Electric Circus: Wspólne album Czas wciąż nie nadąża

I.

Gdy mowa była o Common Sense, po raz pierwszy znalazłem go ukrytego w mediach z przeszłości. Miałem zaledwie 10 lat, podstępnie przewracając kanały w dekoderze, jakby nikt nie mógł usłyszeć, jak chichotam za śmiechotem czegoś, czego nie rozumiałem. Był rok 2004, a widziałem głodnego pana Westa u boku Lonniego Lynna w Chappelle’s Show—tym z Ashym Larrym przy grze w kości—i zaczęli przynosić ten wygadany Chitown na ekran gdzieś w Maryland, zmuszając mnie do przewinięcia opowieści o hustlenomice i dramie małych mam w Mieście Wiatru.

Minęły trzy lata: moja ciocia Beanie zabrała mnie na krótką wycieczkę do Nowego Jorku, tuż przed rozpoczęciem mojej kariery w szkole średniej i na skraju mojej deklaracji, aby wtopić swoje życie w zeszyt. Blogi były moimi skrzynkami, a ja przeszukiwałem je dla teraźniejszości; wkrótce będę musiał przełączać się między nagraniami w moim Walkmanie a PSP, które pasowało jak cegła w kieszeni. Wczytałem „Finding Forever” do cegły i pomknąłem z Queens do Village do centrum Manhattanu, które wszyscy widzieliśmy w filmach. „Start the Show” było piosenką przewodnią jesiennej podróży, a być może reszty mojego życia; to myśl koralikowa od dzieciaka, który widział za dużo filmów o dojrzewaniu.

W 2010 roku jechałem na przednim siedzeniu z Patrickiem w drodze, aby coś wypluć, gdzieś. Był pierwszym mentorem poezji, jakiego kiedykolwiek miałem: miał nieco ponad dwa razy więcej lat ode mnie, z duszą dwa razy większą. Przeszedł przez zmagania, oddychał hustlem i był bardziej hip-hopowy niż ja kiedykolwiek będę. Reszta nocy umyka mi; stereo nie. „Electric Wire Hustler Flower” zmiażdżyło moje bębenki, gdy czołgaliśmy się po ulicach D.C. Refren, naładowany przez elektryczną gitarę i chór aniołów, które obudziły się z snu, uderzył mi w mózg, gdy zachód słońca oświetlał nasze twarze. Patrick zapytał mnie, co o tym wiem; było jasne, że niewiele.

Ale zastanawiałem się, dlaczego baldacz przypominający facet, który rapował o queenpin, brzmiał tak.

II.

Gdy zbliżał się nowy millennium, Common wyruszył w podróż do NYC w poszukiwaniu nowego brzmienia, znajdując się w towarzystwie ?uestlove, J. Dilla, Jamesa Poysera i Pino Palladino oraz wielu innych współpracowników. Gdy hip-hop z lewego pola (lub tak twierdzą) zajmował mocne miejsce w mainstreamowym dialogu, Soulquarians, inspirowani globalnym dziedzictwem czarnej muzyki oraz postępową synergą rąk i umysłów w niej, wzięli na siebie ogromną odpowiedzialność, aby pchać narrację do przodu za wszelką cenę. Electric Lady Studios stało się ich siedzibą: domem zmarłego Jimi'ego Hendrixa i tym samym studiem odpowiedzialnym za kilka fundamentalnych dzieł na przełomie stulecia. The Roots, Slum Village, D’Angelo, Bilal i Erykah Badu stworzyli klasyki w tej erze, preferując zmierzone tańce w sferze osobistej, politycznej i wszędzie tam, gdzie się stykają. Badu dostała Mama’s Gun. D’Angelo dostał Voodoo. The Roots dostali Things Fall Apart i Phrenology. Pierwsze przedsięwzięcie Commons z kierunkiem Soulquarian, Like Water for Chocolate, dotarło do złotej plakietki i niemal powszechnego uznania za swoją duszną afrocentryczność i nieugięte opowieści uliczne.

Electric Circus przybył w ostatnich tchnieniach grudnia 2002 roku. Był dekadę spóźniony, a wszechświat odpowiedział tym, co wydawało się serią kar: katastrofalnym początkiem na #47 Billboard, jednym singlem, który ledwie zajął miejsce w zestawieniu, oraz MCA Records, które ustępowało Geffenowi z pozornie brakiem czasu na promowanie dzieła, które brzmiało zupełnie inaczej niż Com Sense, który znalazł „The Light.” Za wszystko to i więcej, jest to drugie dziecko Commons z ery Soulquarian, które wcieliło w siebie wszystko, co cenili, nie zwracając uwagi na to, kto nadąża. Nie wystarczyło grać świadomego sztyku blisko, jadąc na fali znanych bitów i wcześniejszych terytoriów, aby zdobyć jeszcze jedną dekorację na ścianie. Jak jego koledzy z drużyny—i współcześni tacy jak Missy, Lauryn oraz wielu innych—wysiłek Commons był kartą wizytową w przyszłość i listem miłosnym do rewolucji, która nadchodzi.

