Jak zreformowany australijski rockman stworzył najlepszą grę wideo muzyczną

“Nienawidziłem tournee. Kiedy wróciłem, pomyślałem: ‘Nigdy więcej nie chcę opuszczać domu,’” mówi. “[Tournee] wydaje się takie fantastyczne z zewnątrz, ale rzeczywistość jest taka, że przez cały dzień jesteś wciśnięty w vana. Zdałem sobie sprawę, że nienawidzę tego po miesiącu i pomyślałem: ‘Dam temu pięć lat.’”

Galvatrons zniknęli na nieokreślone wakacje po wydaniu swojego pierwszego albumu Laser Graffiti w 2009 roku. Johnny (który nie chce ujawniać swojego prawdziwego nazwiska) studiował projektowanie gier na studiach i postanowił wrócić do swoich aspiracyjnych korzeni. Spotkałem go na E3, największej konwencji prasowej w kalendarzu gier wideo, udzielając dziesiątków wywiadów w imieniu Annapurna, obiecującego wydawcy arthouse, najbardziej znanego z produkcji filmów takich jak The Master Paula Thomasa Andersona i American Hustle Davida O. Russella. Przechwycili The Artful Escape jako część swojej szybkiej ekspansji w branży gier, a projekt zadebiutował jako tytuł z wielką pompą podczas błyszczącej konferencji prasowej Microsoftu. Może się wydawać dziwne, że niezależna gra z daleka dzieli przestrzeń z tytanami o dziewięciocyfrowych budżetach, takimi jak Forza Motorsport i Anthem, ale dobre pomysły mogą mieć różne formy.

15 minut, które spędziłem z The Artful Escape na stoisku, było niesamowite. To bezwstydna celebracja transformującej mocy rock ’n’ rolla, przefiltrowana przez promienne, metawersalne ekscentryczności kultywowane przez tytanów takich jak Prince i David Bowie. Mówiąc jaśniej, wydaje się, że to gra, która absolutnie nie byłaby stworzona przez kogoś, kto szybko stracił miłość do życia w trasie. “To prawie jak antybiografia,” mówi Johnny. “Myślałem, że przemysł muzyczny będzie światem odblokowanych drzwi i fantazji. Chciałem zachować tę naiwność.”

The Artful Escape’s narracja jest prosta. W noc przed swoim pierwszym występem Francis Vendetti podróżuje przez rock ’n’ rollowy świat snów, aby odkryć swojego wewnętrznego supergwiazdę. Po drodze konsultuje się ze swoimi muzami. Tęczowy widmo pyta Francisa, kim jest, gdy pisze muzykę w zakamarkach swojego umysłu. “Kapitanem mojej duszy,” “mistrzem wszystkich przeznaczeń,” “cesarzem umierających gwiazd.” To jest z przymrużeniem oka, ale te pytania są bliskie ideałów Johnny'ego. Rzeczy, które kocha w rock ’n’ rollu, znajdują się na peryferiach. Sceniczne persony, suchy lód, Stonehenge i sposób, w jaki te głupie rzeczy mogą wpływać na twoją sztukę. “Cała ta satelitarna kreatywność wokół medium może być równie twórcza i artystyczna, jak samo medium,” mówi. “Spójrz na Davida Bowie, i świat, który stworzył, lub Andy’ego Warhola i scenę, którą zbudował wokół swoich fabryk. Albo czy ludzie postrzegali by Daft Punk inaczej, gdyby byli tylko dwoma facetami zamiast robotów szukających człowieczeństwa. To zawsze było dla mnie super interesujące.”

Johnny mówił dziennikarzom, że jego zespół pochodzi z przyszłości. Nigdy nie miał problemów z samorealizacją – mężczyzna o imieniu Johnny Galvatron zawsze wiedział dokładnie, kim chce być na scenie – więc może powinniśmy traktować The Artful Escape jako mądrość i pocieszający przekaz. Wszyscy mamy swoje persony, wszyscy jesteśmy rockstarami w naszych głowach, czasami najlepiej zaufać tym uczuciom. Mówi mi, że zaprojektował grę, abyś poczuł się jak badass. Świat, w którym wirtuozeria wydobywa się z palców jak z natury. Próby, które napotykasz na swojej drodze, są rozwiązane prostymi mini-grami Simon Says, które odpowiadają akordom na twojej gitarze. Światła płoną na niebie, gdy trafiasz w wysokie tony. Nigdy się potykasz, ponieważ Prince nigdy się potykał. Autorstwo nie powinno być trudne.

“Gry muzyczne nigdy nie sprawiają, że czuję się jakbym grał muzykę,” mówi Johnny. “Nigdy nie grałem na gitarze czekając na nuty [jak w Guitar Hero.] Chciałem, żeby rozgrywka była prosta i potężna. Jak granie power chordów. To łatwe, ale sprawia, że czujesz się jak badass.”

The Artful Escape oficjalnie nie wyjdzie aż do 2018 roku. Takie niezależne gry zazwyczaj zajmują dużo czasu. To mały zespół łączący swoje zasoby, aby stworzyć coś, co odzwierciedla ich osobiste doświadczenia – w tym przypadku, życiową miłość do sztuki performatywnej. Potrzebujemy więcej optymizmu, ponieważ trudno znaleźć wiele powodów do nadziei w przemyśle muzycznym w tej chwili. To chybotliwy biznes oparty na udziale w trasach i sprzedaży gadżetów, z ogromnymi firmami technologicznymi finansującymi duże premiery w grze typu shell, w której konkurują usługi strumieniowe, które zostawiają wszystkich innych na lodzie. To wszystko jest prawdziwe, to wszystko jest smutne, i to sprawia, że radość The Artful Escape jest zaskakująca. Bzdury są pokonywane, gdy wyskakujesz w powietrze i grasz. Johnny Galvatron zobaczył mężczyznę za zasłoną i wciąż wierzy w rock ’n’ roll.