Jest coś jeszcze: R.I.P. Prince

“Nie wierzę w czas. Nie liczę,” powiedział kiedyś Prince w wywiadzie dla magazynu Notorious (za pośrednictwem Vulture). “Kiedy liczysz, to cię postarza.”

W ten sposób Prince mógł mieć 57 lat, a jednocześnie wciąż wydawać się bez wieku, i nadal wyglądać na najfajniejszego gościa na planecie. Tylko w zeszłym miesiącu, tam był, w stroju z skórzanej pomarańczowej lodowej kreacji, zafundował swojego afro Black Lives Matter, wciąż bardziej stylowy niż przeciętny. To także dlatego wydaje się niemożliwe, że Prince Rogers Nelson, największy syn Minneapolis, mógł być teraz martwy, po tym jak został znaleziony w Paisley Park. Przyczyna śmierci jeszcze nie została ogłoszona, ale wydaje się, że atak grypy, który unieruchomił jego samolot w zeszłym tygodniu, był poważniejszy niż zwykła infekcja. Prince nie powinien odejść w ten sposób, człowieku. Część mnie ma nadzieję, że to skomplikowany dowcip, żeby wyciągnąć Prince'a z jakiejś opresji z wytwórnią, lub że Prince nie umarł na grypę, ale zmarł dlatego, że Morris Day zrealizował ostatnią część swojego planu zemsty. Ale prawda pozostaje: jak poinformowały cię media społecznościowe, Prince jest martwy w wieku 57 lat.

Istnieje tendencja do określania publicznego żalu w mediach społecznościowych jako „performatywnego”, jakby każdy tweetujący “R.I.P. Prince” po prostu wystawiał się na okrągłe powitania i próbował zdobyć te litościwe polubienia za swoją na czasie tweet, nawet jeśli nie słuchał “Raspberry Beret” przez 10 minut przed tym, jak usłyszał, że Prince nie żyje. Ale to ignoruje fakt, że cały żal jest performatywny i pomija rzeczywistość, że życie w 2016 roku to życie w świecie, który Prince pomógł stworzyć. Był gościem—wraz z Michaelem Jacksonem, który zawsze był jego przeciwieństwem; nie mogę się doczekać myślozbieżności porównujących ich i opisujących ich walki w latach 80.—który przyniósł czarną muzykę do MTV. Włożył rocka do R&B, a potem uczynił to nową muzyką popularną poprzez swoją własną charyzmę i moc gwiazdy. Złamał kolory, gatunki i granice płci. Był gościem, który sprawił, że noszenie fioletu stało się modne (bez Prince'a, bez Future'a, wierz mi). Zrzucał albumy, ponieważ mu się nie podobały, a te albumy prawdopodobnie były lepsze niż cokolwiek, co kiedykolwiek stworzył twój ulubiony artysta. Był gościem, który udowodnił, że nawet jeśli masz 4 stopy 11 cali, możesz wciąż być najfajniejszym facetem w pokoju. Wszyscy go znali pod jednym choler**m imieniem. Uświadamiasz sobie, jaki poziom fajności jest wymagany, by posługiwać się tylko jednym imieniem profesjonalnie?

Prince był artystą, który wydawał się stały; był znany jeszcze przed moim narodzeniem i zakładałem, że będzie znany i tworzył muzykę nawet po mojej śmierci, nawet jeśli to nie ma sensu. Jak David Bowie, który również został zabrany od nas zbyt wcześnie w tym roku, Prince nigdy nie przestał pracować; wydał dwa albumy w zeszłym roku, a oba były niesamowite. Kiedy usłyszałem, że nie żyje, przypomniałem sobie, że miałem 3 lub 4 lata, i śpiewałem przy „When Doves Cry”, gdy teledysk leciał na Vh1, w czasach, gdy moja rodzina spędzała leniwe niedziele przy telewizorze, oglądając teledyski. Przypomniałem sobie jeden z jego teledysków z seksownych lat 90., ten, do którego moja mama kazała mi i mojej siostrze zamknąć oczy; mogliśmy docenić muzykę Prince'a, ale jego teledysk był zbyt kontrowersyjny.

Jedną z kaprysów naszej połączonej cyfrowej społeczności jest to, że nie będę mógł dodać do tego pisania linków do jego muzyki, ani setek teledysków na YouTube z jego występami. Prince nie wierzył, że miejsca takie jak Spotify czy YouTube są dobre dla jego kariery; prawdopodobnie miał rację, a poza tym te miejsca nie płaciły mu tak dużo, jak Tidal, które było jedynym cyfrowym domem jego muzyki. To właśnie tutaj idea „streamingowa muzyka pozwala mieć każdą nagraną muzykę na wyciągnięcie ręki!” się załamuje: Prince nie jest na Spotify, więc Spotify jest poważnie wadliwe. Nie zamierzam namawiać jego rodziny do przepompowywania jego katalogu do każdej platformy w celu szybkiego zysku, ale powiem, że to cholernie wstyd, że nie mogę teraz pokazać swojemu 15-letniemu kuzynowi linku do „Batdance” na Spotify. Prince nawet lepiej wykonuje soundtracki niż ktokolwiek inny.

