‘Odważny’ powrót Hiatus Kaiyote

Mood Valiant powstawał przez sześć lat, z solowymi projektami, diagnozą raka piersi dla wokalistki i gitarzystki Hiatus Kaiyote, Naomi Saalfield (znanej jako Nai Palm) — której nowotwór jest teraz w remisji po mastektomii — a także z pandemią przerywającą i wpływającą na jego powstanie.

Saalfield powiedziała NPR, "Jestem super podekscytowana, że mamy nową muzykę, ponieważ stałam się obsesyjnie przekonana, że umrę zanim to skończymy," i że muzyka była niezbędnym narzędziem do przetwarzania tego, przez co przechodziła.

Nazwa albumu odnosi się do samochodów, które posiadała matka Saalfield; według historii pochodzenia, matka Saalfield miała dwie stacje Valiant Safari, jedną czarną i jedną białą, i wybierała, którą prowadzić w zależności od nastroju. Saalfield wyjaśniła: "Zazwyczaj jeździła białym, ale w dniach, kiedy wiedziałaś, że lepiej z nią nie zadzierać, prowadziła czarnego, super fajnego."

Saalfield powiedziała również w wywiadzie dla The Guardian: "Valiant to także piękne słowo. Ma w sobie wspaniałą sprawiedliwość i chcemy, aby ludzie czuli się valiant i piękni, niezależnie od nastroju, gdy doświadczają tej muzyki." Matka Saalfield zmarła na raka piersi, kiedy miała 11 lat, a ta strata, w połączeniu z doświadczeniem Saalfield z rakiem, mocno wpłynęła na ten album — zespół nagrał większość albumu, oprócz jej wokali, w 2018 roku przed jej diagnozą i leczeniem.

Ale Mood Valiant to nie jest ciemny, smutny album. W wizualizacjach albumu widoczna jest biała stacja Valiant Safari — ozdobiona tytułem albumu, graffiti, rozciągającym się na niej. Po wydarzeniach osobistych i światowych, zespół mógłby prowadzić czarnego Valiant Safari, ale wybrał zamiast tego optymizm i nadzieję.

„Flight Of The Tiger Lily” łagodnie otwiera album, wprowadzając smyczki, które przewijają się przez cały album, najbardziej wyraźnie na „Get Sun (feat. Arthur Verocai)” i „Stone Or Lavender”, które także on zaaranżował. Smyczki Verocai’a — szczególnie w „Get Sun” i „Stone Or Lavender” — przyczyniają się do złożoności i wypolerowanego brzmienia tego albumu, który jest przede wszystkim doskonale zaaranżowany.

Interludium „Sip Into Something Soft” prowadzi nas z tego delikatnego wprowadzenia w niespodziewanie elektroniczne „Chivalry Is Not Dead”. Byłoby to bardziej bezpośrednio seksualne utwór, gdyby jego odniesienia do intymności nie były filtrowane przez ślimaki, koniki morskie i kolibry. Refren to wyraźnie funkowo-elektroniczny crescendo dźwięku Hiatus Kaiyote. Na końcu Saalfield powtarza: „Chcę być blisko twoich cząsteczek”, co jest dziwnie urocze po roku poważnego braku fizycznej bliskości.

„Hush Rattle” to łagodniejsze, krótsze interludium, które przechodzi od wyższej energii pierwszej połowy albumu do bardziej refleksyjnej drugiej połowy. Najważniejsze utwory tej połowy to singiel „Red Room”, nastrojowa prezentacja możliwości wokalnych Saalfield, która wydaje się trochę zbyt aktualna po kwarantannie, oraz rozległa ballada „Stone Or Lavender”. Z Saalfield błagającą: „Proszę uwierz mi, kiedy mówię / Pewnego dnia będzie OK”, przedostatni utwór czuje się jak emocjonalny szczyt albumu. Zakończenie albumu, „Blood And Marrow”, jest stosunkowo nieznane, ale stanowi przyjemne odświeżenie dla podniebienia.

Mood Valiant to Hiatus Kaiyote w najlepszym wydaniu — więc weźcie ich radę, wybierzcie optymizm i posłuchajcie tej oszałamiającej płyty, blisko cząsteczek kogoś, kogo kochasz.