Héros Maren Morris: Następna wielka rzecz w country - wspaniały debiut na dużej wytwórni

Istnieje kliszka dotycząca SXSW—poza tą, że muzyka jest wszędzie—mówiąca, że można zobaczyć "Następny Wielki Hit" w X w każdej chwili, że gwiazdy jutra są już wystawione na widok dzisiejszy, na scenie SXSW. Tak więc, jestem w pełni świadomy, że to, co zaraz powiem, to całkowita kliszka, ale obserwując Maren Morris na SXSW w tym roku—nawet przez nauszniki, które nosiłem dla artykułu—nigdy nie byłem bardziej pewny, że widzę kogoś, kto jest na skraju ogromnego sukcesu. Jej piosenki są mądre, a jej głos ma moc. Zagrała na scenie YouTube na SXSW tak, jakby to były areny, które odwiedza latem z Keithem Urbanem. To nadal jeden z najlepszych koncertów, które widziałem w tym roku.

Więc, cieszę się, że mogę donieść, że debiut Morris na wielkiej wytwórni Hero spełnia wszystkie przeczucia, które miałem na SXSW. Hero mogło być 11 utworami wypełniającymi czas po nieoczekiwanym sukcesie „My Church”—początkowo wydane niezależnie, ale Columbia podpisała z nią kontrakt, gdy zaczęło zdobywać popularność w radiu satelitarnym, ale jest to album, który ukazuje Morris jako jedną z najbardziej utalentowanych młodych autorek piosenek w Nashville.

To małe szczegóły wyróżniają Morris jako coś wyjątkowego. „dotyk ręki, jak w scenie filmowej” w „How It’s Done”, „trudna do zdobycia gwiazda” w „80’s Mercedes”, metafora papierowego samolotu w „Second Wind”; te małe momenty sprawiają, że to album wydaje się większy niż jego 12 utworów i 36 minut.

Album osiąga szczyt pod koniec z bluesowym i w stylu Bonnie Raitt „I Wish I Was”—opowieścią o mówieniu ukochanemu, że chciałbyś być tym jedynym dla nich, ale twoje serce nie może zaśpiewać ich piosenki—i powolnym utworze zamykającym „Once”, który można sobie wyobrazić, że Morris śpiewa jako ostatnią piosenkę na trasie z gitarą na plecach i mikrofonem upuszczonym na końcu. „Once” to piosenka z samego dna rozstania, porównująca je do jakiegoś rodzaju amorfijnej katastrofy, która być może nie pozwoli ci przetrwać. To oszałamiający utwór, który buduje się i buduje do poruszającego popisu wokalnego Morris na końcu. To rodzaj piosenki, która sprawia, że chcesz zresetować album, i sprawia, że zastanawiasz się, kiedy artystka wyda kolejny, bo ten jeden album to za mało. To jeden z moich ulubionych albumów roku. Może nawet najulubieńszy.