Miles Ahead i chęć eksplozji biografii

Nie jestem pewien, co było pierwszym biograficznym filmem o muzyku, i nie jestem pewien, czy faktycznie warto to sprawdzać, ponieważ niezależnie od muzyka, wszyscy moglibyśmy napisać taki scenariusz. Artysta zmaga się z traumą dzieciństwa, walczy o uwagę, zyskuje tę uwagę, zmaga się przez jakiś czas, staje się sławny, a następnie w zależności od artysty wpada w nałóg, ginie w katastrofie lotniczej lub traci wzrok. Są tak schematyczni jak rom-com i są równie przesłodzeni.

W momencie, gdy Jamie Foxx opuścił scenę Oscarów w 2005 roku, trzymając nagrodę za Najlepszego Aktora za swoją rolę Raya Charlesa w Ray, wiedziałeś, że Hollywood, które brakowało pomysłów, zacznie zielone światło dla dziesiątek biopików o muzykach, i nie zawiedli. Był biopik o Jimi Hendrixie bez żadnej muzyki Hendrixa, biopik N.W.A. bez żadnej postawy, straszny biopik o Biggie, równie straszny film o Chess Records; Johnny Cash miał swój, Brian Wilson miał swój, James Brown miał swój, a w tym miesiącu dwie jazzowe piosenkarki dostały swoje (Nina Simone i Chet Baker). Najlepszym tradycyjnym biopikiem tego grona, o wiele, był biopik o Ianie Curtisie, Control, i większość z tego wynikała z tego, że dotyczyło to nieodkupionego cierpienia, w trakcie twórczej eksplozji Joy Division. Obserwujemy, jak Ian zmaga się z epilepsją, zmagania w małżeństwie, trudności w tworzeniu muzyki, zmagania z kochanką i lęk przed trasą po Stanach Zjednoczonych, a potem popełnia samobójstwo. Nie ma tam żadnej odkupionej historii, żadnej chwili światła.

Miles Ahead, z drugiej strony, nie ma żadnego odkupienia i w zasadzie brakuje mu jakichkolwiek informacji biograficznych. Miles cofa się w czasie do swojego małżeństwa—i wydarzeń, które doprowadziły do jego implozji—i czasami nawiedzają go obrazy jego zespołu, gdy znajduje się w najbardziej napiętych momentach swojej kapeć. Portret Milesa namalowany tutaj przez Cheadle'a—który wyreżyserował i współnapisał film—przedstawia go jako faceta po szczycie, spędzającego czas na robieniu złych rzeczy i słuchaniu taśm wypełnionych szkicami organowymi, które nikt nie pomyli z Kind of Blue. Nikt naprawdę nie wie, czy Miles rzeczywiście był w takim stanie w tym czasie—stracił swoją embouchure, ponieważ spędzał zbyt mało czasu na graniu na trąbce—co daje Cheadle'owi możliwość odegrania Milesa jako szaleńca. Wyobraź sobie alternatywę: Cheadle stojący na scenie, naśladując grającego na trąbce, a następnie idący do studia, aby krzyczeć o tworzeniu Milestones czy czegokolwiek. To takie genialne posunięcie—ignorować legendę i stworzyć coś, co przypomina fanowską fikcję filmową akcji—nie mogę uwierzyć, że nikt nie zrobił biopiku o na przykład Rolling Stones, który po prostu pokazuje, jak się zażywają i wpadają w kłopoty w 1971 roku.

Miles Ahead nie sprawi, że zaczniecie nowo doceniać trudy nagrywania On the Corner (choć sekwencje pokazujące nagrywanie Sketches of Spain były świetne), i nie wypełni historii Milesa lepiej niż przegląd jego Wikipedii. Ale spowodowało to, że chciałem posłuchać wszystkiego, co ten facet kiedykolwiek zrobił, i sprawiło, że wydawał się prawdziwą, żywą, magnetyczną osobą, która miała prawdziwe, szalone wady, nawet jeśli był kreatywnym geniuszem. To więcej, niż można powiedzieć o jakimkolwiek biopiku przed tym.