Cześć, jestem Dolly: Ostatni album, o którym nikt nie wiedział, co myśleć o Dolly Parton

"Mój głos jest bardzo wysoki i ludzie myśleli, że brzmi dziecinnie," wyjaśniła Parton w swoim pierwszym poważnym wywiadzie dla Music City News w 1967 roku. „Myśleli, że brzmi młodo - za młodo - więc myśleli, że mogę mieć lepsze szanse w rock 'n' rollu, ponieważ naprawdę nie musisz śpiewać w określony sposób, aby być rock 'n' rollem," żartowała, śmiejąc się. Rzeczywiście, pierwsze single Parton są mieszanką popowych stylizacji lat 60-tych, trochę rockabilly i trochę zgodnie z grupami dziewczęcymi z tamtej epoki, z jej nieskrępowaną głosem błyszczącym przez cały czas.

Na szczęście Dolly sama nigdy nie była zdezorientowana, dlaczego dzień po ukończeniu szkoły średniej w swoim małym miasteczku w East Tennessee przyjechała do Nashville. „Naprawdę przyjechałam, aby śpiewać country, ponieważ zawsze śpiewałam country," powiedziała 21-latka w tym samym pierwszym wywiadzie, z charakterystyczną determinacją. „To jest to, kim byłam i kim chciałam być."

Ta samoświadomość i pewność siebie sprawiają, że debiutancki album Dolly Hello, I'm Dolly, który został wydany niedługo po tym wywiadzie, brzmi całkowicie spójnie z jej późniejszą twórczością — i z całą jej twórczością. Prawie w całości napisany lub współtworzony przez samą Parton, wydanie było idealnym otwarciem, pełnym przekonania i odwagi, a także trudno przebić emocji. Album-length wstęp ikony muzyki sprawia, że oczywiste jest, że Dolly zawsze wiedziała, kim jest — jej dźwiękiem, mocnymi stronami i ambicjami — od szczytu jej tupniętych i polakierowanych włosów aż do końcówek palców u stóp. Musiała tylko poczekać kilka lat (czy naprawdę dziesięcioleci), aby przemysł i świat nadrobiły zaległości.

Podczas gdy Parton żartowała ze swoją wytwórnią, nagrywając te wczesne popowe single, pisała piosenki - konkretnie, piosenki country, które były przejmowane przez innych artystów. Pipeline z Nashville z kompozytora do wykonawcy country był częściowo ustalony, gdy Parton przyjechała do miasta. Ale ten pipeline, w większości przypadków, działał tylko dla mężczyzn. Z wyjątkiem Loretty Lynn, której śmiałe pisanie piosenek i potężny głos zaczynały czynić ją sensacją (i przygotowywać scenę do odwagi Parton), w połowie lat 60. nie było wielu udanych kobiecych piosenkarek i autorów tekstów w muzyce country — a Lynn nie spędziła dużo czasu na pisaniu dla innych ludzi tak, jak robiła to Parton.

Interviewer z Music City News zapytał ją o jej pisanie, pytając, czy śpiewałaby czy pisała, gdyby musiała wybierać. Parton wydawała się niemal zirytowana pytaniem. „Cóż, naprawdę nie mogłabym dokonać wyboru, ponieważ muszę pisać i muszę śpiewać i wolałabym robić oba," odpowiedziała. „Nie zależy mi na śpiewaniu swoich własnych piosenek, ale lubię je śpiewać, ponieważ myślę, że mogę włożyć więcej tego rodzaju uczucia, jakie chcę, niż piosenkę, która została napisana przez kogoś innego dla mnie."

Odpowiednio, przełom Parton — piosenka, która zmusiła jej wytwórnię do pozwolenia jej nagrywać muzykę country, którą chciała tworzyć przez cały czas — niemal natychmiast stała się standardem gatunku. Jej wujek i menadżer Bill Owens uzyskali piosenkę, którą współtworzyli, „Put It Off Until Tomorrow," do mało zapamiętanego piosenkarza country Billa Phillipsa; pod koniec 1966 roku została nagrana przez przynajmniej sześciu innych artystów (w tym Lorettę Lynn i Skeeter Davis), a głos Parton, który pojawił się bez przypisania na nagraniu Phillipsa, był tematem rozmów w Nashville.

