Album tygodnia: 'Misty Flats' Goldberga

Każdego tygodnia przeszukujemy archiwa, aby opowiedzieć wam o „zagubionym” lub klasycznym albumie, który naszym zdaniem powinieneś usłyszeć. W tym tygodniu mówimy o albumie Goldberga z 1974 roku, Misty Flats. 

Rosnąc, aby stać się czymś w rodzaju legendy na scenie rockowej w Minneapolis, Yonkers zdobył wiarygodność wśród lokalnych muzyków, budując własne gitary i efekty, lub dziwnie modyfikując sprzęt, który miał do dyspozycji. Był czas, gdy skleił razem Fender Jaguara i Fender Telecastera, tworząc dziwaczną dwugitarę, albo w 1967 roku, gdy piłował Telecastera na kształt deski i owinął go taśmą klejącą. W znakomitym artykule w 2002 roku w City Pages Minneapolis, Steve Longman, lokalny inżynier dźwięku, wspomina pierwszy raz, gdy zobaczył Yonkersa wyciągającego tę właśnie gitarę z futerału: Korpus był odpiłowany, srebrny, z kilkoma dużymi pokrętłami, i – przysięgam – wystawała z niego jakaś antena. Tak jakby sprężynująca wokół, jak rekwizyt z filmu science-fiction z lat 50. Wtedy włączył ją i zaczęliśmy nagle pierwszy utwór. Brzmiała wah-wah, zanim w ogóle wiedziałem, czym jest pedał wah-wah! I zacząłem się śmiać, było to takie zaskoczenie! Z tym dziwnym zbiorem sprzętu tworzył cudownie dziwne albumy, inspirowane pionierami rocka, takimi jak Pere Ubu, Link Wray i Stooges. Ich wpływ jest niezaprzeczalny na takich zniekształconych majakach, jakie znajdziesz na jego artystycznych odejściach w psychodelię, a wpływ Yonkersa jest równie niepodważalny na erę punka, która nastąpiła po nim. Najciekawszy jest jego siedmoutworowy album „Microminiature Love”, nagrany jesienią 1968 roku, ale nie wydany i zaginął na wieki, aż do 2003 roku, kiedy został odkryty przez De Stijl, i wydany ponownie przez Sub Pop w 2011 roku. Według De Stijl, cały album został nagrany w jednej sesji, w zaledwie godzinę: “Yonkers wspomina: „Po prostu ustawiliśmy się w studiu jak na koncercie, bez kabin wokalnych czy perkusyjnych.... (Inżynier) Steve Longman musiał położyć gumową matę pod moim wzmacniaczem, bo ciągle 'uciekała' od mikrofonu (ponieważ) drgała tak mocno. Z wyjątkiem kilku fałszywych startów, graliśmy piosenki w tej kolejności, w jakiej graliśmy je na żywo, i użyliśmy pierwszego ujęcia na wszystkich.”” Te nagrania brzmią jak psychodeliczne taśmy piwniczne kipiące surową energią, każde z nich jest psychodeliczne, gwałtowne i nieprzewidywalne. Dyskografia Yonkersa jest bogata, pełna lat eksperymentów, z momentami przerażającego geniuszu. Te oryginalne albumy z 1974 roku, jak Grimwood i Goodbye Sunball teraz sprzedają się za kolekcjonerskie kwoty między 50 a 100 dolarów, choć zostały wydane ponownie przez różne małe wydawnictwa, najczęściej przez Sub Pop i Drag City.

A potem jest połączenie z Goldbergiem, które rozpoczęło się, gdy byli jeszcze nastolatkami, ale naprawdę rozkwitło, gdy Yonkers pracował w magazynie elektroniki. Wypadek tam spowodował, że musiał się położyć z kilkoma złamanymi kręgami. Mimo że było to nieszczęśliwe, spore odszkodowanie, które otrzymał, pozwoliło mu nagrać i sfinansować wydanie wspomnianych albumów. Ale oprócz tych solowych projektów, Yonkers także nagrał, wyprodukował i wydał nowy album swojego przyjaciela Barry’ego Thomasa Goldberga.

