Unhip i melodramatyczne, Fall Out Boy zamienili swoje słabości w atuty. Meta i autoreferencyjni, ich muzyka była mrugnięciem oka do wszystkich panków. Zamiast podążać tradycyjną drogą, gdzie każda pop-punkowa grupa podchodzi do popu z odrobiną pogardy i niechęci, Fall Out Boy rzucili się w to z pełną siłą. To te skłonności sprawiają, że ich reinwencja jako popowego zespołu w drugiej fazie kariery nie jest zaskakująca. Fall Out Boy zawsze mieli zamiłowanie do dramatyzmu, a ich ambicje dotyczące podboju świata przysporzyły im wielu krytyków w latach 2000., ludzi, którzy (miejmy nadzieję, teraz) złagodnieli i posiadają choćby jedną płytę Robyn. Minęło 15 lat od Take This To Your Grave, a od tego czasu regularnie koncertowali i nagrywali, ostatnio wydając EP-kę zatytułowaną Lake Effect Kid. Lake Effect Kid zawierał gratkę dla fanów, którzy rozpoznali tytułowy utwór jako demo z ery Folie à Deux. Z ciężkimi gitarami i stosunkowo hałaśliwą produkcją, Lake Effect Kid był mostem między karierą zespołu przed przerwą i po niej. Teraz naturalnie nasuwa się spojrzenie wstecz na wszystko, co ta chicagowska popowa potęga pozostawiła po sobie. Oto wybór najlepszych materiałów Fall Out Boy, od których warto zacząć.

Take This To Your Grave

Debiut Fall Out Boy wydaje się tak konwencjonalny w porównaniu do ich późniejszych rzeczy, nawet nieco niewielki. To przerażająca myśl, gdy przypominasz sobie, że miał to być projekt poboczny dla miłośników hardcoru. Fall Out Boy nie mieli skrupułów, pozwalając niektórym z tych wpływów współistnieć z tradycyjnymi elementami pop-punkowymi, takimi jak ich zamiłowanie do ostrych wokali i dynamicznych momentów inspirowanych hardcorowymi brzmieniami. Take This To Your Grave jest daleko od sarkastycznych, młodzieżowych zespołów pop-punkowych takich jak Green Day czy Blink-182, ale nie zapomina o najważniejszej rzeczy: piosenki muszą być grane szybko i głośno. Utwory takie jak „Saturday” i „Grand Theft Autumn/Where Is Your Boy” sugerują, jaki entuzjastyczny i skomplikowany songwriting zespół później dopracuje (i nie jest zaskoczeniem, że nadal są grane na koncertach).

From Under the Cork Tree

Jeżeli Take This To Your Grave był dziwnym indie filmem, From Under the Cork Tree jest letnim blockbusterem sequel. To Dookie Fall Out Boy: każdy główny element, który uczynił Take This... tak dobrym, został rozdmuchany do gigantycznych rozmiarów. Gitary brzmiały bardziej chrupko, a refreny były słodsze; zespół już nie ograniczał się do dynamicznej pop-punkowej sceny, pisali muzykę pop, która świeciła jasno i zawierała wiele siły i melodyjności. From Under... jest wokalnym popisem Stumpa, który nie był już związany ze swoim wewnętrznym Tomem DeLongem, zdolnym do przekształcenia gorzkich tekstów Wentza w cierpkie hymny. Zagraj dowolną piosenkę z tego albumu i spróbuj nam powiedzieć, że nie buja się. Wyzwanie przyjęte.

