Wierz w solidarność na zawsze

„To bardzo przerażające czasy, a widzieć, jak ludzie wychodzą i naprawdę dają sobie znać, a to ma bezpośredni wpływ na przyszłość tak wielu żyć, jest naprawdę inspirujące.”

Nowa płyta FEELS Post Earth jest w zasadzie listem miłosnym do społeczności i zjednoczonego działania, ale oscyluje między dwiema potencjalnymi przyszłościami: jedną, w której te idee triumfują, i drugą, w której nie. Dlatego w świecie, który coraz bardziej sprawia, że genialny film Bootsa Rileya z 2017 roku Sorry To Bother You wygląda na dokument, zwycięstwo związku nauczycieli z L.A. wydaje się ważne. „To naprawdę niesamowite myśleć, że możemy naprawdę zrobić różnicę, bo było ciężko, wiesz?” mówi Geronimo. „Wygranie bitwy jest tak pocieszające.”

Geronimo, wokalistka/gitarzystka Shannon Lay, wokalistka/basistka Amy Allen i perkusista Michael Perry Rude działają jako FEELS od 2012 roku, a Post Earth, zniekształcony, druciany mix punku, hardcore, no wave i lo-fi psych-rocka, to ich druga pełnowymiarowa płyta. Podczas gdy tamta płyta dotyczyła ogólnie społecznego niezadowolenia, Post Earth jest bardziej otwartą polityczną wiadomością. Otwarcie „Car” nie robi żadnych ustępstw w mocnym brzmieniu garage-punk: „Psy wojny na ulicy / Kraj wolnych, jedno naród pod oszustwem.” Jest wulgarny i brutalny, jak Ameryka, o której mówi. Geronimo wyjaśnia, że został napisany „z punktu widzenia systemu kapitalistycznego.”

Warto zauważyć, że nacisk FEELS na jedność jest warunkowy. Lay zauważa, że istnieje wiele iteracji jedności, które przeszkadzają, a nie pomagają. „W [latach 40.] i 50. i 60. skupiano się na rodzinie, dumie i patriotyzmie,” mówi. „Z tym wiąże się wiele strasznych rzeczy. Musisz być gotowy, by porzucić rzeczy, które nie mają sensu.”

„Okropna potrzeba siebie,” drugi utwór na płycie, demontuje toksyczne budowanie tożsamości, które pozostaje podstawowym elementem kapitalistycznych społeczeństw osadniczych, takich jak Stany Zjednoczone i Kanada. „Okropna potrzeba siebie, widziałam to,” powtarza Lay w refrenie. Opowiada o bardziej płynnej idei tożsamości. „Patrząc na coś, tak jak jest, bez odniesienia do tego, jest prawie niemożliwe,” mówi. „Ale możesz to zrobić ze sobą, jeśli chcesz,” kontynuuje, odnosząc się do oporu wobec zaktualizowanych ról społecznych i politycznych. „Nie zamykaj się w kącie. Nigdy nie myśl, że skończyłeś odkrywać, kim jesteś.”

Dla Lay to cicha antykapitalistyczna akcja. „To sprawia, że bardzo trudno jest tym ludziom sprzedać ci coś, ponieważ wszystko opiera się na tym, jakim jesteś człowiekiem.” Geronimo dodaje: „Aby mogło być wzajemne poszanowanie i abyśmy mogli uratować nasze środowisko, musimy współpracować i zapomnieć o wszystkich tych rzeczach, które stworzyliśmy, aby podzielić się.”

Kiedy Post Earth zobowiązuje się do pokonania tych przeszkód, jest skuteczny. „W.F.L.,” czyli praca dla miłości, to hołd dla ciężkiej pracy w imię postępu. „Czarny pod paznokciem, nie zmieniłbym nic/ Niech to zostanie, by przypominać, dlaczego robimy to, co robimy,” śpiewa Lay. „Napisałam tę piosenkę, wychodząc z miejsca tego, jak bardzo kocham grać muzykę, a wiele z tego to naprawdę, naprawdę ciężka praca,” mówi. „Są te 30 do 40 minut radości, które dostajesz, będąc na scenie, ale za kulisami jest tak wiele. Zawsze patrzę na moje ręce i widzę, jak okropnie brudne są moje paznokcie, i myślę: ‚Wiesz co, nie chciałbym, żeby było inaczej.’

„Musisz cieszyć się każdą sekundą bycia tutaj, bo inaczej jaki jest sens? Musisz pracować tak ciężko, jak to możliwe, by wyciągnąć jak najwięcej z każdej minuty, zanim wszystko zniknie.”

Ale to łatwiej powiedzieć niż zrobić w świecie piekielnego ucisku i nierówności, która nadal wyprzedza własne horrory. Post Earth poświęca czas najgorszemu scenariuszowi — sama nazwa jest wskazówką, podczas gdy utwór o tej samej nazwie wyobraża sobie miliarderów ziemskich przenoszących się na Marsa, gdy życie tutaj staje się nie do wytrzymania. Ale w końcu plan się nie udaje: „Będziesz musiał zjeść wszystkich swoich przyjaciół, którzy umrą, gdy zepsuje się drukarka 3D!” Geronimo wyjaśnia, że utwór wywodzi się z teorii spiskowych dotyczących najbogatszych ludzi na ziemi i ich planów po apokalipsie, ale być może najśmieszniejsza część tego wszystkiego to fakt, że wszystko ląduje bliżej faktu niż fikcji.

Chociaż wiele z Post Earth to pytanie, na które odpowiedzią jest tylko czas, niektóre elementy są bardziej natychmiastowe i wymowne w swoich wezwaniach do działania. W „Tollbooth,” który otwiera się powolnym basem, zanim przerodzi się w chaotyczny hardcore, Geronimo krzyczy: „Dzieci umierają na ulicach, a ty się nudzisz w łóżku? Co za do diabła!” Wyrażają ogólną frustrację związaną z naszym nowoczesnym zniechęceniem, które jest przyznawane jako trudne do pokonania: wszystko wydaje się tak przytłaczająco złe, że trudno jest odłożyć nihilistyczne zniechęcenie „Po co próbować?” Wszyscy ping-pongujemy między mechanizmami radzenia sobie; trudno jest wydobyć energię, by się obronić, ale to właśnie od nas wymaga „Tollbooth” i FEELS. „Nie ma nic lepszego niż wiedzieć, że coś może być utracone, aby naprawdę dać ci stabilność do głębokiego docenienia tego,” mówi Geronimo. Aby czuć się lepiej, mówi, że chodzi na spacery, gdzie otaczają ją drzewa, ptaki i kwiaty. Wie, że zagrożenie dla nich jest zagrożeniem dla niej. „Są siły, którym byłoby dobrze, gdyby ich nie było, a my moglibyśmy wszyscy żyć w fabryce na Marsie czy gdziekolwiek indziej.”

Utrzymywanie tych rzeczy — tych chwil wdzięczności i spokoju — jest niezbędne. „Nie możemy walczyć z niesprawiedliwością, jeśli jesteśmy zbyt przygnębieni, by podnieść pięść,” kontynuuje Geronimo. „Musimy znaleźć sposoby, by pozostać pozytywnymi, a jedynym sposobem, by naprawdę to zrobić, jest znalezienie szczęścia w pięknie, które wciąż mamy.”