Deaf Forever: Najlepszy metal lipca

Impalers: Cellar Dweller (540 Records)

Chris Ulsh ma już na swoim koncie przebój roku jako perkusista (a czasem gitarzysta) w zespole Power Trip na albumie Nightmare Logic, a jako wokalista najostrzejszych metalpunków z Austin, Impalers, ma nowy hit z albumem Cellar Dweller. D-beat jest ich fundamentem, ale wznoszą to znacznie poza uwielbienie dla Discharge, przekształcając dźwięk w psychodeliczny raj z utworami „Technology” i „Nuclear Cabaret”. Te krótkie odskoki nie powstrzymują Ulsha i jego ekipy przed dalszym posuwaniem się naprzód. Dweller brzmi tak, jakby był wystawiony na słońce zbyt długo: jest jasny, ale nie jest piękny. Krótko mówiąc, mógł powstać tylko w Teksasie, przez Teksańczyków, dla Teksańczyków. (Powinienem rozpowszechnić pogłoski, że jeśli odtworzysz go od tyłu, to ciągle powtarza „Wróć do Kalifornii!”) Ulsh ma także jeden z najbrutalniejszych charkotów hardcore, co sugeruje, że zasłużona chwała nie uderzyła mu do głowy. Wnika w podstawowy punkowy gniew, który wzmocniony jest równocześnie zabójczymi chwytami. I przepraszam, alt-prawicy, ale jest tu utwór zatytułowany „Nazi Burning Man”. Impalers to nie jest żart i nie boją się skonfrontować cię z prawdą o tobie. Teksas dominuje w 2017 roku (a chociaż nie chcę psuć zabawy, to daleko od końca), a Dweller doskonale komponuje się z leceniem miski chili z Texas Chili Parlor w stronę zioła. (Gitarzysta Cody Cox niedawno również wydał płytę z innym zespołem Glue, jedną z najlepszych nowych hardcore’owych grup w Austin. Perkusista Mike Sharp tworzy muzykę elektroniczną inspirowaną Niemcami lat 70-tych, którą również warto sprawdzić. Teksas naprawdę ma się dobrze.)

Boris: Dear (Sargent House)

Japońskie trio Boris przeszło przez wiele brzmień przez swoje 25 lat, ale są dwa rodzaje, do których fani wracają najczęściej — ich zniekształcony garage metal oraz wolniejsze niż wolne, cięższe niż ciężkie doom, który rozwija sludge od Melvins' „Boris”. Ich najnowszy album, Dear, z pewnością powraca do tego drugiego i jest tu mnóstwo do odkrycia, jeśli twoje ulubione płyty od nich to Amplifier Worship i Flood. Nawet w porównaniu do tych dwóch płyt, Dear ma mroczniejszy ton niż większość ich twórczości. Rumblicie gitary Wata mają złowieszczy wydźwięk, badając związek między dronem a southern sludge, a wokalista/basista Takeshi Ohtani śpiewa w bardziej zdesperowanej formie, unosząc się jak krzyk przeciw przygnębieniu. Hałas pojawia się bardziej niż zwykle — „D.O.W.N. -Domination of Waiting Noise-” i „Kagero” w szczególności — chociaż z większą subtelnością niż w ich współpracy z Merzbow. „Absolutego” — co jest również nazwą ich pierwszego pełnoformatowego albumu z 1996 roku, chociaż nie ma żadnego podobieństwa do tej piosenki — przerywa ospałość, jeśli tylko nieznacznie: tak by brzmiało MC5 nagrane w połowie prędkości. Solo Waty w tym utworze prowadzone jest bardziej przez lęk niż radość, krzycząc schyłek lat 60. do ostatniego oddechu. W „Biotope” jest pustka, gdzie pozbawia swoją gitarę uspokajającego basu, co jeszcze bardziej potęguje pesymizm Dear. Możesz powiedzieć, że Boris robią za dużo, ale nigdy nie powiesz, że są przewidywalni. Chciałbym także szybko wspomnieć o obu stacjach na częstotliwości 91.7 w Austin — radiu społecznościowemu KOOP i KVRX Uniwersytetu Teksańskiego — za częste granie materiału z Dear ostatnio, szczególnie „Absolutego”. Oni są lepsi w poszerzaniu dźwięków niż większość stonerowych nerdów tutaj (a „tutaj” to niemal wszędzie, nie tylko Austin), nawet gdy to jest jedna smutna płyta.