Infinity On High

Chcąc utrzymać impet z From Under..., zespół wyjechał i zaczął pracować nad kontynuacją. Wynik, Infinity On High, przewyższa to, co robili wcześniej, wybierając zróżnicowaną kolekcję piosenek popowych bezpośrednio odzwierciedlających ich nowo zdobywą sławę. Zespół nie ma problemu z drażnieniem krytyków, podwajając to, co czyni ich wielkimi (narcystyczne tytuły piosenek, godne haki gitarowe i wokale Patricka Stumpa), a także angażując się we wszystko, co im powiedziano unikać (dęciaki, smyczki, chóry i, hm, produkcja Babyface i wstępy Jay-Z) i robiąc to dobrze na swój sposób. „Ta płyta bardziej niż jakakolwiek inna przypomina mi noc,” napisał Pete Wentz w 2017 roku. „Zarówno lęk bezsenności, jak i spokój bycia obudzonym, gdy wszyscy śpią.” To trafny opis, ponieważ Infinity On High wydaje się być ścieżką dźwiękową na długą, udaną noc — włącznie z kacami.

Save Rock and Roll

Po dłuższej przerwie, Fall Out Boy powrócili z ironicznie zatytułowanym Save Rock and Roll. Zamiast gitar, pojawiły się syntezatory i automaty perkusyjne. Pomimo ogromnej zmiany stylistycznej, ich skłonność do melodramatyzmu pozostała, a choć możemy teraz kwestionować sens zaproszenia Big Seana jako gościa, to Save Rock and Roll odnosi sukces w przekształcaniu zespołu w popowych kameleonów, zdolnych do radzenia sobie w każdej scenerii bez natychmiastowego sięgania po „przycisk powrotu”. Główny singiel „My Songs Know What You Did In The Dark (Light Them Up)” iskrzy energią glam i refren wydaje się absolutnie zaprojektowany na masowe śpiewy w arenach. Tymczasem tytułowy utwór jest największym momentem zespołu na albumie, włączając do tego Eltona Johna, by zwiększyć rozmach.

M A N I A

Trzeci album Fall Out Boy po przerwie oznacza transformację z odważnych rockmanów z sercem na dłoni na popowych cudaków. Prawie nie ma w nim gitar, a album zaczyna się od olbrzymiej nieudanej próby z EDM, odpowiednio zatytułowanej „Young and Menace.” Na szczęście, M A N I A nabiera rozpędu po tym i ukazuje, że instynkty pisania piosenek zespołu są równie ostre jak zawsze, obejmując różnorodne style od trapu, przez tropical house, po rock stadionowy. I tak, Patrick Stump naprawdę śpiewa „I’m ’bout to go Tonya Harding on the whole world’s knee” w pewnym momencie, całkowicie sprzedając to linijkę.

Wyróżnienia:

PAX AM Days

Nazwany na cześć studia, w którym został nagrany i zarejestrowany z Ryanem Adamsem przy konsoli, PAX AM Days grozi przekształceniem Fall Out Boy w zupełnie inny zespół podczas jego pełnych zamieszania 13 minut runtime. Myślisz sobie „naprawdę?”, ale ufaj nam, gdy mówimy, że zmniejszone stawki i lo-fi produkcja hardcore punk z lat 80. wydobywają jedne z najbardziej frenetycznych i interesujących kompozycji zespołu.

Folie à Deux

Jeśli Infinity On High jest szczytem pierwszego aktu Fall Out Boy, to Folie à Deux ma skrytalizować moment, kiedy ich ambicje sięgnęły zbyt wysoko. Jestem tutaj, żeby powiedzieć inaczej i oto jak — Folie à Deux to świetny album, pełen ambicji i starannego oka do szczegółów. Piosenki takie jak „What A Catch, Donnie” wydawały się być metakomentarzem/aktem budowania świata, które zespoły takie jak 1975 dopracują dekadę później. Folie à Deux jest trochę za dużo i w pełni oszałamiająca, ale jego wielkim grzechem jest brak dużego hitu na poziomie „This Ain’t A Scene, It’s An Arms Race.”

Również istotne do wspomnienia: ich cover piosenki Michaela Jacksona “Beat It” – jak to możliwe, że jest rok 2018, a nadal nie mamy więcej coverów MJ? To wierna replika, nawet posunęli się do zaangażowania Johna Mayera, aby wykonać solową partię gitarową Eddie’ego Van Halena. Ale to działa.