Kim jest Daniel Norgren?

O Danielu Norgrenie dowiedziałem się jesienią zeszłego roku po jego trzech występach na żywo na Pickathonie. Daniel i jego ekipa przyjechali ze Szwecji, aby zagrać swoje pierwsze w życiu koncerty w USA, na tle lasu podczas trzydniowego festiwalu muzycznego w Oregonie. Nie byłem na Pickathonie, ani nie wiedziałem, co to jest w tamtym czasie, ale od razu przyciągnął mnie ten klimat, kiedy zobaczyłem klip. Prosta scena, z ledwie wystarczającą ilością miejsca dla trzyosobowej ekipy przed znaczną publicznością, w środku lasu. To nie było Coachella, a na szczęście nie Fyre Festival, ale w najlepszy możliwy sposób - zgromadzona duża publiczność, ale rozłożona pod baldachimem drzew w lesie, miejsce było nadal bardzo intymne. Tam na scenie, Daniel Norgren siedział grając na pianinie, jakby grał w swoim salonie.

Oglądanie i słuchanie tego występu na żywo okazało się całkowicie otwierające oczy. Co jakiś czas jako fani muzyki możemy natknąć się na coś takiego, coś, co wydaje się być ukryte na widoku tak długo, że prawie wstyd przyznać, że się tego nie znało wcześniej. Gdy słuchałem występu Daniela Norgrena i jego zespołu, od razu pisałem SMS-y do przyjaciół i desperacko próbowałem wyszukać wszystko, co mogłem, aby potwierdzić swoje entuzjazm. Muzyka od razu była zapraszająca i fascynująca. Czy byłem jedynym, który nie znał tej muzyki? Czy właśnie odkryłem jakiś nieznany talent? Jak to możliwe, że nigdy wcześniej nie słyszałem o Danielu Norgrenie?

Od tamtej pory odkryłem, że nie byłem sam w swoim doświadczeniu nauki o Norgrenie, i że dla ludzi, którzy go kochają, jest postacią godną oddania i obsesji, nawet jeśli niemal każdy, kto teraz czyta ten artykuł, zastanawia się, kim do cholery on jest. I nie tylko jest nieznany; ma potężny katalog. Wdawanie się w Norgrena w tym momencie oznacza przebrnięcie przez 10 lat muzyki jeszcze nieodkrytej, wraz z silnym poczuciem, że dopiero zaczyna.

Norgren zdobywa coraz większą publiczność i bazę fanów w swoim rodzinnym kraju, Szwecji, i w całej muzycznie kochającej Europie. Europejczycy go uwielbiają, i słusznie, i najwyraźniej trzymają go dla siebie; gra koncerty przed wyprzedanymi publicznościami na całym kontynencie. Więc, w ciągu kilku tygodni zeszłego roku, od oglądania tego setu na Pickathonie, do oglądania transmisji na żywo z wyprzedanego koncertu w Brukseli, do oglądania go na żywo i osobiście z bardzo entuzjastyczną publicznością w Londynie.

Po obejrzeniu kilku koncertów, słuchaniu jego albumów w kółko, i zapoznaniu się z tym, jak zbudował wszystko, co ma dzisiaj - z wytwórnią, z zafascynowaną publicznością z całej Europy, z głębokim katalogiem - Daniel wciąż wydaje mi się nieco mityczny. Jest coś w słuchaniu jego muzyki na żywo, co wydaje się elektryzujące. Energia, którą wnosi na swoje koncerty, może zamienić luźną publiczność małomówników w tłum superfanków. Najczęściej gra na gitarze, ale z sercem na dłoni gra na fortepianie, zachwyca improwizowanym solo na harmonijce, a potem wstaje i bez ironii zakłada akordeon.

Dźwięk jest wyraźnie domowy, a jego estetyka jest wyraźnym dowodem jego statusu jako artysty niezależnego. Jeśli to brzmi jak zarzut, to nie jest, ale pracując przez każde z wydawnictw z Superpuma, szwedzkiej niezależnej wytwórni, którą Daniel i bliski przyjaciel Pelle Nyhage założyli w 2004 roku, można śledzić rozwój muzyki Norgrena z wyraźnymi kamieniami milowymi. Jeśli przeszukasz wszystko, co jest dostępne na YouTube, znajdziesz stare nagrania, na których występuje solo z bębnem basowym, potem jako dwuosobowa ekipa z basistą Anderesem Grahnem, a ostatnio z perkusistą Erikiem Berntssonem. Słuchając ich dyskografii, usłyszysz kilka EP-ek i cztery pełnowymiarowe albumy, z albumami jeden po drugim wiosną i jesienią 2015 roku.

Oglądanie Daniela Norgrena na żywo to miejsce, gdzie robi on najgłębsze wrażenie jako artysta, częściowo dlatego, że po całej swojej pracy przez ostatnie 10 lat, jego piosenki ewoluowały poza to, co było pierwotnie uchwycone na jego 4-ścieżkowym magnetofonie kasetowym w domowym studiu. Głębia jego katalogu zapewnia mnóstwo uroczych i angażujących utworów do wykonania na żywo, a możliwość zobaczenia go w miejscu o pojemności 400 osób, gdy będą tournee po Stanach Zjednoczonych później w tym roku, wydaje się darem okoliczności - w większości Europy miałbyś szczęście, aby zobaczyć go w miejscu mniejszym niż 1000 osób. Jego piosenki są niesamowicie potężne w każdym z tych miejsc, a jego talent do chwytliwych melodii i harmonii wokalnych sprawi, że będziesz nucić jego utwory przez tygodnie.

Mógłbym przez godziny opowiadać o tym, co kocham w każdej z jego piosenek, o rozległych 10-minutowych wersjach „Moonshine Got Me,” o tej harmonijce w „People are Good,” ale naprawdę to jego zasięg stylistyczny i rzemiosło piosenkarskie nadal mnie fascynuje jako fana. Ma proste utwory, które od razu przyciągają słuchaczy, ale jego głębokie kawałki mają warstwy, które sprawiają, że wracasz do jego piosenek wciąż i wciąż.

Dziś minęło prawie dwa lata i kilka pełnych tras od ostatniego dużego wydawnictwa Daniela Norgrena i myślę, że można bezpiecznie powiedzieć, że oczekiwanie na następny pełnowymiarowy album i związane z nim tournee narasta. Tymczasem, we współpracy z Vinyl Me, Please, Daniel Norgren wydaje Skogens Frukter (Owoce Lasu) jako limitowane wydawnictwo winylowe na pięknym marmurowym winylu w kolorach Northern Lights, w nakładzie 1000 kopii. Ten niezbędny miks ulubionych utworów z poprzednich albumów, takich jak „Are We Running Out of Love?,” „Moonshine Got Me,” i „Everything You Know Melts Away Like Snow” łączy się z wcześniej niewydanym utworem „People Are Good,” oraz nowymi ambientowymi utworami „Where Are You Going?” i „Furry White.” Skogens Frukter będzie dostępne 16 maja, wyłącznie w sklepie Vinyl Me, Please. Jeśli kiedykolwiek był czas, aby się pojawić i odkryć artystę, teraz jest twoja szansa.