Cyfrowy/Dzielenie: Najlepsza muzyka czerwca recenzowana

Digital/Divide to comiesięczna kolumna poświęcona wszelkim gatunkom i podgatunkom w pięknym, dużym świecie muzyki elektronicznej i tanecznej.

Poza Harlem Shake, niewiele było większych kulturowych przejęć w ostatniej pamięci niż to w przypadku dubstepu. Chociaż oczywiście nie jest to tożsame z rzeczywistym terrorystyką, agresywne przejęcie kiedyś obiecującego młodego gatunku klubowego przez oportunistycznych graczy arena wyrządziło nieodwracalne szkody w jego wiarygodności. Tekstylni nastolatkowie gromadzili się masowo, aby podziwiać dźwięk, który pozbawiony był znaczenia, substancji i subtelności. I podczas gdy Skrillex stał się bardziej szanowanym twórcą, gdy wymienił tego uschniętego wraka gatunku na szerszy remit pop-EDM, pozostawił mniej zorientowanych komercyjnie typów oraz idealistycznych twórców do uratowania resztek—jak to w przejmujący sposób zrobił drum n bass—lub poszukiwania nowego terenu.

Wciąż trwają debaty, czy dubstep kiedykolwiek odzyska swoją stabilność, szczególnie w związku z rosnącą konkurencją o miejsce na parkiecie. Jednak jeden z jego pionierów przynajmniej znalazł drogę naprzód. Znany starszym słuchaczom jako połowa Digital Mystikz, brytyjski producent Mala przenosi swoje umiejętności DMZ w coś, co nie jest obciążone pułapkami gatunku na Mirrors [Brownswood]. Jego oczywista miłość do niskich basów i wyraźnej perkusji doprowadziła go tutaj, do tego nieznakowanego miejsca „Dedicated 365” i szaleńczej „4 Elements”.

Nie ma nic obcego w nowym Malu. Jego czas spędzony w Ameryce Łacińskiej, dobrze udokumentowany w jego niezwykłej „Mala In Cuba” z 2012 roku, przenika do „The Calling” oraz bezpośredni baladowy son „Cunumicita”. Sugerując pustynny klimat okładki albumu Mirrors, „Shadows” humuje z bliskowschodnim podtonem, nieco przypominającym niektóre utwory z dyskografii Muslimgauze. W tych dźwiękowych krajobrazach pojawiają się także wokale, być może najlepiej zilustrowane przez zachwycający śpiew peruwiańskiej artystki Sylvii Falcon w „Sound Of The River”. Choć będzie to trudne dla innych, którzy czują się osamotnieni w nieobecności dubstepu, śledzenie kroków Male może być ciekawe.

Aphex Twin, Cheetah [Warp]

Gdy Richard D. James dokonał wielkiego powrotu z 2014 roku Syro, to był wielki wydarzenie. Bardzo niewielu artystów w muzyce elektronicznej ma moc i wpływ, aby ich wydania były traktowane w ten sposób, a żadna osoba nie ma takiego autorytetu jak Aphex Twin. Nieoczekiwana zapowiedź Cheetah, jego najnowszej EP-ki, wydanej po zeszłorocznej pracy Pierre’a Bastiena Computer Controlled Acoustic Instruments pt2, przypomina, że James był kiedyś jednym z najbardziej płodnych twórców muzyki. Oceny tytułów tych lewicowych tanecznych utworów pokazują, że być może wciąż jest. Mimo dużego prawdopodobieństwa, że ma wystarczającą ilość Cheetah wariantów i tematycznych odpowiedników, aby wypełnić jeden lub dwa albumy, siedem powiązanych utworów oferuje znaczący obraz jego myślenia w erze post-rave. Haunted nocny puls „CHEETAHT2 [Ld spectrum]” wchodzi w aerowane acid house shuffle „CHEETAHT7b”. Nazwy jego albumów i utworów tutaj są ukłonem i mrugnięciem w stronę geeków syntezatorowych, a sandboxing Jamesa generuje wszystko, od krótkich wybuchów „CHEETA1b ms800” i „CHEETA2 ms800” po marzycielskie sny „CIRKLON3 (Kolkhoznaya mix)”, których tytuł nawiązuje do doskonałej EP-ki z 1993 roku On.

