Khemmis są gotowi, aby podbić świat

Khemmis: Desolation (20 Buck Spin/Nuclear Blast)

Denver’s Khemmis są teraz w świetnej formie. Ich trzeci album Desolation to dokładnie to, czego oczekujesz od trzeciego etapu wybitnego zespołu metalowego: ukształtowali swoje brzmienie, pełne smutnego doom z elementami klasycznego metalu na Absolution, udoskonalili je na Hunted, a teraz są gotowi podbić świat. Wokal Phila Pendergasta zawsze był największym atutem zespołu, a tutaj ma znacznie większe znaczenie, co jest roztropnym i strategicznym posunięciem. Nawet jeśli jego wokal wyraża stratę i smutek, przenosi triumfalne nastawienie, tak jakby wychował się na Manowarze i tylko na Manowarze. „Bloodletting” to jego najbardziej pewne wykonanie, mocne i zarazem ciepłe. W „Flesh to Nothing” daje z siebie wszystko i osiąga niebiański poziom, podczas gdy reszta zespołu wciąż gra na pełnych obrotach. Desolation również nadaje większą wiarygodność ponadczasowym, słodkim riffom w stylu Lizzy-Priest, które wywołują uniesienie wśród nieustającego smutku. Zawsze tam były, ale zamiast działać jako dodatek do doomu, są bardziej dominującą siłą. „Isolation” łączy galopujący rytm Maiden z wyjątkową chemią gitary bliźniaczej, ujawniając żywotność, która – mimo że ich inny materiał był świetny – nie była jeszcze w pełni uwolniona. Jest słodki i nieprzerwanie płynący, tak jakby ciężar oczekiwań doomu został zdjęty. Tobias Forge musi non stop dzwonić do nich, prosząc o ten magiczny efekt. (Jeśli chcesz recenzję nowego Ghosta, który również wyszedł w tym miesiącu, to… „Dance Macabe” to hit. To wszystko, co powiem.) „From Ruin” kontynuuje ich zwyczaj kończenia każdego albumu wielkimi akordami, wyciskając każdą łzę z Pendergasta i pracy Bena Hutchersona na gitarze prowadzącej. Podobnie jak ich koledzy z wytwórni Spirit Adrift, pracują w ramach dobrze znanych dźwięków i znajdują w nich miejsca, które można zamienić w złoto riffu. Desolation powinno być albumem, który otworzy ich na szerszą publiczność, jednocześnie obejmując tradycję i starając się połączyć to z obecnym doomem. (Perkusista Zach Coleman robi także killer domowe piwo!)

Skeleton: Pyramid of Skull (Super Secret)

Na początku 2018 roku nie znałem trio metalpunkowego z Austin o nazwie Skeleton. Teraz jestem przekonany, że to teksańska grupa, która zrobi następny wielki krok. Składający się z braci Ziolkowski — gitarzysty Davida i perkusisty/wokalisty Victora — Skeleton ewoluowali od lekko ekscentrycznego punku do w pełni doskonałej riffowej bestii. Na ich najnowszym EP Pyramid of Skull można usłyszeć wiele różnych wpływów — prymitywny atak Bolt Throwera, średniotempowy krok Celtic Frost (UGH!), thrash nawiązujący zarówno do legend z Austin jak Iron Age i Impalers, jak i do wielkich, o których zazwyczaj się wspomina. „Dystroy” jest najbardziej zainfekowanym d-beatem utworem, ponieważ żadna osoba z Austin warta swej soli nie pozostaje całkowicie niewzruszona na wpływ Discharge. „Killing/Locked Up” brzmi jak Hellhammer (HEY!) na plaży, z przesuwnymi dźwiękami gitary surfującymi na krwawych falach. Chodzi o to, że dzieje się tam wiele, a oni doskonale wiedzą, jak chcą grać. I ci bracia naprawdę wiedzą, jak syntezować! Chcesz mieć to wznoszące się teksaskie poczucie dumy, że znałeś Power Trip, zanim ktokolwiek inny, nawet jeśli przeprowadziłeś się do Austin z Kalifornii w zeszłym tygodniu? Więc lepiej zapoznaj się z Skeleton teraz.

Tomb Mold: Manor of Infinite Forms (20 Buck Spin)

Kilka weekendów temu, wyszedłem z mojego pijano-fioletowego trumnika i udałem się na Austin Terror Fest, teksański odpowiednik zmarłego Southwest Terror Fest. I choć zdecydowałem się nie być Heavy Metal Drinker, zanurzyłem się w różnorodny i na czasie skład festiwalu. Najbardziej zauważalnie, widziałem Yob (którzy są moimi faworytami do AOTY) emanujących pięknem w spoconym barze nurkowym, Bell Witch wykonujących skróconą wersję swojego arcydzieła Mirror Reaper, Krallice oszalałych umysłów swoimi awangardowymi black metalem, oraz najbrudniejszy zespół sludge z Ohio, Fistula. Kolejnym dużym zespołem dla mnie w ten weekend był torontoński zespół death metalowy Tomb Mold, który pojawił się zaledwie kilka minut przed rozpoczęciem swojego występu. Nie przeszkodziło im to w zagraniu jednego z najbardziej imponujących koncertów w już pełnym emocji weekendzie. Ich drugi album, Manor of Infinite Forms, jest ich pierwszym jako pełnoprawny zespół, z gitarzystą Paysonem Powerem i basistą Stevem Musgrave'em dołączającym do perkusisty/wokalisty Maxa Klebanoffa i gitarzysty Derricka Velli, i jest jednym z najbardziej oczekiwanych wydań death metalowych w tym roku. Czasem, Metal Twitter ma rację. Jeśli chodzi o brud, to jest Autopsy w wersji kanalizacyjnej. Jego gorąco zapewnia niewygodne ciepło, jakbyś był pokryty pomarańczowymi wymiocinami zdobiącymi okładkę. To się dzieje, gdy imprezujesz z death metalowcami — The Thing pojawia się na imprezie! Klebanoff robi swoje najlepsze wrażenie Chris Reifert, a zwłaszcza w death metalu, musisz szanować perkusistę i wokalistę, który równocześnie daje z siebie wszystko na obu frontach. To nie tylko prymitywny krok — „Abysswalker” i „Blood Mirror” pokazują oznaki postępu, a nawet zhałasowanie w akustycznym intro „Two Worlds Become One” jest świetnym ukłonem w stronę bardziej postępowej strony death metalu. Nie słuchanie Tomb Mold jest właściwie jednym z najbardziej wstecznych rzeczy, które możesz zrobić, tak naprawdę.

O playlist: RIP Vinnie Paul. Getcha pull.