Deaf Forever: Cały metal, którego potrzebujesz w swoim życiu od lipca

autor Andy O'Connor

DEAF FOREVER to miesięczny artykuł poświęcony doom, black, dirge, power i wszelkim rodzajom metalu, które tylko można sobie wyobrazić. 

Defeated Sanity — Disposal of the Dead/Dharmata (Willowtip)

Stwierdzenie „99% [x] jest bezwartościowe” to jedno z najgorszych fałszywie głębokich stwierdzeń. Nie jest to odkrywcze, że wiele rzeczy jest złych, a to, co jest dobre, zasługuje na życie; użycie tak wysokiego numeru nie sprawia, że twoja opinia jest kontrowersyjna. Mówiąc to, dziedzina brutalnego death metalu, uproszczona wersja NYHC-influenced DM Suffocation, jest szczególnie uboga w talenty. Niemieckie Defeated Sanity to przykłady tego stylu, a ich precyzja sprawia, że ich muzyka wydaje się naturalna i mechanicznie dzika. Ich najnowsza płyta nie jest tym, czym by się wydawało, ale podwójnym EP obejmującym dwa różne style death metalu. Disposal of the Dead to ich eksploracja charakterystycznego brzmienia, bardziej-guttural-nożi vocali i łamańców przy neck-breaking. Jest mniej wyprodukowane niż Passages into Deformity, dzięki czemu slamuje mocniej, zachowując jednocześnie zaangażowanie w czystą formę. Dharmata to eksploracja progresywnego, silnie jazz-fusion pod wpływem death metalu zapoczątkowanego przez późniejsze zespoły takie jak Death, Cynic i Atheist. Znajduje się tam nawet inny wokalista, Max Phelps (który również wykonywał wokale na żywo dla Cynic), robiący swoje najlepsze wrażenie Chucka Schuldinera. To może wydawać się drastyczną zmianą, ale tylko jeśli nie jesteś zaznajomiony z historią zespołu. Perkusista Lille Gruber założył zespół z ojcem, gitarzystą Wolfgangiem Teske, który był także perkusistą jazzowym. Teske zmarł w 2010 roku, ale jego wpływ żyje w tym, jak Dharmata informuje Disposal: lepiej rozumiejąc, jak techniczność i brutalność się krzyżują, tworzą muzykę beatdown, która jest naprawdę interesująca.

Fistula — Longing for Infection (PATAC)

Czy masz ochotę na ten bezpośredni, brudny sludge, taki, który sprawia, że czujesz się, jakby na twojej skórze był pestycyd, którego nie możesz zetrzeć, a ty drapiesz się, próbując się go pozbyć, i widzisz swoje kości? Fistula z Ohio to najbrudniejsza z brudnych, zastępując Eyehategod ’s permanent swamp-ass Midwestern desolacją. Longing for Infection to kolejna płyta. Produkcja jest trochę czystsza, co mogłoby się wydawać, że osłabia ich opowieści o braniu wszystkich niewłaściwych narkotyków jednocześnie, ale tylko dodaje do bezpośredniości. To jest kluczowe, ponieważ bardziej niż w większości zespołów sludge, utrzymują dziedzictwo punkowe sludge. „Loyal to the Foil” ma niesamowity groove, który przypomina, że blues jest równie dużą częścią sludge, jak śpiewanie o igłach.  „Morgue Attendant” nawiązuje do medialnych sensacji nekrofilii, gdzie poważne twarze raportów prasowych zderzają się z krzykami Dana Harringtona i nihilistycznym swingiem Corey'ego Binga. Infection jest również godne uwagi, ponieważ basista Bahb Branca gra także na gitarze, co widać w nowej energii, która jest tak obecna tutaj. I lepiej uwierzyć, że nawet jeśli jesteś straight edge, aż śmierć zamieni twój tatuaż XXX w proch, poczujesz ich cierpienie.

MAKE — Pilgrimage of Loathing (Accident Prone)

Jednym z najlepszych koncertów, jakie widziałem tego lata, było Dragged Into Sunlight i Primitive Man w Paper Tiger w San Antonio. Obydwie te grupy sprawiły, że mała sala w teksańskim lecie wydawała się jeszcze gorętsza i bardziej klaustrofobiczna, a jakoś udało im się przewyższyć Big Business w większej sali miejsca. Dołączając do nich w kilku koncertach na południu, był zespół MAKE z Chapel Hill, który sam w sobie był imponujący, to bardzo amerykańska fuzja black metalu i noise rocka. Pilgrimage of Loathing to ich trzecia płyta, a otwarcie „The Somnambulist” to jedna z najbardziej poruszających USBM utworów, odkąd Wolves in the Throne Room zgubiły swoją drogę. To jedyny moment, gdy są w pełni black metalem, ale różnorodność albumu to, gdzie naprawdę wygrywa. „Birthed Into a Grave They Made For You” to totalny Am Rep przez Deathlike Silence, od jego nagiego, chudego intro, przez jego fundament KEN Mode pummeling repetitio, po zakończenia freakouts, które przypominają zarówno Big Black w ich najbardziej agresywnym wydaniu, jak i Emperor w ich najbardziej majestatycznym. Rzadko można nazwać black metal antemicznym, ale „Dirt” to właśnie to, zamieniając niezrozumiałe krzyki na coś równego gangowym wokalom Bell Witch. Jeśli to wszystko cię nie sprzedało, mamy piękny instrumental ambient-metal nazywający się „Two Hawks Fucking.” Kto powiedział, że black metal nie jest zmysłowy?

ColdWorld — Autumn (Cold Dimensions)

Zespół nazywający się ColdWorld (nie mylić z hardcore'owym zespołem Cold World) wydaje album o nazwie Autumn w tym miesiącu — ktoś nie ma wyczucia sezonowego, prawda? Czas nie ma znaczenia, to jedna z najpiękniejszych płyt black metalowych, które usłyszysz przez cały rok. Jego bogactwo oczywiście wywoła porównania do wielu post-black metal bandów, ale jest to przytłaczające odczucie, które towarzyszy nieustannej urodzie, niemal tak, jakby syntezatory dusiły cię przez to, jak są złożone. Autumn ma mroźność klimatycznych towarzyszy Paysage D’Hiver, uchwycając zamieć z wyższą wiernością. Są tutaj także odcienie goth rocka, zwłaszcza gdy wyłączny właściciel Georg Börner wypuszcza na czyste wokale. Nawet kiedy te momenty sprawiają, że Autumn pływają w soku, nigdy nie są mniej czarujące. One-dimensional? Może, ale to spójność sprawia, że to obowiązkowa pozycja do przesłuchania. Daj mu kilka miesięcy, kiedy twoja kurtka bojowa nie ogrzeje twojego pustego wnętrza, a to stanie się stałym punktem.