Serendipityczne arcydzieło DARKSIDE

Ale w szerszym sensie, pierwsze oznaki DARKSIDE można odnaleźć w Providence, Rhode Island. Pomimo nowo zdobytej globalnej rozpoznawalności — media okrzyknęły go „elektronicznym alchemikiem”, a jego muzykę „całkowitą osobliwością” — Jaar wciąż był pełnoetatowym studentem na Uniwersytecie Browna, wracającym z trasy, aby ukończyć studia z literatury porównawczej. Kiedy przyszło do budowy swojego zespołu na żywo, skontaktował się z Willem Epsteinem, kolegą z klasy i długoletnim przyjacielem. Epstein już dołączył jako klawiszowiec, ale wizualizując jeszcze szersze, bardziej ambitne brzmienie na żywo, Jaar poprosił go o polecenie „najlepszego muzyka, jakiego znasz na Brownie.” Harrington, kilka lat starszy i już mieszkający w Nowym Jorku po ukończeniu studiów, pojawił się natychmiast.

„Will zadzwonił do mnie pewnego dnia i powiedział: 'Mój przyjaciel Nico tworzy zespół, aby latem pojechać w trasę po Europie,'” wspomina Harrington przez telefon z Los Angeles. „W tym czasie nie znałem muzyki Nico. Głównie pochodziłem z świata improwizacji, zespołów jamowych, free jazz, downtown New York, i nie byłem zbyt dobrze obeznany w świecie elektroniki.” Epstein również zasugerował, aby grał na gitarze, mimo że Harrington był przede wszystkim basistą. Ale ta instrumentalna niezgodność szybko zanikła; kilka godzin po ich pierwszej sesji jamowej na Lower East Side, Harrington podpisał się jako gitarzysta trasowy Jaara.

Jako akt na żywo, Jaar i jego zespół mocno skłaniali się ku improwizacji, traktując ścieżki z jego albumu jako szkice i rozwijając z nich długie jammingi. „Na Space Is Only Noise jest tylko jedna partia gitarowa,” szczegółowo wyjaśnił Harrington. „Nie było nic do nauczenia się; po prostu rozwijaliśmy sposób gry razem. Wzięliśmy sposób, w jaki improwizowaliśmy w jego solowej muzyce jako ramę i zaczęliśmy tworzyć naszą własną muzykę, wiedząc, jaka to jest rama do grania.” Ich europejskie koncerty z 2011 roku dały im szansę na eksplorację jako duet na żywo, grając improwizowane, eksperymentalne afterparty jako DARKSIDE, które Harrington nazwał „małymi laboratoriami środowiskowymi” dla dźwięku zespołu. W ciągu kilku miesięcy po zakończeniu trasy, DARKSIDE wydali swoje pierwsze, samozwańcze EP.

Nasycona arpeggiowanym funkiem gitary Harringtona i statycznością syntezatorów Jaara, EP Darkside zsyntetyzowała ich różne tła w wijące się, hipnotyczne rytmy. Jej otwierający utwór również wprowadził ich uderzające wokalne dualizmy — płynny falset Harringtona i głęboki śpiew Jaara — które wycięły się w przejmujące, skaczące między oktawami harmonie. Dwóch zarezerwowało swój pierwszy oficjalny koncert DARKSIDE w Music Hall of Williamsburg w grudniu, zaledwie miesiąc po wydaniu EP. Odpowiednio, początkowa inspiracja dla muzyki, która stała się Psychic, było występy na żywo: potrzebowali wystarczająco dużo materiału, aby wypełnić setu jako headliner, mimo że mieli tylko trzy utwory na swoim koncie. „Naprawdę nie pamiętam, dlaczego zarezerwowaliśmy koncert, ponieważ nie było naprawdę nic do grania, tylko 15 minut muzyki,” wspominał Jaar w wywiadzie z 2013 roku w brytyjskim magazynie The Skinny. „Nie wiem, co myśleliśmy wtedy. Ale stworzyliśmy dodatkowe 45 minut muzyki, aby móc zagrać, i z tego powstały dwie lub trzy minuty skończyły na albumie.