Tchornobog: Tchornobog (Fallen Empire/I, Voidhanger)

Już na podstawie okładki albumu, debiut Tchornoboga o tym samym tytule jest niesamowity. Widzisz to oko w pierdolonej górze, które się na ciebie gapi? Wiesz, że to będzie świetne. Przypomina to, w jaki sposób death metal jest, w pewnym sensie, prawdziwym następcą rocka psychodelicznego, otwierającym naszą psychikę i robi to lepiej — tak samo można powiedzieć o samej muzyce. (Death metal jest niezbędny do pomocy w realizacji twojego pełniejszego ja, ale to temat na inną rozmowę.) Tchornobog, kierowany przez młodego geniusza Markova Sorokę, osadzony jest w gęstej ścianie dźwięku death metal zapożyczonym od Impetuous Ritual, z doomowymi inklinacjami. „The Vomiting Tchornobog” i „Hallucinatory Black Breath of Possession” czują się, jakby zamykały się na ciebie, wyścig, w którym celem jest wciągnięcie cię w przepaść na okładce. A te 32 minuty to tylko dwa pierwsze utwory. „Non-Existence’s Warmth” to moment, w którym wszystko zaczyna stawać się naprawdę dziwne: kiedy wchodzi saksofon, możesz się spodziewać całkowicie wolnej skronkiej w stylu Alberta Aylera, ale jest bardziej w duchu Bohren & der Club of Gore w stylu Lyncha. Mimo to, to rozrywa aksjomat, to mile widziany osobliwy zakręt death metalu. W „Tchornobogu” jest również trąbka, która jest bardziej rzymską orgią niż Lynchem, ale nadal zaskakująca. „Warmth” i „Tchornobog” mają również gościnne wokale Grega Chandlera z legend funeral doom Esoteric (Subconscious Dissolution into the Continuum to jedna z moich ulubionych płyt wszech czasów), i poza samym Soroką, on jest jednym z nielicznych, którzy mogą podjąć się czegoś z taką wagą. Jeśli lubisz swój death metal dziwny i psychodeliczny, to to spełni twoje oczekiwania. A choć wcześniej mówiłem o tym, jak jest wiele świetnych albumów od starej szkoły death metalowych weteranów, to równie bardzo cieszę się, że są zespoły, które sprawiają, że ten gatunek nadający się do absurdu staje się jeszcze bardziej szalony. Gdyby Adult Swim miało kiedykolwiek wprowadzić death metal do swojego repertuaru muzycznego, Tchornobog byłby ich zespołem.

Serpent Column: Ornuthi Thalassa (Self-released)

Ta płyta trafiła do mojej skrzynki w noc przed terminem oddania tego felietonu, a jeśli wcisnąłem ją na ostatnią chwilę po jednym odsłuchu, wiesz, że musi być zajebista. Serpent Column to nowy, dość tajemniczy duet grający riffocentryczną wersję black metalu. Nawet jeśli riffy atakują cię w szybkim tempie i zmieniają się zanim zastanowisz się nad nimi zbyt mocno, miło jest zobaczyć zespół black metalowy koncentrujący się na tym. Są tutaj odcienie skomplikowanych melodii Arsis, kosmicznego kultu Morbid Angel i radosnego death metalu Ares Kingdom, tworząc aspiracyjne brzmienie black thrash. Utwór taki jak „Men of the Polis” jest bardziej chwytliwy, niż powinien być, nieustannie zmienia się, a jednocześnie podtrzymuje atmosferę do wznoszenia pięści. Wspomina się Deathspell Omega jako wpływ, ale Serpent Column wydaje się bardziej klasycznym zespołem thrashowym na hyperspeed (środek „Feuersäule” to świetne teutonowe riffy!), a nie freakami od dysonansu. Programowanie perkusji może być czasami rozpraszające, ale w większości przypadków dobrze się wkomponowuje, a większość zespołów z prawdziwymi perkusistami nie powstaje tak w pełni uformowana od razu. Jeśli Serpent Column są teraz tak dobrzy, wyobraź sobie, jacy będą za dwa lub trzy albumy.