Początek W., fallout po 9/11, zaledwie milę od drzwi studia, wszyscy brodzący w nowym chaosie. Kiedy nie możesz powstrzymać zamieszania, ono może grozić, że cię zawładnie.

III.

Piękne zamieszanie może powstać z pragnienia więcej. Wyjaśnia to refleksyjny charakter niezadowolenia publiczności i pogardy krytyków; gdy ktoś tak doskonale spełnia swoją rolę w krajobrazie swojej sztuki, zajmując przestrzeń i spełniając swoją przepowiednię w tym procesie, jakiekolwiek odwrócenie od naszego rozumienia szybko może zostać zarejestrowane jako zdrada wszystkiego, co czyniło nas całością. To tak, jakby Lonnie Lynn zrzucił swój przeszły plecak, jak kiedyś określił Open Mike Eagle, jednym zamachem, kompromitując moment jego wcześniejszych sukcesów i dryfując z pięściami za daleko w stronę drugiej strony. To komiczne, by rozważać przyjmowanie i kształtowanie hip-hopu „na lewo” lub „świadomego”, tylko po to, aby zostać jeszcze bardziej wykluczonym, gdy abstrakcje MC nie brzmią w sposób, w jaki myślimy, że powinny.

Odwołując się do nawiązania do okładki Sgt. Pepper, przekształconej w morze czarnych twarzy, Electric Circus nie traci czasu, aby zaprosić cię do swojego zamieszania poprzestając na delikatnej modlitwie, zanim wrzuci cię w those driving forces 'Soul Power' i nie puszczając cię, aż wylądujemy w "Heaven Somewhere", godząc ból z chórem wizji na cokolwiek, co czeka, gdy odejdziemy. Oskarżanie Commons o bycie zagubionym podróżnikiem to po prostu, na początek, fałsz. Choć czasami awkward, walcząc z nurtem, zamiast wchłonąć swój przepływ w falę, dostajemy tego samego Common Sense z lat '90 z nowym sznytem, który ma tylko na celu udowodnić sobie. Opowieści o hustlu otrzymały renowację z przyszłości, kompletną z całą afrocentrycznością i opowiadaniem o rzeczywistości, które jesteśmy przyzwyczajeni. Ale nawet Common zatrzymał się, aby przyznać, dokąd zmierza dyskurs.

Z "Electric Wire Hustler Flower:"

“Próbuję iść, ale zbaczam z pokornej ścieżki /

Ta historia o kiju oszusta, który stał się laską /

Masz to, musisz wiedzieć, gdzie celować z Mag /

Sztuka i opinie mają na celu zderzać się” /

I znów, w "New Wave:"

“To dwa kierunki, żyjąc w tym świecie techno /

Ta nowa era nie może naprawdę uratować getta /

Wstrzymuję się dla rebeliantów, którzy rockują mocno metale /

I mówię im, że są faraonami, więc niech puszczą”

Patrząc na to z boku, w Soulquarian sonic universe wszystko się zdarza, a Electric Circus był blueprintem do rzucania wszystkiego na ścianę. Pomiędzy ?uest, Dilla, Poyserem i Palladino, tradycyjna etyka boom-bap przekształca się w teksturę tła nad podstawą, dając każdemu pomysłowi swoje przestrzenie do oddychania, byle groove nigdy nie ustał. Elektryczny dreszczyk „New Wave” ma elektryczne klawisze dronujące jak umierający system, zanim ustąpił jasnemu G-funkowemu wydaniu z pół-francuskim refrenem od Laetitii Sadier, tylko po to, aby przejść do błyszczącego electro jam “Star *69 (PS with Love)”, z impulsującymi próbkami jak touchtone, gdy Bilal i Prince śpiewają o seksie telefonicznym i niewoli w samotności. Poza tradycjonalistycznym low-hanging fruit „Come Close”—singiel z Mary J. Blige, który nie odniósł sukcesu—i zrelaksowaną estetyką zespołu jamowego z lirycznym szczytem „Between Me, You & Liberation”—zmierzonej dekonstrukcji na temat nadużyć seksualnych, raka i własnej homofobii Commons—wszystko jest dramatyczne pomimo poświęconej spójności.

