Obejrzyj utwory: Joe Cocker: Szalony pies z duszą

Saturday Night Live było dopiero w trzecim odcinku swojego pierwszego sezonu, kiedy John Belushi zaprezentował swoją ikoniczną parodię Joe Cockera. Belushi miota się po scenie, machając ramionami we wszystkie strony, z dziwacznym grymasem na twarzy, śpiewając piosenkę Beatlesów "With a Little Help From My Friends”, którą Cocker latami przekształcał w swoisty i pełen duszy sposób. Całość kończy się, gdy Belushi pada na scenę. To zdecydowanie jeden z pięciu najbardziej pamiętnych momentów w historii długo emitowanego programu komediowego, a osiągnął to z powodu tego, jak Belushi doskonale kanalizował surową duszność Cockera, co, trzeba przyznać, wyglądało na wyjątkowo bolesne doświadczenie. Jak zobaczymy w dokumencie Johna Edgintona Joe Cocker: Mad Dog With Soul, ta głęboka, gardłowa zdolność do wyżywania się na scenie miała swoją cenę.

Słynny skecz Belushiego nie jest wspomniany w filmie, ale to może i lepiej, ponieważ wydarzenia tutaj są częściowo przytłoczone ciężarem śmierci Cockera pod koniec 2014 roku. Jest tu kilka zabawnych i lekkich momentów, bez wątpienia, ale większa część kariery Cockera była pijackim bałaganem, z każdym wokół starającym się pomóc mu ogarnąć się na tyle, by dać więcej niż kilka świetnych koncertów z rzędu. Brak Cockera jest odczuwalny przez cały czas, a Edginton nie włącza wystarczającej ilości archiwalnych wywiadów, aby oddać ducha Cockera, wybierając mnóstwo klipów z występów na żywo i pochwały od artystów, którzy byli dumni z zobaczenia swojej pracy przez nowy pryzmat jego występów. Jest tu dużo „Szalonego Psa”, ale jeśli chodzi o obietnicę „...z Duszą” w tytule, to zawodzi ona trochę.

W historii muzyki pop, Cocker zajmuje ciekawe miejsce w diagramie Venna, dokładnie na przecięciu rocka, jazzu i, co najważniejsze, soulu. Jego talent nie polegał na tworzeniu własnego materiału, ale zamiast tego umiał w jakiś sposób przekształcić piosenki innych muzyków w coś całkowicie swojego. Można wymienić kilka coverów, które przewyższają oryginał, jak wersja Hendrixa „All Along the Watchtower” Dylana czy interpretacja „Hurt” Johnny'ego Casha, ale jak utalentowanym trzeba być, by zbudować praktycznie całą swoją karierę na tej wyjątkowej zdolności? Oprócz samej jakości głosu Cockera (który był monumentalny), niewystarczająco docenia się jego zdolności jako kuratora. Jeśli zakres Twoich umiejętności jest ograniczony, nie możesz tracić czasu na piosenki, których nie będziesz w stanie wyciągnąć. Pomyśl, ile czasu spędzasz na wybieraniu odpowiedniej piosenki na Karaoke, a teraz wyobraź sobie, ile czasu spędziłbyś, wiedząc, że musisz być najlepszy kiedykolwiek w tej piosence. Stracisz to na „The Bad Touch” zespołu Bloodhound Gang? Może przemyśl to jeszcze raz.

W historii muzyki pop, Cocker zajmuje ciekawe miejsce w diagramie Venna, dokładnie na przecięciu rocka, jazzu i, co najważniejsze, soulu. Jego talent nie polegał na tworzeniu własnego materiału, ale zamiast tego umiał w jakiś sposób przekształcić piosenki innych muzyków w coś całkowicie swojego. Można wymienić kilka coverów, które przewyższają oryginał, jak wersja Hendrixa „All Along the Watchtower” Dylana czy interpretacja „Hurt” Johnny'ego Casha, ale jak utalentowanym trzeba być, by zbudować praktycznie całą swoją karierę na tej wyjątkowej zdolności? Oprócz samej jakości głosu Cockera (który był monumentalny), niewystarczająco docenia się jego zdolności jako kuratora. Jeśli zakres Twoich umiejętności jest ograniczony, nie możesz tracić czasu na piosenki, których nie będziesz w stanie wyciągnąć. Pomyśl, ile czasu spędzasz na wybieraniu odpowiedniej piosenki na Karaoke, a teraz wyobraź sobie, ile czasu spędziłbyś, wiedząc, że musisz być najlepszy kiedykolwiek w tej piosence. Stracisz to na „The Bad Touch” zespołu Bloodhound Gang? Może przemyśl to jeszcze raz.

Profesjonalna kariera Cockera dobrze wpisuje się w standardową strukturę Behind the Music, która pokazuje wzloty i upadki oraz ponowne wznoszenie się, a Edginton nie oszczędza, opisując jak nisko upadł Cocker przez swoje złe decyzje biznesowe i przewlekły alkoholizm. Osobiście uważam, że dno musi wyglądać jak przerwy między piosenkami na wymioty z beczki pełnej piwa, co Cocker robił tyle razy, że stało się to żartem wśród techników. Właściwe dno Cockera, jednak nadeszło, kiedy zdał sobie sprawę, że nie może już osiągnąć wysokiego dźwięku w „With a Little Help From My Friends”. Jakoś Cocker, ogólnie frustrująca osoba (według jego przyjaciół), nawet w trzeźwieniu zdołał być frustrujący z jak łatwo mu to przyszło. Co powstrzymywało go od zrozumienia wszystkich innych oczywistych ostrzeżeń do tego momentu?

Zlekceważyć Cockera, jeśli chodzi o miejsce w rock and rollu, nie jest trudne. Nie pisał swoich utworów, nie był też liderem zespołu (te zadania były przekazywane Leonowi Russellowi, który słynął z każdego okazji, by przyćmić Cockera podczas trasy „Mad Dogs and Englishmen”), a zarządzanie samym sobą doprowadziło go do długów, które zniszczyłyby jego spuściznę w latach 80. i 90. Niemniej jednak, gość był bezkonkurencyjny w swoich występach na żywo, a jeśli nic innego, ten film powinien zachęcić do odkrycia niektórych jego albumów koncertowych, które są naprawdę potężne.

Prawie rok po debiucie parodii Cockera przez Belushiego, Joe Cocker sam pojawił się i zachwycił publiczność Studio 8H wykonaniem „You Are So Beautiful”, zanim Belushi wszedł na scenę, by rzucić mu wyzwanie podczas „Feelin' Alright”. Mimo szczerego wysiłku, Belushi nie mógł dotrzymać kroku i scena kończy się, gdy obaj mężczyźni objęli się z szacunkiem. Mad Dog With Soul robie porządną robotę, stawiając Cockera na odpowiednim piedestale, ale wciąż pozostawia uczucie „Musiałeś tam być, człowieku”, jeśli chodzi o to, co sprawiało, że był legendą, którą bez wątpienia jest.