Legenda ścieżki dźwiękowej, o której nigdy nie słyszałeś

Prawdopodobnie warto to wyjaśnić na początku: Możesz nie znać imienia Piero Umiliani, ale chyba, że żyłeś pod kamieniem od 1975 roku i dopiero co wyszedłeś, aby doświadczyć nowoczesnej kultury, na pewno słyszałeś jedną z jego kompozycji. Była w Muppet Show:

Oczywiście, wersja Umilianiego jest bardziej stonowana i nie zawiera owłosionej Muppet, ale kiedy przyszłe pokolenia będą korzystać z Wikipedii, aby stworzyć historię XX wieku, Umiliani przejdzie do historii jako ten, który napisał „Mahna Mahna”. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej w historii Umilianiego; wraz z Giorgio Moroderem pomógł zdefiniować brzmienie europejskich spaghetti westernów, softcore i blaxploitation, komponując takie klasyki jak Son of Django, Death Knocks Twice i Orgasmo.

Ale Umiliani nie ograniczał swoich eksperymentów z syntezatorami i arcydzieł tonacji i atmosfery jedynie do pracy nad ścieżkami dźwiękowymi: wydał również serię albumów studyjnych, z których wiele jest obecnie niedostępnych w sprzedaży lub nigdy nie zostało wydanych poza jego rodzinną Włochy. Nowa kompilacja Grazie! to próba przywrócenia Umilianiego na zasłużone miejsce w kanonie kompozytorów lat 60. i 70., zawierająca niemal pełny przegląd jego kariery, od eksperymentów Umilianiego z brzęczeniem i nonsensownym śpiewem po jego rozbudowaną orkiestrę.

“El Micione E La Gattina” to prawdopodobnie najłatwiejszy wstęp do Umilianiego na tej kompilacji, ponieważ jest najbliższy „Mahna Mahna” — nie jest tu obecny, ponieważ był w dokumencie, a nie w albumie solowym — w duchu, ponieważ jego wibrujące wokale są niemal próbą do utworu, który Muppety uczyniły sławnym:

Jeśli chcesz dobrej syntezy upiornych wysokości, do których Umiliani mógł przenieść swoje kompozycje, nie szukaj dalej niż „Easy Rhythm”, utwór czekający na odzyskanie przez Baby Driver 2.

Tymczasem „Nostalgia” pokazuje, jak Umiliani mógł komponować poszukujące, piękne linie przy użyciu syntezatora, a następnie nadbudowywać inne aranżacje. Ścieżka dźwiękowa Stranger Things mogła równie dobrze zacząć się tutaj.

Najwyższe szczyty na Grazie! to wybory z najlepszego albumu Umilianiego, To-Day’s Sound. Siedem utworów obejmuje zakres od uwodzicielskiego jazzu organowego („Blue Lagoon”) do wijących się funkowych kawałków („Lady Magnolia”) po najbardziej wyróżniający się utwór kompilacji, „Coast to Coast”, piosenki, którą możesz usłyszeć jako podkład do jakiegoś filmu o pościgu z Michaelem Caine’em w swojej wyobraźni, mimo że nigdy tego nie zrobiła.

Umiliani zmarł w 2001 roku w wieku 74 lat. Jego muzyka była systematycznie wznawiana we Włoszech, ale amerykańska reewaluacja występuje z opóźnieniem. Grazie! to zmienia.

Stworzyliśmy playlistę utworów z Grazie!, które udało nam się znaleźć na Spotify. Sprawdź to poniżej: