Kiedy byłeś młody: The Offspring

Kiedy Byłeś Młody ma na celu odzyskanie muzyki naszych źle zapamiętanych młodzieńczych lat spod zarysowanych mix-CD pod naszymi samochodowymi siedzeniami. Każda edycja będzie obejmować muzykę, którą autor kochał jako nastolatek, zanim przeszedł do "fajniejszej" muzyki, cokolwiek to znaczy. Ta edycja dotyczy Offspring.

Na party Offspring wpadłem nieco późno, ale powiedziałbym, że zespół trafił do mnie w samą porę i dokładnie wtedy, gdy najbardziej tego potrzebowałem. Był rok 1998 w Portoryko, a w mojej okolicy nie mieliśmy jeszcze telewizji kablowej, barrio w gminie blisko stolicy, San Juan. Moja kuzynka, która mieszkała godzinę drogi stąd, miała. To oznaczało, że co tydzień zostawiała MTV na nagrywaniu na swoim VCR na kilka dni, a w niedzielę, zaraz po obiedzie z dziadkami, wędrowaliśmy na górę do jej domu, aby oglądać wszystkie godziny teledysków i Celebrity Deathmatch, które nagrała przez tydzień. To był nasz rytuał; nasz święty czas nawiązywania więzi, podczas którego zostaliśmy wprowadzeni w świat boysbandów, TRL i wszystkiego, czym zafascynowałem się przez lata, rzeczy, które poprowadziły mnie na ścieżkę dziennikarstwa muzycznego.

Pewnego dnia, pomiędzy nauką ruchów tańca Britney Spears a zachwytem nad Backstreet Boys, moja kuzynka - której znajomi byli w zespołach rockowych w liceum - mówi mi, super podekscytowana: "Musisz to sprawdzić! Ta piosenka jest taka dobra!". Przewinęła taśmę i włączyła "Pretty Fly for a White Guy" od Offspring. Gdy tylko zaczęły się pierwsze bębny i refren "give it to me baby", jakoś to straciłem i zatraciłem się w tym. Nie miało większego znaczenia, że mój angielski był wtedy ograniczony i nie do końca rozumiałem, co mówił Dexter Holland, wszystko w muzyce po prostu mnie przyciągało. Po kilku przesłuchaniach powoli stałem się obsesyjny na punkcie chwytliwej, żartobliwej melodii, rytmu riffów gitarowych, wyrazistego, gardłowego głosu Dextera Hollanda; po prostu sprawiło, że chciałem wstać i tańczyć. Do tej pory jedyną rockową muzyką, do której tańczyłem, byli Beatlesi z moją mamą, więc to był moment rewolucyjny. Dla mnie to było nowe, dziwaczne, bezczelne, bez żadnych przeprosin i, co najważniejsze, czułem, że dało mi to pozwolenie, by iść swoją drogą w sprawie muzyki. Hej, żyjąc w czasach undergroundu i reggaetonu, odchodzenie od tego było dość transgresywne.

Moja kuzynka kilka tygodni później kupiła Americana i nagrała ją dla mnie na kasetę. Słuchałem jej bez przerwy, czasami na moim walkmanie w drodze do szkoły lub głośno przez głośniki, aż moja radio zeżarło taśmę i musiałem kupić własną kopię w jednym z nielicznych sklepów płytowych, które miały to. Słuchałem w ignorantii przez chwilę dłużej. Gdy w końcu dostałem książeczkę z tekstami i zacząłem czytać na głos, moje uznanie dla Offspring zaczęło zmieniać się powoli. My i moja kuzynka zaczęliśmy badać wszystkie kulturowe odniesienia, które przegapiliśmy w "Pretty Fly for a White Guy" w wysiłku zespołowym, aby je zrozumieć. Ale wkrótce zdałem sobie sprawę, że "Pretty Fly..." był łatwy, w płycie pełnej osobistych historii o stracie, alienacji, bólu i nawet komentarza społecznego. To zrozumienie nie przyszło tylko z "badania", ponieważ wszedłem do 7. klasy w katolickiej szkole i stałem się dziwaczną, pulchną dziewczyną, która nie mogła się wpasować, zrozumienie tych tematów przyszło z doświadczenia.