Te wczesne występy DARKSIDE kształtowały główny nastrój Psychic — cierpliwy, elastyczny groove, który rósł organicznie z interakcji surowego techno i rozwlekłych progresji gitarowych. Ale kolejną płytą, ironicznie zatytułowanym albumem remiksów Daft Punk Random Access Memories Memories, wyjaśnili swoje podejście. Wydany jako Daftside, album przejął rozbudowane, niezwykle czyste rytmy legendarnego francuskiego house'u i przekształcił je w puste, szkieletowe, niedoskonałe. Dla grupy niby stąpającej po podobnym terenie — wyrafinowanym podejściu do disco, jazzu, house'u i techno — był to moment różnicowania. Jaar i Harrington nie tworzyli muzyki dla jasno oświetlonych centrów parkietu tanecznego; cierpliwie składali zdradliwie oszczędne rytmy, które zapętlały się i rozszerzały, wkradając się w najbardziej wilgotne, półmrokie zakątki.

Jaar przez całą swoją karierę badał swoje głębokie zainteresowanie ścieżkami dźwiękowymi filmów, tropiąc precyzyjne próbki orkiestralne z spaghetti westernów Sergio Leone i komponując oryginalne ścieżki dźwiękowe do wszystkiego, od eksperymentalnego kina sowieckiego po przejmujące współczesne dramaty chilijskie. Łatwo jest postrzegać utwór otwierający Psychic, „Golden Arrow,” jako rodzaj kinowego wprowadzenia do światopoglądu zespołu.

Utwór migocze do życia pojedynczym, echojącym impulsem, jak komputer uruchamiający się w pustym magazynie. Nastrojową ciszę przerywa syntetyzator przypominający organy i kilka przypadkowych próbek — niewątpliwie niski i szorstki rejestr głosu Jaara wchodzi w miks, jęcząc bezsłownie, podczas gdy clicki przypominające kroki odbijają się echem bez wyraźnego rytmu lub groove'u, który by je uziemił. Dopiero prawie dwie minuty później DARKSIDE odzyskuje te ambientowe tony, bas Jaara prowadzi utwór w kierunku rytmu niczym sygnał nawigacyjny w burzy. „Golden Arrow” cierpliwie buduje swoje warstwy — najpierw smuga statyczności, potem synkopowane arpeggia Harringtona i drżący falset — dając każdemu z nich przestrzeń do rozciągnięcia się i zgięcia do swojego głównego groove'u. Jak dobry zwiastun filmowy, ustanawia główne motywy albumu i sugeruje szersze tematy bez ujawniania swoich kart, drażniąc ich dynamiczność bez oczekiwania na kulminację lub rozwiązanie.

To błądzące podejście ukrywa niejednoznaczną, amorficzną strukturę produkcji Psychic, złożoną z szerokiej patchworku sesji i lokalizacji opartych na intensywnym harmonogramie trasowym Jaar i Harringtona (Jaar zaliczył ponad 50 przystanków w trasie w samym 2011 roku). Odzwierciedla również ich niepewność co do przyszłości albumu w tamtym czasie: „Kiedy tworzyliśmy płytę, nie mieliśmy kontraktu płytowego,” wyjaśnił Harrington. „Nie mieliśmy żadnego terminu.”

Wolni od wymagań wytwórni lub jakiejkolwiek określonej daty wydania, pracowali nad DARKSIDE poza godzinami pracy, między koncertami — „Powiedziałbym, że noc to DARKSIDE, a dzień to ja,” Jaar zauważył w wywiadzie z 2013 roku dla DUMMY. Było to niemal tak, jakby poza ogromnym naciskiem jego koncertów festiwalowych z rzędu i niekończącymi się późnymi nocami, DARKSIDE było przestrzenią dla Jaara, aby uwolnić się od oczekiwań wynikających z jego nowo zdobytej sławy. „Zaskakiwanie się pomaga mi być kreatywnym,” zauważył Jaar w wywiadzie dla Pitchfork w okolicach wydania Psychic.

