Konsumpcja terminalna: Najlepszy punk miesiąca, recenzja

Terminal Consumption to miesięczny felieton recenzji koncentrujący się na cieniutkich marginesach punku i hardcore'u.

W ciągu lat 2000., hardcore'owa grupa z Chicago, The Repos, wyróżniała się głównie swoim świadomym poczuciem humoru, gotowością do kpin z hardcore'u, jednocześnie odnajdując się w jego bardzo specyficznych formalnych ramach. Wyszydzający młodzieżowyrewolucyjny utwór „Kids Don’t Care” miał breakdown, który konkurował z Youth of Today na jego własnych warunkach; 28-sekundowy „Certified Cult Band” z 2004 roku sardonicznie przewidywał wówczas rodzącą się ligę internetowych, tajemniczych zespołów hardcore'owych, takich jak Cult Ritual czy Sex Vid; a „Ha Ha Hardcore”, wraz z duchem Repos w ogóle, w najnowszym czasie odbił się echem w pro-kosmicznym obozie zespołu Gag z Olemipii.

Ale kiedy w 2013 roku ukazało się nagranie koncertowe Live Munitions to oznaczało nowy rozdział dla Repos. Album zaczyna się od „Attack From All Sides”, utworu otwierającego eponimiczne 12” z 2004 roku, a wersja na żywo jest lepsza; zwarta, muru jak ton fortepianu gitarowego z dodatkową witalnością perkusisty, który nauczył się ekscytacji związanej z przyspieszaniem do przodu w rytmie. Inaczej mówiąc, album sugerował potencjalną jakość nowego materiału, który w tym miesiącu ukazuje się w formie 16-utworowego albumu Poser. Szczekanie wokalisty obniżyło się do baryłkowatego warkotu, a struktury utworów są bardziej zwarte niż kiedykolwiek, ale Poser ma najbardziej pomysłowe i szokujące wykonania w katalogu Repos. Gitarowe prowadzenia rozbłyskują i wiją się jak zapalniki skłonne do zapalania energetycznych riffów, podczas gdy interakcje sekcji rytmicznej wzmacniają sporadyczne, krótkie, ale potężne breakdowny. Jedynym innym zespołem z czasów Repos, który jest gotowy stworzyć nowy album pełnometrażowy tak warty wydania, jest Career Suicide.

Około godzinę na północ od San Francisco lub Oakland leży Santa Rosa, małe miasto, które w ostatnich latach miało bardzo duży wpływ na punk i hardcore w rejonie Zatoki (chociaż czytelnicy mogą być bardziej zaznajomieni z sąsiednią osadą, Rohnert Park, która jest tytularnym miejscem nowoczesnej klasyki Ceremony). Dzięki proaktywnym, pomysłowym wysiłkom rekruterskim młodych punków, stało się ono miejscem dla zespołów grających w trasie, a nowa obecność sennego miasteczka przyciągnęła uwagę wielu własnych lokalnych ekip. Fussy, którego demo quietly pojawiło się na początku tego miesiąca, jest jednym z najnowszych. Connor Alfaro—grający także w OVVN oraz błogo nieprzystosowanej hardcore'owej grupy Acrylics—założył zespół tuż po krajowej trasie Acrylics, zwracając szczególną uwagę na cienkiego, sprytnego punk rocka z północno-zachodniego Indiany, takiego jak The Coneheads. (Toyota, inna grupa z rejonu Zatoki, wydaje się podobnie zainspirowana). Fussy's In Your Head, jednak stoi na własnych nogach, z trzema szarpanymi utworami wystarczająco napiętymi, by pęknąć. Historycznie wielu punków z północnego Zatoki przeniosło się do San Francisco lub Oakland. Ostatnio jednak kryzys przystępności cenowej tych obszarów oraz siła rozwijającej się sceny Santa Rosa mogą wręcz przemawiać za supremacją przedmieść.

Glitter—Joy of a Toy 7” [Lumpy]

The Crucifucks, legendarne punkowe zespoły z Michigan, powstałe na początku lat 80., miały niepowtarzalnego wokalistę w postaci Doc Darta, nosowego agitatora, którego bezgraniczna inwektywa przypominała nastolatka wychowanego na hełmowym powietrzu oraz The ABC of Anarchism. Legiony punkowych ekip od tego czasu wymieniały Crucifucks jako wpływowe, lecz zespół, a w szczególności Dart, pozostają naprawdę dość trudni do naśladowania, odporni na osłabianie w cyklu wiecznego odnowienia subkultury. Od czasu do czasu jednak powstaje nagranie, które jest wystarczająco klasyczne i frenetycznie przerażające, by zasługiwało na porównanie, co odnosi się do Joy of a Toy, nowego 7” od Glitter. Calgary, kanadyjska grupa, konstruuje prostolinijne, średnio-tempo punkowe utwory z ostrym brzmieniem gitary i wzywającymi, złowieszczymi prowadzeniami—szczególnie w utworze „Merry Xmas”—które prawie dorównują instrumentacji Crucifucks sprzed dziesięcioleci. Ale gdzie wily wokalista Glittera wydaje się chętny do wkurzania i czyni to w sposób atrakcyjnie chaotyczny, Dart wzniósł się ku insurrekcji i nie osiadał na niczym mniej.

Rixe—Les Nerfs a Vif 7” [La Vida Es Un Mus]

Niewiele subgatunków przeobraża się w karykatury samego siebie tak szybko jak Oi! (Czy jest inny, który tak chciwie, mimo wszelkich wytycznych dotyczących stylu, domaga się wielkich liter i wykrzyknika?) Ale może Oi! był po prostu karykaturalny od swojego zarania, kiedy młodzi angielscy chłopcy w późnych latach 70-tych ubierali się i prezentowali w wyimagowanym stylu swoich robotniczych przodków i wybierali wydumany punk jako tętemvo. Innymi słowy, Oi! i jego zwolennicy skinheadzi zaczęli się częściowo jako campowe, estetyzowane wspomnienie, które niemal natychmiast poddało się zabawnym.

To pomaga wyjaśnić, jak Hard Skin jest w stanie być najlepszym współczesnym zespołem Oi!, będąc najzabawniejszym, obejmującym śmieszność w samym sercu stylu. Ale niekoniecznie tłumaczy przyjemność słuchania Les Nerfs a Vif, najnowszego EP zespołu Rixe (co mniej więcej znaczy „bójka”). Nie, najnowsze czteroawełczy, które pamiętając, zawiera wbity globus na okładce, jest ponurym skokiem w stylu Blitz, pełnym burzliwych rytmów i rozsądnych progresji akordów pod grubym wokalem. Może najlepiej jest nie wiedzieć, o czym śpiewa Rixe, być chronionym przed potencjalnymi odrażającymi pułapkami zbyt poważnego Oi! Mimo to, ostatnia odnowa narodowego nacjonalizmu antyimigracyjnego we Francji mogłaby potrzebować klasy robotniczej, aby jej się przeciwstawić.