów, którego reputacja stała się bardziej znana niż sam album, to jest to z pewnością The Beatles. Skandaliczne kłótnie, które nie mogły pozostać poza prasą zbyt długo, stały się pożywką dla wszystkich fanów próbujących zrozumieć bezprecedensowe wydanie. Klinika medytacji transcendentalnej, w której napisano wszystkie utwory, uczęszczana także przez Donovana i Mię Farrow, na zawsze została wpleciona w legendy zespołu. Album ma również nierozerwalne związki z Charlesem Mansonem, który był przekonany, że płyta mówi bezpośrednio do niego i używał jej zaszyfrowanych wiadomości, aby przekonać swoich wyznawców do popełniania morderstw. Tak jak słowa „Helter Skelter” nigdy tak naprawdę nie należą do zespołu, tak też pojęcie posiadania własnego „White Album”, rozciągającego się i długiego manifestu zamieniającego się w klątwę, przypadł księciu, The Clash i Smashing Pumpkins.

Może to być dowód na to, że kultura, która otoczyła The Beatles, sprawiła, że 50 lat później album jest postrzegany równie ciepło jak w dniu premiery. The Beatles spędził kilka tygodni na pierwszym miejscu i był chwalony przez krytyków za swoją śmiałość i wyobraźnię. Do dziś utwory takie jak „Blackbird” i „While My Guitar Gently Weeps” pozostają zakorzenione w popkulturze jak żadne inne z katalogu zespołu. Pomimo swoich wad, The Beatles budzi tyle samo dyskusji co każdy inny album zespołu. Wybaczono mu jego wady, nadmiarowość, a nawet świętowano za oba te aspekty.

To jest ten aspekt historii The Beatles, który wydaje się najlepiej rezonować z tym, co reprezentuje We Buy White Albums: celebracja fandomu. Zarówno We Buy White Albums, jak i sam album „The White Album” wymagają od swojej publiczności gotowości do podziwiania czegoś ogromnego dla chwil, które wydają się mówić bezpośrednio do nich, a obie znalazły publiczność chętną to zrobić. Są świadectwem ducha i kultury, którą nazywamy Beatlemanią, jednej, która przenosi pamięć o The Beatles i białookładkowy dowód ludzi, którzy je kochali przez pół wieku. Jak poszukiwania Rutherforda, aby zdobyć każdą kopię, jest to dziedzictwo, które nie wykazuje oznak spowolnienia.