Mój kuzyn prawdopodobnie zna go lepiej dzięki skeczowi w The Chappelle’s Show, szczerze mówiąc. A Prince zdawał się mieć poczucie humoru na ten temat; nigdy publicznie nie zaprzeczył żadnej z bajek Charlie'ego Murphy'ego o byciu gościem Purple One'a na boisku koszykarskim. To był melancholijny aspekt śmierci Prince'a: możliwość przypomnienia sobie wszystkich zwariowanych historii, jakie ludzie opowiadają o tym gościu. Jak opowieść o klaskaniu na Michaela Jacksona, który słabo radził sobie w ping ponga, czy Prince jadący na rolkach z Questlove z niestandardowymi łyżwami. Prince niemal został pobity przez Carlosa Boozera za zniszczenie jego domu. Fakt, że nigdy nie pozwalał reporterom nosić rejestratorów podczas wywiadów, aby nigdy nie mogli go bezpośrednio cytować. Podobno raz pojawił się w sklepie płytowym, kupił ich bootlegi Prince'a i wyszedł bez słowa. Ten człowiek będzie zawsze „czy możesz w to uwierzyć” story w barach, dopóki „When Doves Cry” będzie grać na jukeboxach w dive barach.

Oglądanie ograniczonych filmików dostępnych na YouTube ujawnia element muzyki Prince'a, który często był niedoceniany, jeśli to możliwe: był niesamowitym gitarzystą. Może najlepszym od Jimi Hendrixa. Mam na myśli, zobacz to:

Co prowadzi mnie do części jego biografii, która będzie służyć jako materiał B w gazetowych nekrologach na całym świecie: lata 90., kiedy posługiwał się symbolem zamiast swoim imieniem (i stworzył masę muzyki, która zasługuje na poważną krytyczną ocenę; są tam klasyki). Było to szeroko wyśmiewane w kulturze popularnej w tamtym czasie, i było trochę absurdalne (jego wytwórnia musiała wysyłać dyskietki z aktualizacjami czcionek, aby czasopisma muzyczne mogły wciąż go relacjonować… kolejna świetna historia o Prince'u). Ale zrobił to, ponieważ był zły, że Warner Brothers nie promował jednego z jego albumów w sposób, w jaki chciał, a także mówili mu, że wydawanie 2-3 albumów rocznie nie jest dla nich dobrą strategią, w czasie, gdy właściwie mieszkał w studiu, tworząc nowe albumy. Chciał wydawać albumy, i robić to tak często, jak chciał, gdy chciał, a jego wytwórnia powiedziała nie, zmuszając Prince'a do umieszczenia dziesiątek piosenek i albumów w skarbcu (więcej na ten temat za chwilę). Więc w odwecie zmienił swoje imię na symbol, a ostatecznie wydostał się z kontraktu z Warnerem, gdy wydali kilka składanek największych hitów. Prince, wewnątrz systemu dużej wytwórni, walczył o większą wolność niż jakikolwiek zespół indie. Ostatecznie ją zdobył.

A propos tego skarbca: Prince od lat groził, że uwolni całą zawartość swojego fioletowego skarbca w Paisley Park, i można sobie wyobrazić, że pojawi się wielka fala „nowych” starych albumów Prince'a w nadchodzących latach. Będzie to zabawne ćwiczenie, aby zobaczyć, jak to, co ukrywał przez lata—zwłaszcza że są raporty o dziesiątkach piosenek nagranych między 1999 a Purple Rain—stawia się w porównaniu do rzeczy, które faktycznie wydał. Ale wciąż, to nie będzie to samo, co wiedzieć, że Prince nie będzie już w Paisley Park, wydając swoje zaginione klasyki, wiedząc, że był najlepszy.

Kiedy Michael Jackson umarł—przepraszam Prince, zawsze będziecie dwoma stronami tej samej monety z tym facetem—wiele atramentu zostało przelane na to, jak Jackson reprezentował ostateczną śmierć konsensusu popularnego; był ostatnim wielkim muzykiem, co do którego wszyscy mogli się zgodzić. Nie wszyscy zgadzali się co do Prince'a—był zbyt obsesyjny, jeśli chodzi o seks (w tym sensie był aktualizacją Marvina Gaye'a) i prawdopodobnie wydał zbyt wiele albumów, aby być uniwersalnie ukochanym przez monoculturę. Ale trudno sobie wyobrazić, że będziemy mieć kolejnego muzyka, który potrafił zainspirować notatki od urzędującego prezydenta, i doskonałą oraz zabawna historię w Onion. Dotarłem tak daleko, nie wspominając, że facet miał legitny hitowy film (Purple Rain zarobiłby 150 milionów dolarów w dzisiejszych pieniądzach), to świadczy jak unikalny i niesamowity był.

Prince był zbyt rzadki, by żyć, i zbyt rzadki, by umrzeć. Idę włożyć Sign ‘O’ the Times i zjeść skrzydełka w moich fioletowych krótkich spodenkach do koszykówki. I płakać jak gołąb.