Dengue Dengue Dengue, Siete Raices [Enchufada]

Ci, którzy nie są zaznajomieni z la cumbia peruana lub unikalną rolą tego kraju w rozwoju gatunku, nie muszą się zbytnio martwić przy podejściu do tego progresywnego reinterpretowania i reappropriowania przez duet z Limy. Bardziej ogólnie, Dengue Dengue Dengue swobodnie istnieją w szerszym kontekście współczesnej muzyki elektronicznej, niewątpliwie będąc częścią tej samej globalnej sieci, która łączy Durban z Lizboną i Londynem i tak dalej. Gdy nie modyfikują otwarcie latynoskich tropów, ich hybrydowy styl swobodnie czerpie z karaibskich dźwięków, tworząc satysfakcjonujący światowy rytm, czy to w przypadku zestresowanej rodziny dancehallowej „Badman”, czy nawiązania do Lee Perry'ego w „Dubcharaca”. Zderzając dubowe cechy, furia temp utworu „Murdah” wprowadza świeżą krew do muzyki basowej, krótko tylko przerywając w połowie na refren halfstep. Hipnotyzująco zmieniające się „R2” osiąga więcej z polirytmii i hałasu niż osiągnęłoby z przesadzoną melodią. Ogólnie rzecz biorąc, jest tu imponująca równowaga między ciemnymi i jasnymi dźwiękami, która doskonale nadaje się zarówno na parkiety, jak i do słuchania na słuchawkach.

JTC, JTC [Bopside]

James T. Cotton, Dabrye, Tadd Mullinix— to tylko niektóre z pseudonimów, które ten producent stosował na przestrzeni lat, wydając swoje różnorodne dźwięki elektroniczne dla różnych wytwórni. Skracając do JTC, przedstawia on satysfakcjonujący zestaw stylów techno z Detroit, który z pewnością usatysfakcjonuje tych, którzy czerpali przyjemność z jego wydania na Spectral Sound oraz miłośników bogatej tradycji muzyki elektronicznej jego miasta. Od lekko żrących tekstur „Caskadia” po ciepłe pętle „Dusselmorph”, tytułowy album przypomina to, co zostali wymyśleni przez Atkinsona, Maya i Saundersona przed dekadami. Dwa remiksy „Atmospheres” nasycają utwory somnambulistycznym transowym brzmieniem i nieustępliwą perkusją. Doświadczony syntezatorowy DMX Krew kontroluje niektóre z jego bardziej ekstrawaganckich tendencji na swoim bzowym remiksie „Infoline”, podczas gdy mix JTC eliminując bębny, sunie wzdłuż krawędzi melodii. Choć nie jest to przełomowe wydanie, to bardzo dobrze wykonany zestaw utworów, który zachęca do ponownego odtwarzania.

KABLAM, Furiosa [Janus Berlin]

Jako ktoś, kto spędził niezdrowo dużo czasu i pieniędzy na konsumowaniu płyt industrial dance i power noise z przełomu wieku od niemieckich wytwórni takich jak Ant-Zen/Hymen i Hands, dzisiejsze rozwijające się dźwięki szorstkie z Avian, Perc Trax, Tri Angle i innych sprawiają, że mam powód do świętowania. Chcąc nie chcąc, sceny techno i bassu zrobiły miejsce dla nieglamourgowych dźwięków, które pasują do rosnącego poczucia wręcz dystopijnego lęku w społeczeństwie zachodnim. Ten szwedzki duet sięga prosto w kręgosłup tego wielkiego technorganicznego bestii. Pojedyncze pętle i samplowane dźwięki przelewają się z zardzewiałego narzędziownika KABLAM, tworząc zniekształcone elektroniczne dźwięki pełne sonicznym niebezpieczeństwem. Jest sort kilkuzylowej dewiancji w „Intensia”, gdzie anielski dźwięk wokalu walczy z fabrycznym brzmieniem, tylko po to, by być spalone w cyfrowych płomieniach. Czysta syntetyczna euforia skryta za walczącymi tłokami „Nu Metall” w końcu wychodzi na powierzchnię, tylko po to, by być zagrożoną, ale nie zastraszoną, przez zwierzęce warczenia i brzęczenie maszyn.
Gary Suarez jest muzykiem urodzonym, wychowanym i osiedlonym w Nowym Jorku. Jest na Twitterze.