The Final Tour: Paryż, 21 marca 1960 roku od Milesa Davisa i Johna Coltrane'a jest marcowym klasycznym albumem VMP

Występy na tym albumie, The Final Tour: Paris, March 21, 1960 — oficjalnie wydanym tutaj na winylu po raz pierwszy — są znane zarówno z emocjonalnej intensywności, jak i muzycznego zapału. Powszechnym zdaniem jest, że ten koncert ukazał wspaniały zespół jazzowy — Miles Davis Quintet z 1960 roku — wyraźnie starający się stylistycznie utrzymać całość, jego członkowie poruszający się w różnych kierunkach, a ich muzyka nie potrafiąca ukryć wewnętrznego zamieszania między muzykami — do tego stopnia, że publiczność zareagowała na to, wyraźnie i słyszalnie.

Miles sam postrzegał całą trasę, zaczynając od koncertu w Paryżu, w podobny sposób: „Norman Granz zarezerwował mnie i mój zespół na trasę po Europie,” napisał Miles w 1989 roku. „[Coltrane] zdecydował się jechać z nami, ale narzekał i skarżył się oraz przez cały czas siedział sam. Powiedział mi, że odejdzie z grupy, gdy wrócimy do domu.”

Równie przekonująca interpretacja tych występów z 1960 roku to twierdzenie, że Miles i jego kwintet redefiniowali, jak może brzmieć wspaniały zespół i ile muzyki może pomieścić — w jednym czasie, podczas jednego koncertu, nawet w jednym utworze. Nie chodziło o to, że członkowie zespołu byli od siebie tak bardzo oddaleni, ale raczej o to, że każdy z nich był bardziej sobą w tej samej jednostce — ta różnorodność mogła współistnieć i być odrębna razem. To właśnie ta idea wyrosła z grup Milesa z lat 50. i później stała się jego głównym dyrektywem dla wszystkich przyszłych muzyków w latach 60. i 70., aż do jego śmierci w 1991 roku: Dowiedz się, co zrobić z wolnością w muzyce. Wnieś swoją tożsamość i własne pomysły do miksu. Zaskocz mnie!

Rzeczywiście, zaskoczenie; tego nie brakowało 21 marca 1960 roku. Miejscem wydarzenia był teatr L’Olympia, 9. arrondissement, Paryż; pojemność, 2000, a koncert był wyprzedany. To była noc otwarcia trasy po Europie Zachodniej z udziałem trzech czołowych wykonawców — Milesa, Oscara Petersona i Stana Getza. Jak na ówczesne trasy jazzowe, była ona dłuższa niż większość, trwając trzy tygodnie od 21 marca do 10 kwietnia. Oficjalny tytuł brzmiał „Norman Granz' JATP Presents Jazz Winners 1960”: projekt Jazz At The Philharmonic produkowany przez jazzowego impresaria Normana Granza we współpracy z różnymi promotorami w każdym kraju, zaczynając od Francji, a następnie do Szwecji, Danii, Niemiec Zachodnich, Szwajcarii, Austrii i Holandii. Większość koncertów wyprzedana, a recenzje były jednolicie pozytywne, często koncentrując się na Milesie. Pod koniec kwietnia, Billboard donosił z Kopenhagi, jak występ JATP 24 marca przyciągnął pełne sale po raz pierwszy w 1960 roku, a krytycy byli pochlebni, ale narzekali na 'za wielu gwiazd' — chcieli więcej Milesa Davisa.

Możesz zapisać się na Classics tutaj.

Dodaj Classics do mojej subskrypcji

Ale czekaj, to nie koniec: później w tym roku otworzymy Classics dla ogółu społeczeństwa jako niezależną subskrypcję oddzielną od Vinyl Me, Please. Jeśli jesteś zainteresowany Classics jako niezależną subskrypcją i chcesz być powiadomiony, gdy miejsca staną się dostępne, kliknij przycisk poniżej.

Powiadom mnie, gdy Classics stanie się dostępne dla publiczności

Trasa miała kilka pierwszych dla Milesa. Był to przełom w jego karierze w Europie, awansując z amerykańskiego kręgu klubów jazzowych do poziomu międzynarodowej gwiazdy muzycznej, grając w dużych teatrach w stolicach Zachodniej Europy, występując w odpowiednio dopasowanych frakach, w towarzystwie swojej nowej, oszałamiającej żony Frances, witając starych i nowych przyjaciół w kulisach.

Trasa oznaczała także pierwsze wystąpienie Milesa za granicą z jego własnym zespołem — istotny moment dla każdego muzyka w trasie. Na początku 1960 roku Miles prowadził kwintet, w skład którego wchodzili większości członkowie z jego niedawnego nagrania Kind of Blue: pianista Wynton Kelly, basista Paul Chambers, perkusista Jimmy Cobb i saksofonista tenorowy John Coltrane. (Ciekawostką jest, że program trasy wymieniał jeszcze jednego członka zespołu, wibrasjonistę Buddy'ego Montgomery'ego — brata gitarzysty Wesa i basisty Monka. W rzeczywistości grał z kwintetem na zachodnim wybrzeżu w lutym i na początku marca, i miał być częścią zespołu Milesa w trasie — ale nigdy się nie pojawił. Najwyraźniej intensywny lęk przed lataniem spowodował, że odwołał w ostatniej chwili.)

Po powrocie do domu w kwietniu 1960 roku, Coltrane wrócił do prowadzenia własnego zespołu i podążania swoimi własnymi ścieżkami muzycznymi. Oprócz gościnnego występu w następnym roku na albumie Milesa Someday My Prince Will Come, nigdy nie spojrzał wstecz.

Możesz przeczytać resztę Notatek Słuchowych i posłuchać albumu, zapisując się na Classics.

Zdjęcie główne autorstwa Jean-Pierre Leilor