Teraz szeroko uznawany za prywatnie wydany „klejnot samotnego folku,” album Goldberga „Misty Flats” został luksusowo wydany na nowo tego lata dzięki Light in the Attic. Zaledwie 23-letni w momencie nagrania, zespół Goldberga „The Batch” właśnie się rozpadł i nie był pewien, w jakim kierunku chce iść muzycznie. Jego wielką wizją było stworzenie pierwszego albumu punk-rockowego na świecie (przypomnijmy, to był dopiero 1974 rok), ale Yonkers trzymał się swojego zdania i zachęcał Goldberga, aby wszystko pozostało akustyczne i w mono. Nagrane błyskawicznie w ciągu dwóch długich nocy w domowym studiu Yonkersa, przy użyciu tylko tylu trików produkcyjnych, na ile pozwalała dwuścieżkowa taśma Ampex, uchwycili wspaniały kawałek historii, wiecznie piękny w swojej ponadczasowej urodzie. Nie jest to delikatny, palcami wybierany styl „Pink Moon” Nicka Drake’a, ale raczej słodko brzęczące ballady z doskonałymi melodiami, uzupełnione najdelikatniejszymi elementami harmonii wokalnej lub instrumentacji atmosferycznej. Utwory takie jak „Golden Sun” czy „Never Came to Stay” są przepojone nieskończoną tęsknotą za wędrówkami. Każdy utwór brzmi jednak jak skupiona część do wielkiej wizji albumu, przesiąknięty nostalgicznymi marzeniami, które pochodzą z dzieciństwa Goldberga, dorastającego z samotną matką, pracującą na różne sposoby, aby postawić jedzenie na stole, głównie jako kelnerka w restauracjach lub kasynach. To zostawiało młodego Goldberga z dużą ilością czasu spędzanego samotnie, często niewidocznie, siedzącego w ciemnych kinach Minneapolis, pochłaniającego wielki ekran w całej jego okazałości. Wyobraź sobie każdy utwór jako zamgloną projekcję z umysłu bezcelowego mieszkańca Środkowego Zachodu, zauroczonego niekończącymi się marzeniami i nieograniczonymi możliwościami amerykańskiego kina. W zaledwie 60 sekund od początkowego utworu „Hollywood” wyznaje: „Ostatnio jestem dziwny, piję dużo piwa, palę jointy w publicznych toaletach bez lęku…” Twierdzi, że filmy były jego „niania i zastępczym ojcem.” Nomadyczne dzieciństwo nie było jednak całe złe. W 1955 roku, gdy jego matka pracowała w barze koktajlowym w Las Vegas, młody Goldberg zobaczył występy Sammy’ego Davisa Jr., Deana Martina, Franka Sinatry, a nawet raz nieśmiało wszedł na jedną z prób Jerry’ego Lee Lewisa.

Niektórzy twierdzą, że gdyby utwory Goldberga były w pełni zrealizowane z zespołem, jak to planował, mógłby znaleźć się na równi ze sławą takich jak Neil Young & Crazy Horse, ale zamiast tego solowe wydanie dotarło do uszu prawie nikogo. Album’s 500 kopii było skazanych na zapomnienie od początku, nie otrzymały ani prasy, ani radia, ani dystrybucji, przyćmione przez producenta i finansjera, który równocześnie wydał cztery solowe albumy. Wszystko wydawało się złożone jako szalony pomysł Yonkersa, wydany bez planowania czy staranności, po prostu dlatego, że była dostępna gotówka. A może ostatecznym wprowadzaniem niewykrywalności nastąpiło później tego roku, gdy inny Barry Goldberg wydał swój album o tym samym tytule dla Atco Records, który miał to pechowe miano, że został wyprodukowany przez Boba Dylana. Ten zawodowy cios okazał się nie do przeskoczenia dla domowego akustycznego przedsięwzięcia Goldberga z Minneapolis, co spowodowało jego 41-letnie milczenie. Co do oryginalnego wydania „Misty Flats”, obecnie jedna kopia, nadal zapieczętowana, figuruje na Discogs za 200 dolarów.

Album zamyka się, gdy Goldberg łagodnie powtarza: „Nigdy nie przestawaj marzyć. To koniec tego.” Ale może najlepiej zamknąć tą właśnie poezją, z której Goldberg wziął tytuł swojego albumu, „The Misty Flats” Johna Oxenhama: „Każdy człowiek ma otwartą drogę. Wysoka dusza wspina się po wysokiej drodze, a niska dusza pełza nisko. Ale pomiędzy, na mglistych płaskowyżach, reszta dryfuje tam i z powrotem.”

Odtwórz cały album poniżej lub zdobądź go na winylu od Light in the Attic.