Julien Baker i piękno rozpadu

zdjęcie via Stereogum

Byłem na małej domówce w sobotę wieczorem na południu Denver i była to jedna z tych jesiennych nocy, podczas których długo zastanawia się, co ma na myśli. Długie zdania i jabłkowy cidr oraz rozmowy przy ognisku z mieszanką bliskich przyjaciół i ludzi, których pewnie nigdy więcej nie zobaczę. To zwyczajowa sprawa w tych kręgach, gdy przeniesiesz się w cieplejsze rejony życia po dwudziestce i kręgów towarzyskich. To znacznie spokojniejsze, bardziej refleksyjne grono.

Po formalnościach związanych z uściskami dłoni gospodarza i znalezieniem napoju, zagłębiłem się w rozmowę z kilkoma znajomymi z Południch Importów na temat roli sztuki i znaczenia, jeśli takie istnieje, naszego osobistego zaangażowania w nią. Wiem, że to drugoklasiści, ale jak inaczej spędzić noc w weekend na przedmieściach. Nie będę nudził szczegółami, ale wzbudziło to dużo cichszą myśl podczas jazdy do domu, która powróciła dziś, gdy po raz pierwszy usłyszałem nową płytę Juliena Bakera Sprained Ankle. To: wielu z nas jest w prawdziwym, nieironicznym bólu bez wyraźnej drogi wyjścia. Życie nigdy nie porzuca swojego nawyku, że coś nie wychodzi. I po całym zamieszaniu filozoficznych debat i egzystencjalnych kryzysów jesteśmy, być może nieodwracalnie, wciąż bardzo w ciemności.

Większość z nas prawdopodobnie usłyszała kiedyś o znaczeniu złamanego serca. Stało się to jedną z Czterech Szlachetnych Prawd Odkrywania Dochodów, tym czasami rozczarowująco niechlujnym proto-ewangelią, którą my, późne dwudziestolatki/wczesne trzydziestki, głosimy sobie nawzajem, gdy pojawiają się odpowiednie segway i wskazówki do rozmów. Myślę, że to wymyśliliśmy, ale to nie znaczy, że jest to całkowicie złe. Jest coś niewątpliwie ważnego w dotarciu do końca siebie po raz pierwszy i odczuciu przytłaczającego wyczerpania, które towarzyszy temu. Coś niezbędnego w życiu w tej prostej, nieskomplikowanej pustce. Coś świętego w smutku, który towarzyszy temu, co cię powoli zjada łyżką. W końcu zdajesz sobie sprawę, że taka rzecz wydarzy się u ciebie wielokrotnie na różne sposoby i że 'dorośnięcie' ma znacznie więcej wspólnego z nauką życia ze swoim głodem, niż z robieniem (lub nie) własnych podatków czy umiejętnością pozwól sobie na odpowiedni domek. Ale to wszystko przychodzi później. Na początku, ważne jest tylko, że to się dzieje i że zwracasz uwagę, kiedy się to dzieje.

Z tego, jak brzmi, Julien Baker właśnie przeżyła szczególnie trudną wersję tego i Sprained Ankle jest zbiorem opowieści, które przeżyła, by opowiedzieć. Jest ponura, w chłodny wieczorny sposób, i pełna bogatej i nawiedzającej pustki, która uczyniła For Emma Forever Ago tak głębokim. Jest też odrobina brutalnej szczerości w stylu David Bazana, która za każdym razem wbija się w brzuch. Ten album jest skromny i olśniewający. Świadome przedstawienie piękna w rozpadzie i pierwszych ostrożnych ruchów nadziei. Cierpliwa uwaga na osobiste wady i znalezienie leków, których tak bardzo potrzebujesz.

Julien Baker rozumie eleganckie niepewności wspólne dla naszych najgłębszych lęków, pytań i prawd. Zna naszą zdolność do samonakręcającej się męki i naszą potrzebę odnalezienia swojego miejsca. I cierpliwie uplotła to wszystko w skromne arcydzieło, które szybko stało się moim ulubionym albumem. Mam nadzieję, że to pierwszy z wielu nadchodzących albumów od niej.

Możesz posłuchać Sprained Ankle poniżej:

https://soundcloud.com/6131ecords/sets/julien-baker-sprained-ankle