Deaf Forever III: Najlepszy metal marca zrecenzowany

przez Andy'ego O'Connora

To, czego brakowało w marcu pod względem ilości — prawdopodobnie będzie to najkrótsze Deaf Forever jak dotąd — nadrobiło szaleństwem czystego metalu. Oczywiście był album Cobalt, Slow Forever, monumentalny album, który prawdopodobnie będzie najlepszym, jaki ja — i wy — usłuchacie przez cały rok. To nie jest Slow Forever — recenzowałem to gdzie indziej. Ale te albumy są wciąż warte waszego czasu. I nie martwcie się, w kwietniu będziemy mieli pełne ręce roboty, jak stos trupów pozersów, których zniszczycie, grając te wydawnictwa.

Soon: Vol. 1 (Temple of Tortuous)

Och bracie, zespół indie próbujący swoich sił w metalu? Czy nie przestaliśmy tego w połowie lat 2000-tych, kiedy Dead Child uznał, że fajnie będzie grać jak The Sword? Całkowicie rozumiem, dlaczego moglibyście się znudzić graniem rocka indie, ale nie przynoście swojego braku serca do naszego metalu. Soon z Chapel Hill to nowy metalowy projekt Stuarta McLamba z The Love Language, ale naprawdę rąbią, zaufaj. Czerpią z tego, co kiedyś było modne w metalu (i wciąż jest, w pewnym sensie) — okultystyczne boogie Witchcraft, ciepły drone Earth, pustynny rock Kyussa — ale dodają kluczowy składnik: klucz do hooków! Nie to, że którymkolwiek z ich wzorców brakowało popowego wyczucia — po prostu niewielu ich naśladowców miało to szczęście. „We Are on Your Side” powinno być hitem radiowym, przechodzącym między ogromnymi riffami Sabbathu a czułym psych-folkiem. Potrafią również grać psych-Detroit, jak pokazuje „Glass Hours” i „Burning Wood”, a „Mauveine” to niespodziewanie piękna akustyczna refleksja. Nocne słuchanie dla kochanków, samotników i wszystkich pomiędzy. Vol. 1 to brzmienie, jakie miałby Ghost, gdyby porzucili swój kiczowaty hybryd Kultu Oyster Kiss i skierowali całą swoją czarną magię w pisanie solidnych kawałków.

Wormed: Krighsu (Season of Mist)

Techniczny death metal jest najczęściej interesujący, gdy wyrzuca na bok sztywność i dąży do perfekcji nut, aby postawić na śmiałe eksperymenty i całkowitą dziwność. Najczęściej to jedyny sposób, w jaki jest w ogóle słuchalny. Madrycki Wormed jest przykładem tej filozofii, grając superszybki tech-death, który brzmi tak, jakby Suffocation przejmował kontrolę nad statkiem kosmicznym z okładki Nocturnus Thresholds. Są tu gardłowe slamy i instrumentalne loty fantazji, ale są one rządzone kosmicznym szaleństwem. Krighsu, dopiero ich trzeci pełny album, jest jeszcze bardziej bezlitosny i szalony niż ich debiut z 2003 roku Planisphærium, album, który wciąż wyprzedzał swoje czasy, gdy większość ich rówieśników angażowała się w szokujące i/lub mizoginiczne gore slamy. Jest tu też mroczny ambient, podobnie jak u ich szwajcarskich braci (i siostry) z Darkspace — „Eukaryotic Hex Swarm” jest jednym z przykładów, używając syntezatora jako trampoliny dla zniekształconych partii gitarowych. „Zeroth-Energy Graviton” mutuje młotkową synchronizację Ministry w obcy death metal Wormed’a, jednocześnie znajomy i nierozpoznawalny. Nawet przerywnik taki jak „578893308161” jest pełen interesującej pracy gitar, jakby gitarzysta free-jazzowy miał pełny stos Mesa.

Castle Freak: Human Hive (Self-released)

Na bardziej brutalnym krańcu death metalu mamy Castle Freak z Filadelfii. Są aktywni od 2012 roku, ale w zeszłym roku dołączył do nich na perkusji Sebastian Phillips, gitarzysta Noisem, a ich najnowsza EP Human Hive czerpie z prapoczątkowego grindcore Repulsion i zatęchłego potu Autopsy. Gitary pochodzą z połączenia mrocznej atmosfery Incantation i punkowego surowizny z początkowych dni death metalu. Jest to podziemne, ale także całkiem zabawne? To może wydawać się brudnym słowem, ale Castle Freak brzmią jakby byli stworzeni do smrodliwych domowych koncertów, gdzie wszyscy pachną jak tanie piwo i trawka, nawet jeśli jesteś najbardziej prostolinijnym gościem. Tym samym są idealnym zespołem do coverowania „Boneyard” Impetigo, artefaktu z czasów, gdy death metal miał więcej swingu. Death metal nie jest często uważany za klimatyczny — wciąż, Castle Freak są cholernie klimatyczni.

Sorcier Des Glaces: North (Obscure Abhorrence)

Najzimniejszy zespół blackmetalowy Kanady — i to nie jest niewielkie wyróżnienie — Sorcier Des Glaces wypuścił swój najnowszy album, North, pod koniec zeszłego miesiąca, tuż przed tym, jak zima puściła swój uchwyt, a wiosna przyniosła hordy roznosicieli zarazy i promieni korozyjnego światła. (Wciąż dochodzę do siebie po SXSW, jeśli można to zauważyć.) Bez względu na to, gdzie jesteś, ten album zanurzy cię prosto w temperatury poniżej zera. Są tu przezroczyste melodie na dni, zainspirowane takimi kapelami jak Dissection i Vinterland. Znaleźć tu można nawet ślady Immortal w ich najbardziej majestatycznym wydaniu — gitarzysta i wokalista Sébastien Robitaille wie, jak prząść melodię w szalony wir bez całkowitej utraty kontroli. Podwójna bębnica Luca Gaulina staje się kołysanką w połączeniu z riffami Robitaille'a, wzmocniając ideę, że niektóry najlepszy black metal skłania się bardziej ku „ambientowi z metalowymi instrumentami” niż do samego metalu. Lodu cy synty są całkowicie 1997, ale są całkowicie odpowiednie dla bardziej zimowego niż zimowego klimatu tutaj.