Wprowadzenie do Jonathana Richmana

The Modern Lovers (1976)

Nagrywane nieregularnie od 1971 roku, ta kompilacja nagrań z oryginalnego składu Modern Lovers jest technicznie pierwszym albumem Richmana. Niemal w ogóle go nie uznaje. The Modern Lovers uchwyca marzycielską wizję nastoletniego Richmana, uzbrojonego w Jazzmaster w publicznym parku. W wieku 20 lat wciąż balansował między różnymi brzmieniami, niepewny tonu swojego własnego. The Modern Lovers—album z 1976 roku, który uważa za swoje prawdziwe debut—prezentuje brzmienie pełne dźwięcznych harmonii, które w końcu zaakceptował. Na szczęście nigdy nie odszedł od zdrowej, poetyckiej wizji, która napędza The Modern Lovers.

Modern Lovers 88 (1988)

Druga inkarnacja Modern Lovers Richmana (innowacyjnie nazwana Jonathan Richman and the Modern Lovers) miała ewoluujący skład przez swoje 12-letnie istnienie. Modern Lovers 88 oznaczało ich ostatnią płytę, kończąc projekt Modern Lovers raz na zawsze. Tutaj, ponad dekada spędzona przez Richmana na eksperymentach ze swoim zespołem opłaca się w pełni chóralnym brzmieniu. Z czterema słowami i jednym twangowym, akustycznym solowym, "Gail Loves Me" podnosi niejednoznaczne linie wokalne na tle typowej poezji obserwacyjnej Richmana. Pokazuje finalną grupę Lovers, a przy takim tonie, kto mu może odmówić? Modern Lovers 88 to album lata każdego roku, list miłosny do sezonu spędzonego na dworze, bez rękawów. Powstrzymanie się od śpiewania byłoby letnim grzechem.

Having a Party with Jonathan Richman (1991)

W końcu uwolniony od miana Modern Lovers, Richman rozpoczął lata 90. od nieco mylącego Jonathan Goes Country. Jego rockabilly riffy wciąż żyją, ale płyta pozostawia ogromną dziurę tam, gdzie powinien być jego poczucie humoru—tutaj po prostu sięga po Having a Party with Jonathan Richman. Zmiany tempa i wokalne uwagi à la Exile on Main St. (tu "woo!", tam "yeah!") sprawiają, że sarkastyczna samokrytyka Richmana staje się jeszcze bardziej taneczna. Kilka utworów, w tym "When I Say Wife" nagrano przed publicznością, z dobrze wyczutymi wybuchami śmiechu i następującym aplauzem, najgłośniejszym, gdy śpiewa: "Wife sounds like laundry." Jego tendencje mówione w śpiewie osiągają pełny monolog w "1963" i "Monologue About Bermuda", przypominając nam, że jego talenty zawsze przekraczały songwriting. Jest opowiadaczem z serca.

I, Jonathan (1992)

Więcej niż jakikolwiek inny album Richmana, I, Jonathan śledzi jego trajektorię od debiutu Modern Lovers w 1976 roku. Zajmuje mu mniej niż 45 minut, aby dotknąć wszystkich swoich znaków rozpoznawczych: brawa, bliskie harmonie, prawie dziecięce rymy o skaczących z nieba lub magii Lou Reeda. Prezentuje charakterystyczny dziecięcy entuzjazm, nie sprawiając wrażenia naiwności. Zamiast tego, jego radość ujawnia docenienie najbardziej niedocenianych przyjemności—ładna pogoda albo twoja ulubiona piosenka twojego ulubionego zespołu. "I Was Dancing in the Lesbian Bar" ujawnia jego pasję do nieznanego, tego, czego jeszcze nie widział lub nie czuł. Ale w "Twilight in Boston", spacerując przez przedmieścia, dostrzega urok w znajomości również.

Możesz kupić edycję VMP tego albumu tutaj.

Not So Much to Be Loved As to Love (2004)

Trudno byłoby sobie wyobrazić, żeby ktoś kochał miłość tak bardzo jak Richman. Wydał Not So Much to Be Loved As to Love mniej niż rok po zawarciu małżeństwa, co skutkowało rekordowymi poziomami romantyzmu. Po niemal trzech dekadach, wciąż wrzucenie hooka w serenadę przynosi słodycz. Nawet instrumentalny "Sunday Afternoon" brzmi jak Richman w każdej formie, zastępując teksty bardziej intymnym wtuleniem gitary i basu. W minione Walentynki, Richman był supportem dla Angel Olsen na największym koncercie, jaki kiedykolwiek zagrała. Włączył jeden z bardziej chwytliwych utworów z Not So Much, "My Baby Love Love Loves Me Now"—prawdziwa opowieść o docenieniu. W głębi duszy Richman łatwiej akceptuje miłość niż większość ludzi. To prawdopodobnie najbardziej dziecięca cecha, jaką posiada. Każde brzmienie jest jak pierwsze brzmienie.