Jak być człowiekiem w prawdziwym życiu

Współorganizowaliśmy Tumblr IRL w LA na początku tego tygodnia. Nasz współzałożyciel Tyler był tam, aby to wszystko zobaczyć.

Stojąc w holu Village Studios, łatwo poczuć się jak obcy. Ściana jest mapą półnowoczesnej historii amerykańskiej muzyki, zaczynając od Steely Dan, Dylana i Fleetwood Mac, a następnie, jakby bez wysiłku, przechodząc do Dr. Dre, Ushera, Johna Mayera i Taylor Swift. Studia tutaj, które później dowiaduję się zajmują większość trzech pięter przekształconej świątyni masońskiej, były świadkami tworzenia muzycznej historii tak wielu razy, że zaczyna wydawać się, iż to miejsce nosi w sobie pewne poczucie przeznaczenia. Jakby było stworzone do tego. Może wgniotłem się w chwilowy ekscytujący nastrój związany z naprawdę intensywnym przeżywaniem takich rzeczy. Może poprzedni właściciel Maharishi zostawił za sobą jakąś tajemnicę. Trudno powiedzieć. Co jednak łatwo powiedzieć, to że z muzycznej perspektywy jestem zdecydowanie najmniej ważną osobą, która tu była od dłuższego czasu.

Dla tych z was, którzy mają więcej niż 35 lat lub nie spędzają zbyt dużo czasu w Internecie, pokazy Tumblr IRL (W Prawdziwym Życiu) zostały stworzone z myślą o zanurzeniu fanów w świecie swoich ulubionych artystów. Jak wszystko, co wspaniałe, są starannie zaplanowane i przygotowane, a uczestnicy często czują się jak w siódmym niebie przez tygodnie, jeśli wszystko pójdzie dobrze (a zawsze idzie). W przeszłości mieli całkiem sporo atrakcyjnych artystów, takich jak Courtney Barnett, Flying Lotus i Travi$ Scott, którzy zgodzili się na to, by być przywoływani i wyobrażani przez zmieniającą się grupę artystów i organizatorów, którzy sprawią, że obróci ci się w głowie. Produkcja jednego z tych wydarzeń nie jest dla ludzi o słabych nerwach ani z logistycznego, ani z kreatywnego punktu widzenia, a nikt nie wydaje się odpoczywać, aż cały ten przepych przybierze formę, która będzie wygodna i naturalna dla przeciętnego uczestnika (czyli mnie).

Weźmy na przykład ten. How To Be A Human Being składa się z 10 piosenek, z których każda bada głębsze pytania o życie przez pryzmat różnych postaci i osobowości, które zespół stworzył lub napotkał w ciągu ostatnich kilku lat. Oczywiście, każda z tych postaci została, przy pomocy Whoopi (głównego artysty graficznego przy tym projekcie), dosłownie ożywiona przez małą grupę aktorów z LA, którzy są na wydarzeniu w pełnych piórach. Dziewczyna, o której Dave mówi, że uwielbia się upalić i podczas jedzenia majonezu na kanapie, gra na N64 na retro kanapie i nosi coś, co Stephanie Tanner mogłaby założyć do szkoły. Dziecko z okładki albumu jeździ na dużym kółku po pokoju wśród przedkoncertowego zgiełku. Kobieta w różu używa swojego chodzika, aby przechodzić tam i z powrotem między wróżeniem z dłoni a napełnianiem swojego drinka. I tak dalej. Kiosk Space Invader jest również w pełnym rozkwicie z mieszanką prawdziwego zainteresowania i pozowania do zdjęć, co nie może nie wywołać uśmiechu. To może być najpopularniejszy sposób w historii ludzkości na grę w tę grę, a całe otoczenie oferuje kilka ton nieskrępowanej, nostalgicznej zabawy dla wszystkich obecnych. Innymi słowy, to po prostu rządzi.

