Kiedy byłeś młody: 'Full Collapse' zespołu Thursday

Kiedy Byłeś Młody ma na celu przywrócenie muzyki naszych źle zapamiętanych młodości z porysowanych mix-CD pod naszymi fotelami samochodowymi. Każda edycja będzie obejmować muzykę, którą autor kochał jako nastolatek, zanim przeszedł do "fajniejszej" muzyki, cokolwiek to znaczy. Ta edycja dotyczy Thursday i ich albumu Full Collapse.

Nie ma dobrego sposobu, aby rozpocząć esej o albumie, do którego przywiązałem się niemal niemożliwie bardziej z powodu śmierci przyjaciela. Cała ta sprawa utknęła w tym głodnym, podmiejskim bursztynie i obejmuje mnie, którym byłem i nie byłem wtedy. Pisanie o 16-letnim mnie bez 28-letniego mnie, który wchodzi w drogę, jest trudne, myślę. Granice się zacierają, a moja przeszła wersja zazwyczaj brzmi znacznie bardziej świadomie i uporządkowanie niż w rzeczywistości.

Chciałem pisać o Full Collapse przez jakiś czas, a trudno mi było zacząć, ponieważ ten album wtopił się w kokpit mojego życia w szkole średniej i widział wiele. Od 8. klasy do 11. klasy nie było większego zespołu niż Thursday dla moich przyjaciół i mnie, i nie było większego albumu niż Full Collapse. Mówiliśmy o nich i obsesyjnie ich słuchaliśmy w sposób, w jaki niektórzy starsi ludzie robili to z Nirvaną. Nie porównuję ich, to po prostu prawda. Byliśmy nimi zafascynowani. A nasze życie było dość normalne. Chesapeake, Virginia, to miejsce z niewielką magią, i musisz ją wywoływać, kiedy i jak tylko potrafisz. Większość czasu oznaczało to wymyślanie kiepskich piosenek w stodole mojego przyjaciela lub ściganie się po bagnistych drogach, prowadząc nasze życie w rodzaj maksymalnego trzeciego biegu. Wszyscy wiedzieliśmy, że jest w nas coś więcej, ale nie byliśmy tym zainteresowani, a ten album mówił wszystko, co musieliśmy powiedzieć na ten temat.

Kiedy zmarła siostra mojego najlepszego przyjaciela, wydawało się, że wszystko przez chwilę zawisło w powietrzu. Myślę, że żaden z nas przez miesiące się nie ruszał. A ten album zmienił się z paliwa dla naszych pasujących przekleństw i nagle łamanych godzin w nocy w hymn o zrozumieniu, którego nigdy nie znajdziemy. Stał się sposobem, w jaki próbowaliśmy cofnąć wypadek samochodowy z powrotem do prostych, złoconych godzin, których nigdy nie uczysz się kochać z kimś, dopóki nie rozpadnie się w przewracającą żołądek pustkę. Dopóki nie stanie się nieobecnością. Ten album był tym, który obserwował, jak uczymy się, że czasami nie ma piękna w śmierci i że poezja może ustąpić brutalnym faktom. Obserwował, jak dostajemy nasze pierwsze kalectwo, a potem próbujemy je oddać. I siedział z nami, gdy prawda, której nie chcieliśmy się nauczyć, zakwitła na czarno nad nami i zajęła swoje miejsce na naszym niebie. To był krzyk w ścianę sypialni w odpowiedzi na niemożliwe do odpowiedzenia "dlaczego?"

I w jednym z tych dziwnych zwrotów, których nigdy nie możesz przewidzieć, od tamtego czasu zaprzyjaźniłem się z Geoffem i słuchałem niektórych historii związanych z tworzeniem tej płyty i tym, co znaczyła dla nich. Krócej mówiąc, w końcu znaczyła wiele rzeczy dla wielu różnych ludzi. Ale dla mnie nigdy nie przestanie być ciszą wilgotnych nocy przy 100 milach na godzinę lub sposobem, w jaki smutek stał się metronomem. Nigdy nie przestanie być moim przyjacielem uczącym się Low na gitarze akustycznej lub bliznami na jego ramionach, o których nigdy by nie rozmawiał. I nigdy nie przestanie być dźwiękiem wypalania się na parkingach w centrach handlowych i próbowania nie utonąć.

Jedną z dziwnych rzeczy dotyczących muzyki, która kiedyś znaczyła dla nas tak wiele, jest to, że nadal znaczy, gdy poświęcisz jej czas ponownie. Rośniemy i się zmieniamy, ale nigdy naprawdę nie przestajemy być tym, kim byliśmy wtedy. Przynajmniej nie całkowicie. I teraz, pisząc to o 8:20 w środę w nocy, to wydaje się bardziej ważne niż oceny albumów, czy recenzje krytyków, czy kto będzie tego słuchał za 100 lat. Full Collapse był dla nas wtedy większością tego, co było prawdziwe, i tęsknię za tymi chwilami w sposób, w jaki myślę, że przychodzimy tęsknić za tak wieloma rzeczami, gdy stajemy się starsi. Nie tyle dlatego, że wybrałbym powrót, gdybym mógł, lecz dlatego, że już nie mogę.