Cyfrowe/Podzielić I Głuchy Na Zawsze Wybory Dla Sklepu Stycznia

Deaf Forever Pick

Kreator to jeden z pionierów niemieckiego thrashu, który odrzucił niektóre melodyjne i progresywne skłonności swoich amerykańskich odpowiedników na rzecz szybkości, intensywności i jeszcze większej szybkości. Trzy dekady później wciąż są na szczycie z Gods of Violence. Zespół ich rangi powinien bardziej martwić się o spójność niż o bezpośrednią innowacyjność, a oni zachowali dzikość swoich prac z lat 80., dodając do miksu bardziej widowiskowe solówki. Ta pompatyczność dobrze im posłuży podczas sezonu festiwali metalowych latem, a Kreator udało się znaleźć małą rewitalizację, której wielu ich rówieśników nie zaznało. Jest bardziej wyrafinowane, bardziej dojrzałe, ale nie w taki sposób, w jaki Megadeth czy Metallica próbowali być takimi w latach 90. „Satan Is Real” nie jest coverem Louvin Brothers, ale może to ich najbardziej hymnowa piosenka od czasów „Tormentor”, ich klasyka z debiutu Endless Pain. Wśród ich potężnego ataku „Satan” wywołuje mały uśmiech, ukłon w stronę przesadzonych, zamierzonych lub nie, wrażliwości klasycznego metalu. Niezależnie od tego, czy jesteś zagorzałym fanem Kreator, czy też jakimś cudem nie miałeś jeszcze okazji posłuchać niemieckiego albumu thrashowego, Violence jest niezbędnym dodatkiem do twojej kolekcji.

Digital/Divide Pick

Od czasu, gdy termin ambient po raz pierwszy został spopularyzowany na przełomowym albumie Briana Eno z 1978 roku Music For Airports, był on zniekształcany i odzyskiwany, taniony i ratowany w nieregularnych cyklach. W ostatnich latach, na szczęście, wydaje się, że jesteśmy w okresie ekscytujących eksploracji gatunku, z nowymi i archiwalnymi nagraniami artystów takich jak Kaitlyn Aurelia Smith, Tim Hecker i dawny współpracownik Eno, Laraaji.

Po dekadach jako producent seminalnych utworów Talking Heads i U2, jak również uznany artysta sam w sobie, Eno pozostaje wizjonerem dźwiękowym, nieustannie zafascynowanym brzmieniem. Jego najnowsze, istotne dzieło, Reflection, odzwierciedla najnowsze i być może najbardziej przekonujące wydawnictwo w jego obecnej serii płyt dla Warp Records, wytwórni, której wczesne pokolenia artystów pozostają dłużnikami pioniera muzyki elektronicznej.

Nawet jeśli zmaganie się z akademickimi podstawami muzyki generatywnej, które motywują Eno tutaj, przypomina stres związany z nauką do egzaminu, jego zdolność do przekształcania zasad teoretycznych w obszerne, a nawet medytacyjne pejzaże dźwiękowe Reflection, rozprasza wszelką negatywną energię. Luksusowa i obca, muzyka tutaj zależy od oprogramowania, ale działa w zdecydowanie bardziej eterealnej sferze. Jest powtarzalność i motyw, ale także z założenia nieustanna zmiana i nakładająca się mutacja, które zarówno wzmacniają, jak i kwestionują nasze poczucie obeznania z tymi dudniącymi tonami i rozwijającymi się dronami. Po zakończeniu Reflection, słuchacze będą mieli uczucie, że byli gdzieś indziej, stojąc lub siedząc w miejscu, co jest niezwykłym wyczynem w naszych wiecznie wielozadaniowych czasach.