Tłum to to, co możesz sobie wyobrazić w przypadku jednego z największych pokazów, które odbywają się w mieście dzisiaj wieczorem. Głównie dzieciaków w wieku od połowy do końca dwudziestki, które są ubrane z regionalnymi wysublimowaniami: projektanci na ramionach, odwrócone czapki, dżinsowe szorty, okrągłe okulary, jedną stronę ostro ścięte włosy oraz ten rodzaj jasnego, błyszczącego zmęczenia, które przychodzi nie tylko z życia w wielkim mieście Zachodniego Wybrzeża, ale i z wypracowanej do niego aprecjacji. Scena w LA, w całej swojej wyblakłej chwale, wydaje się być pierwszą rzeczą, którą ci ludzie naprawdę pokochali za to, kim i czym są. Bar jest zatłoczony i nie wykazuje oznak spowolnienia. Bezpłatne truskawkowe pop tarty zniknęły po 15 minutach i jestem z tego powodu zły. Grupa w pobliżu rozmawia o nowych sposobach używania Shazam, podczas gdy inna rozkoszuje się chwałą używania rekreacyjnych farmaceutyków. Pokój tętni życiem, niemal w każdą wyobrażalną stronę.

Sam show zaczyna się od krzyku z tyłu, a potem fali półnerwowego, półwstrząsanego przemykania przychodzącego z objawieniem nowego zespołu w odległości ręki. Czwórka chłopaków jest w świetnym humorze, gdy robią swojego Moses'a przez morze ciał fanów. To może być epoka Internetu, ale w tej chwili nie możesz się oprzeć poczuciu, że nic z nas się nie zmieniło. Nadal kochamy widzieć rzeczy własnymi oczami. Nadal tkwimy gdzieś pomiędzy chęcią na zatrzymanie tego momentu a już kształtowaniem historii, które opowiemy o tym. Wciąż musimy poczuć hałas dla siebie. Zespół przepycha się przez 45 minut zaraźliwej i głodnej rockowej dżungli, która przekształca pomieszczenie w saunę. Młody Hakeem Olajuwon miał przynajmniej 7 drinków w tym samym czasie i na początku ostatniej piosenki wspina się na scenę, zaczyna tańczyć i snapchować, co budzi radość tłumu. Upalona Stephanie Tanner, Kosmonauta i facet w Speedo (prawdopodobnie kolejna postać) dołączają do niego i wkrótce cała ekipa korzysta z piętnastu tysięcy sekund sławy. Przyznam, że byłoby dziwnie przyjść na show w tym momencie. Musiałeś widzieć, jak to wszystko się buduje. Ale gdy zespół gra ostatnią piosenkę i schodzimy, aby wręczyć torby z prezentami gościom, którzy wychodzą, trudno się oprzeć wrażeniu, że coś znaczącego się wydarzyło, chociaż nie jestem do końca pewien, co to jest.

Wciąż nad tym myślę następnego ranka o 4:30, gdy kierowca Lyft zabiera mnie na lotnisko. Wymieniamy tradycyjne grzeczności, a ja zauważam jego akcent. Pytam, skąd jest, a on zaczyna opowiadać o swojej decyzji o opuszczeniu Iranu kilka lat temu i przeprowadzce tutaj z młodą rodziną. Jest kompozytorem filmowym i planuje przeniesienie się do Nowego Jorku w ciągu kilku lat, ponieważ bardziej podoba mu się atmosfera tam. Wkrótce gra mi swój album sprzed kilku lat oraz nowe rzeczy, nad którymi pracuje dla filmu dla dzieci. Jest dobry, mówię mu to i biorę jego dane. Kto wie? Może VMP kiedyś przedstawi irańskiego kompozytora filmowego. Ale może 10 minut przed lotniskiem uderza mnie to. Ten facet mógł być wczoraj na scenie. Mógł być jednym z ludzi na okładce albumu. A później, gdy przesuwam się z resztą zmęczonych sardynków zastanawiając się, dlaczego w ogóle jesteśmy teraz na nogach, uświadamiam sobie, że prawdziwa waga tej płyty tkwi w jej zdolności do budzenia nas do cudów, które czekają na nas w monotonii naszego codziennego życia. W tym, jak przypomina nam o dziwnych darach, które istnieją w postaci ludzi, które znamy i historii, które mają do opowiedzenia. W tej pokorze, która kieruje naszą uwagę na pytania, a nie na odpowiedzi.

I to sprawiło, że to wydarzenie było tak fajne. Przez kilka godzin, kilkaset z nas było zapchanych w jednym z najbardziej ikonicznych studiów w LA, aby nauczyć się, czy to byliśmy świadomi, czy nie, trochę więcej na temat tego, co to znaczy być człowiekiem w prawdziwym życiu. To nie było kaznodziejskie, nie było pretensjonalne, i nie było obojętne. To byliśmy tylko my, razem, celebrując litanię rzeczy, które wciąż na to zasługują.