„Wszyscy słyszeli tę część harmonii i pytali „Kto to jest?'" - przypomniał producent Jack Clement w biografii Parton Smart Blonde: The Life Of Dolly Parton. „Nikt nie dbał o Billa Phillipsa… ona jest naturalnie urodzoną gwiazdą show."

Wersja Parton, jak pojawia się na Hello, I'm Dolly, jest surowa i natychmiast rozpoznawalna. „Lubię ballady — naprawdę mocne, żałosne, smutne, płaczące ballady," powiedziała w tym samym wczesnym wywiadzie, a na swoim debiutanckim albumie przewidziała niejedną klasyczną piosenkę o złamanym sercu, którą napisała i wykonała przez lata. Jedna z tych piosenek country, która brzmi, jakby zawsze istniała, „Put It Off Until Tomorrow" to pierwszy wpis w kanonie Parton.

Pierwszy single z albumu, jednak, nie mógł brzmieć bardziej od i różny niż smutna piosenka, która ją zauważyła. „Dumb Blonde," napisana przez Curly Putnam, była równie odpowiednia dla piosenkarki, której jasne blond włosy i ostry dowcip są jej znakami rozpoznawczymi, tak samo jak jej piosenki. „Zaczęliśmy szukać materiału i chcieliśmy czegoś, co byłoby inne i chwytliwe, co wprowadziłoby mnie na drogę i myśleliśmy, że to mi pasuje," powiedziała Music City News. „Jestem głupią blondynką! Nie, ale..." Jej występ, rozmowny i drażniący, pokazał jej zasięg i charyzmę; właśnie podpisała kontrakt jako „dziewczyna śpiewaczka” Portera Wagonera przed wydaniem albumu i rozwijała swoją osobowość przed kamerą i sceną w czasie rzeczywistym.

To samo poczucie humoru jest obecne na stronie A albumu. „Your Ole Handyman," oda do kobiety, która wykonuje całą pracę; „I Don't Want To Throw Rice," którego refren kontynuuje, „Chcę rzucać kamieniami pod nią;" i „Something Fishy," o podejrzanej wyprawie wędkarskiej kochanka, korzystają z tego samego rodzaju dowcipnego, graniczącego z nowością tonu, który Parton nosiła tak lekko.

Strona B albumu, przeciwnie, prawie opowiada historię o trudnościach i utrapieniach miłosnych związków młodej kobiety — odczuwania pożądania („Fuel To A Flame") i potencjalnie niesprawiedliwego żalu („I've Lived My Life"), i ostrzegania innych kobiet przed tym samym żalem („The Company You Keep"); uczucie wykorzystywania („The Giving And The Taking" i „The Little Things") i bólu („I'm In No Condition").

Przewodnia linia na Hello, I'm Dolly to konsekwencja 21-letniej Parton jako wykonawczyni i pisarki. Bez względu na temat lub styl, na albumie jest nie do pomylenia od początku do końca — opowiedziała swoją historię, na swój sposób, przez swoje piosenki od samego początku.

Jedyną rzeczą, która zmieniła się u Parton od momentu, kiedy miała 21 lat, aż do dzisiaj, gdy przechodzi przez swoje ósme dziesięciolecie, jest sposób, w jaki postrzega te piosenki. Już dłużej nie widzi śpiewania i pisania jako dwóch równych części tego samego impulsu: „Gdybym musiała wybrać tylko jedną rzecz, którą chciałabym być, wybrałabym bycie autorką piosenek," Parton napisała w swojej książce z 2020 roku Dolly Parton, Songteller: My Life w Słowach. „Mogłabym szczęśliwie siedzieć w swoim domu na zawsze, cieszyć się życiem i pisać piosenki. Piosenki prowadzą do wszystkiego innego."