Jesteś phonomancerem

Kredyt zdjęcia: Phonogram: The Singles Club Issue #4: Konichiwa Bitches

Jeśli czytasz ten artykuł, to istnieje spora szansa, że jesteś Phonomancerem. Prawdopodobnie nie masz pojęcia, o czym mówię, ale wkrótce się dowiesz. Po prostu czytaj dalej. Jeśli wiesz, świetnie! Dołącz do nas w tej podróży.

Wybierz piosenkę. Może to być dowolna piosenka, ale nie może być po prostu jakąkolwiek piosenką. Musi dla ciebie coś znaczyć, a ty musisz coś znaczyć dla niej. Winyl może, ale nie musi (zdecydowanie tak) działać najlepiej w tym ćwiczeniu, więc może weź jedną ze swoich ulubionych płyt, której dawno nie słuchałeś. Albo weź taką, której nie możesz przestać słuchać. Istnieje również duża szansa, skoro czytasz to na komputerze lub urządzeniu mobilnym, że nie jesteś obecnie blisko swojego gramofonu. To w porządku, to powinno nadal działać, po prostu upewnij się, że masz jak najmniej rozproszeń od muzyki.

Włącz piosenkę. Postaw igłę, stuknij w ekran, kliknij myszką, naciśnij przycisk na swoich słuchawkach, cokolwiek trzeba. Włącz melodie. Zamknij oczy. Skup się mocno albo odpuść. Pozwól, by muzyka Cię otoczyła lub przepłynęła przez Ciebie. Słuchaj, jakby to była jedyna rzecz na świecie, aż tak się stanie.

Ten następny krok jest najważniejszy. Rób, co chcesz! Tańcz samodzielnie! Płacz rzekę łez! Żyj dla gwiazd, które świecą! Miej tajne spotkanie w piwnicy swojego umysłu! Zgubić się w supermarkecie! Kochaj się i słuchaj Death From Above! Rób rzeczy, które robisz TY, jak tylko TY to robisz, do muzyki, którą TY kochasz, w sposób, który TY kochasz. Razem możemy wszystko, po prostu nie pozwól, aby muzyka się zatrzymała.

Teraz, czy czujesz to? Magia.

Świat Phonogramu, serii komiksów Image napisanej przez Kierona Gillena, rysowanej przez Jamie McKelvie i kolorowanej przez Matta Wilsona, to świat, w którym muzyka jest magią. Wiesz, prawdziwe zaklęcia, klątwy, sekty i takie tam. Phonomancerowie to praktykujący magowie, którzy mimo że rzucają klątwy, używają uroku i mają doświadczenia poza ciałem, to są bardzo realni ludzi, i żyją w tym samym świecie co my (cóż, przynajmniej słuchają tej samej muzyki co my). Magia służy tylko do zilustrowania sposobów, w jakie wszyscy używamy muzyki, aby prowadzić się przez nasze życie i wpływać na siebie nawzajem każdego dnia.

Różnica między nami a nimi polega na tym, że kiedy Penny tańczy, wprawia pokój w euforię i świeci jak kula dyskotekowa. Kiedy Marc lub David Kohl są nawiedzani przez romantyczne niepowodzenia, duch ich byłego partnera rzeczywiście pojawia się przed ich oczami. Kiedy Lloyd chowa się w swoim pokoju, aby zaprojektować swój najnowszy plan zawładnięcia światem muzyki, robi to w rytuale otoczonym świecącymi magicznymi symbolami. Kiedy Emily Aster odcina połowę swojej osobowości w faustowskiej umowie, aby poprawić swój wizerunek i zdobyć władzę, jest nawiedzana przez tę drugą połowę za każdym razem, gdy patrzy w lustro. Kiedy Laura mówi cytatami z „złych” płyt Long Blondes, cóż, mówi cytatami z „złych” płyt Long Blondes, ale ponieważ to komiks, tytuł piosenki pojawia się w wygodnym małym pudełku na panelu. Mógłbym kontynuować, ale pozwolę ci odkryć resztę magii samodzielnie.

Obecnie istnieją trzy serie Phonogramu. Pierwsza, „Rue Britania”, śledzi badania Davida Kohla dotyczące zniknięcia bogini Brit Popu, Britania, którą pierwszy raz czcił, kiedy zaczynał jako Phonomancer. Druga, „The Singles Club”, to seria siedmiu numerów, każdy z perspektywy innej postaci podczas tej samej nocy. To noc klubowa Setha Bingo i są trzy zasady: 1. Brak wokalistów płci męskiej. 2. Jeśli masz nogi, musisz tańczyć. 3. Brak magii. Jest jeden numer, który prawie w całości rozgrywa się za kabiną DJ-a, i uwielbiam go bardzo. Trzecia, „The Immaterial Girl”, opisuje konsekwencje wspomnianej wcześniej umowy zawartej przez młodą Emily Aster, kiedy ta połowa jej samej, którą wymieniła na wizerunek i władzę, wraca, aby osiągnąć spokój.

Pierwsze dwa są dostępne jako broszury handlowe, a trzecia jest w połowie swojej serii wydawniczej na stoiskach komiksowych. Powinieneś je przeczytać. Poleciłbym zacząć od „The Singles Club”, ponieważ jest bardziej bezpośredni, łatwiejszy do śledzenia (pomimo przeplatających się linii czasowych) i jest w pełnym kolorze. Ja zacząłem od „Rue Britania” i wyszło mi to na dobre, więc ci z was, którzy muszą podążać w porządku chronologicznym, proszę bardzo. Albo może po prostu weź pierwszy numer „Immaterial Girl” od swojego ulubionego sprzedawcy komiksów, czy to fizycznego czy cyfrowego. Co próbuję powiedzieć, to że możesz zacząć wszędzie, ponieważ każda historia jest zaprojektowana tak, aby stać na własnych nogach.

Starałem się, aby to wprowadzenie było w większości wolne od spoilerów, ale wybacz mi ten drobny. Jest moment międzygeneracyjnego porozumienia muzycznego między Lloydem a Davidem Kohlem pod koniec „The Singles Club”, który mówi o tym, co dla mnie oznacza Phonogram. Kohl mówi Lloydowi o jednym ze swoich ulubionych wschodzących zespołów, Los Campesinos!, „Będą wielcy... Właściwie, skreśl to. Nigdy nie będą WIELCY, wielcy. Ale będą wielcy dla niektórych osób.” Los Campesinos! są dla mnie wielcy i zawsze będą dla mnie wielcy, ale był czas, kiedy muzyka tego zespołu znaczyła dla mnie WSZYSTKO. Nigdy już nie będzie tak, jak wtedy (och… studia), ale po to jest magia. Zatrzymuje te momenty w naszym królestwie pamięci i pozwala nam do nich wracać, kiedy tylko potrzebujemy tej magii z powrotem.

Jakie zespoły, albumy czy piosenki znaczą dla ciebie wszystko? Jak to się zmieniło? Jak pozostało takie samo? Jaki był twój pierwszy zespół? Czy wstydzisz się przyznać, że to było Good Charlotte (bo ja może być)? Które albumy przetrwały próbę czasu? Które nie (totalnie Good Charlotte, chyba że wciąż ich kochasz, w takim razie co ja wiem)? I najważniejsze, dlaczego? Dlaczego przywiązujemy tak dużą wagę do słów, wizji i melodii zupełnie obcych osób? Dlaczego muzyka tak nas porusza? Co sprawia, że jest taka magiczna?

Te pytania, na które Phonogram nie zamierza odpowiadać, ponieważ tylko ty, Phonomancerze, możesz na nie odpowiedzieć sam dla siebie.