Operując bez żadnych gwarancji, przychodzi niepodważalny wymóg pogodzenia się z własnymi błędami, a Electric Circus miał mnóstwo momentów, które nie miały sensu. W 2002 roku, czy spodziewałbyś się usłyszeć Pharrell Williamsa śpiewającego bluesa nad twardym rockiem, podczas gdy Common wyginałby swoje zasługi ze sklepu z używanymi rzeczami na długo przed Macklemore? Czy ktoś robił osiemminutowe rockowe duety hołdowe dla Jimi'ego Hendrixa—pierwsze całkowicie śpiewające wystąpienie Commons, obok ówczesnej dziewczyny Erykah Badu—następnie oszołamiające i zniewalające 10-minutowe przesłuchanie Boga i życia pozagrobowego z obsadą Electric Lady, która zdołała zrobić całość równie dobrą jak suma jej części? Mieliśmy nawet Jill Scott śpiewającą nad wodewilenką, Common personifikującą muzykę, która pozwala nam oddychać. Znowu dostaliśmy Artystę, Który Kiedyś Nazywał się Prince, kojącego nas odą do brudnych rozmów nad tonem, delikatnością nieznaną publiczności, gdzie cyfrowy odpowiednik jest zaledwie zdobieniem i zrzutem ekranu.

IV.

Krótkość i moc wcześniejszych prac Commons szybko powróciły na Be, gdy Kanye przyszedł ze swoimi dusznymi zestawami, a gitary zniknęły. W przeciwieństwie do swoich odpowiedników z ery Soulquarian—The Roots, w szczególności, były celebrowane za swoje postępowe wysiłki, często rysowane jako lepszy przykład tego, jak powinno wyglądać pchanie do przodu—Electric Circus nigdy nie uzyskał uznania za swoje kroki, wielu umieszczając go wśród najgorszych w jego karierze. W 2015 roku Kendrick Lamar, po pół-crossoverowym mainstreamowym sukcesie good kid, m.A.A.d city, który przyspieszył go do popowej sławy, wydał To Pimp a Butterfly, wnosząc jazz i funk do swojego reportażu z Comptonu, zdobywając niemal powszechne uznanie. Niektórzy uznali to za zbyt nudne, zbyt wysoko oceniające siebie, by dotrzeć do tych, do których najbardziej wyciąga swoją rękę. Ten drugi był znacznie bardziej udany niż pierwszy: kierując swój obiektyw na światopogląd, podnosząc swoją sztukę bez poświęcania tego, co go tam postawiło, K.dot dał nam płyty dla protestu, wspólnego spotkania i załamania przy butelce.

Czy to mogło się wydarzyć w popularnym dyskursie bez Electric Circus będącego prawie 13 lat starszym? Absolutnie nie, biorąc pod uwagę, że linia krwi Kendricka biegnie przez Chi, przez jego ojca, Ducka. Kiedy Kendrick mówił o Robert Taylor Homes w „DUCKWORTH.” lub z lekkim uśmiechem wspominał lot prywatnym odrzutowcem z Rzymu do Harold’s razem z Fredo Santana w „Jealous”, niemożliwe jest nie przypomnieć sobie folkloru Commons śledzącego od Stoney Island do Cottage Grove, opowieści o Moesach i Ludzi, którzy niosą piękno betonowej dżungli, gdy jego tata, Lonnie Sr., błogosławił swojego syna słowem, aby zostawić światu na wielu albumach. Dwóch prawdziwych MC, którzy dokładnie dbali o to, aby zdobycz ich pracy nie stłumiła pragnienia odnowy i rewolucji. Przemyślany ryzyk Kendricka opłacił się, ale wysiłki Commons również: zorganizować ogromną wizję pod kierunkiem legend? Aby znaleźć nową falę i ponownie się w niej zaplątać, tylko po to, aby wydostać się i znowu się w nią zaplątać? Osiągnięte mimo to, obaj mężczyźni czerpią triumf z zamętu, aby nadać swoje wołanie o nowy, czarny świat na horyzoncie.

Może to Southside w nich. Chciałbyś, by dali ci to uczucie.

Możesz zacząć się zapisywać, aby otrzymać Commons jako część swojego miesięcznego pakietu od Vinyl Me, Please. Dodaj się do listy oczekujących, a po 15 września zostaniesz dodany do subskrypcji bocznej.

Dodaj Rap & Hip-Hop do mojej subskrypcji Powiadom mnie, gdy Rap & Hip-Hop staną się dostępne dla publiczności