Słuchanie Americana nagle stało się sposobem na ocalenie siebie w trakcie ogromnego załamania nastoletniego. Po tym, jak skradziono mi pamiętnik, Harriet the Spy-style, odkrycie przez bezwzględnych kolegów z klasy, że moi przyjaciele nazywali mnie różnymi epitetami za moimi plecami i znosiłem nieustanne prześladowania przez większą część roku, Offspring rezonowali ze mną w sposób, w jaki żadna inna muzyka wcześniej nie miała. "Have You Ever" stało się osobistym hymnem, brutalnym przebudzeniem na temat tego, jak działał prawdziwy świat; "Staring at the Sun", okrzykiem do działania. Zajęło mi lata, aby zrozumieć, że stawanie się pariasem w pewnym sensie miałoby być najlepszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła. Zaczęłam odrzucać wszystko, co znałem, jak to rozumiałem, bezpośrednio wpadać w punk i zaczęłam na ścieżce, która doprowadziła mnie do dziennikarstwa i studiowania kultury wokół muzyki popularnej.

Po przeprowadzce do nowej szkoły i zacieśnieniu więzi z moją pierwszą miłością dzięki wspólnej miłości do "Conspiracy of One" (dzielenie się słuchawkami na przerwie i tak dalej), zdałem sobie sprawę, że chcę wiedzieć więcej. Wróciłem więc do ich dyskografii, rozkoszując się punkrockową chwałą i gniewem Smash, która, moim zdaniem, wciąż jest jedną z ich najlepszych i najbardziej społecznie świadomych płyt. Jest bezczelnie wściekła, opiniotwórcza i znacząca. Odwoływała się do mojego gniewu i mówiła moim językiem. Nie byli protekcjonalni i, co ważniejsze, byli moim wprowadzeniem w punk i hardcore, moim przejściem do nowych idei i nowego postrzegania siebie i swojej pozycji w świecie. Sprawili, że kopałem coraz głębiej, co stało się moją muzyczną (i polityczną) dietą aż do college'u: Bad Religion, Rancid, Tiger Army, Anti-Flag, i tak dalej.

Offspring były jednym z tych zespołów, które miały dla mnie ogromne znaczenie podczas dorastania. Mogłoby to być jakikolwiek inny zespół, ale kłamałbym, jeśli bym powiedział inaczej. Gdy ich słuchałem, czułem i czułem dużo, ale myślę, że to, co na dłużej zostało w mojej pamięci, to to, jak sprawili, że czułem się zrozumiany, gdy myślałem, że nikt nie stoi za mną. Nie mogę powiedzieć, że naprawdę słucham ich muzyki już dłużej, coś w tym sprawia, że czuję się staro, a rzeczywiście przeszedłem do innych gatunków. Nienawidzę tego mówić, ale edukacja trochę ich zabiła dla mnie. Ale nigdy nie będę się wstydził powiedzieć, że byłem - i w pewnym sensie wciąż jestem - fanem. Dla mnie muzyka Offspring weszła w krainę prawdziwej nostalgii za czasami, kiedy byłem jeszcze bardziej idealistyczny, kiedy myślałem, że dokładnie wiem, dokąd zmierzam, kim nie będę i za co walczyłem; kiedy nosiłem swój status odmieńca z dumą i byłem nieustraszony. W pewnym sensie ich muzyka, sposób, w jaki była pisana, sposób, w jaki wystrzelony głos Dextera Hollanda brzmiał jak wycie samotnego wilka - sprawiło, że chciałem być silniejszy i lepszy, nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich tam takich jak ja.