Dwójka spotykała się w przestrzeni nagraniowej, którą wynajęli w Paryżu, aby opracować kilka pomysłów podczas trasy, kontynuując współpracę po powrocie do Nowego Jorku; nie było to rzadkością, że utwory zaczynały się jako szkice w jednym mieście i dojrzewały w innym miejscu. „Pamiętam, że najwcześniejsza wersja tego, co stało się ‘Heart’ zaczęła się w dawnym mieszkaniu Nico w jego rodzinnym domu w Nowym Jorku,” powiedział Harrington, przypisując swojej ówczesnej dziewczynie, obecnie żonie, unikalne, warstwowe riffy gitarowe w utworze. Utwór, jak wiele na albumie, rozwinięty został podczas występów na żywo, rozwijając się między sesjami studyjnymi w Paryżu i koncertami w Brooklynie, zanim osiągnął ostateczną formę, błyszczał przeszywającymi bluesowymi riffami i bezcielesnymi syntezatorami new age. W sumie poświęcili prawie dwa lata na nagrywanie albumu.

„Brzmi to nieskładnie,” przyznał Harrington, „Ale takie nie było, ponieważ pracowaliśmy razem, podróżowaliśmy i graliśmy koncerty z muzyką Nico, wszystko w tym samym czasie. Nawet jeśli nie pracowaliśmy nad Psychic, wciąż budowaliśmy nasz język grania.”

Mimo że zawiera różne style, album jest zjednoczony w swojej filozofii, bezproblemowo przechodząc od intymności „Heart” do minimalistycznych rytmów „Paper Trails” z wspólnym poczuciem cierpliwości i przekornej ciekawości. Harrington opisał kompozycję albumu jako mieszankę improwizacji i bardziej formalnie skomponowanych utworów, ale podkreślił, że środowisko współpracy było przede wszystkim miejscem dla poważnego traktowania odrzuconych eksperymentów i ulotnych pomysłów. „Najbliższa zasada zespołu, jaką mieliśmy, to 'Upewnijmy się, że nagrywamy, zanim zacznę grać cokolwiek,'” powiedział Harrington, podkreślając ich wspólne przekonanie o intuicyjnym budowaniu piosenek.

Dopiero w drugiej połowie albumu, mniej więcej od hipnotycznych oklasków „The Only Shrine I’ve Seen,” pętle i manipulacje Jaara zaczynają dominować. W rękach oprogramowania Jaara, gitara Harringtona zmienia kształt, najpierw dopasowując się do ciasnych rytmów pierwszej połowy, a później przybierając synto-popowy blask. Od akustycznych bębnów na „Freak, Go Home” po niemal chóralne inkantacje zamykającego album „Metatron,” DARKSIDE poddaje w wątpliwość tradycyjne oczekiwania dotyczące dźwięku „analogowego” i „cyfrowego”. Tak jak w przypadku remiksów Daftside, tworzą chaos przy użyciu swoich elektronicznych wejść, dodając warstwę zniekształceń i szumów do „Greek Light.” Ich niekomputerowe instrumenty, może paradoksalnie, służą narzuceniu struktury i rytmu w środku cyfrowego chaosu, przywodząc na myśl magnetyczne właściwości kręgu bębna lub chóru kościelnego.

Na album stworzony w różnych środowiskach, Psychic jest remarkable for its seamlessness. Przestrzenie między utworami — echojące piano na końcu „Sitra,” szum statyczny zamykający „Paper Trails” — wydają się równie bogate jak ich główne melodie; nawet jego cisze są głębokie. Niespodziewanie, to również jest afektacja odzwierciedlająca filozofię Jaara dotyczącą występów na żywo. „Przejścia są opracowywane,” powiedział Ableton o swoich najwcześniejszych koncertach. „Jeśli kiedykolwiek pokażę więcej niż jedną piosenkę w grupie lub zespole, chcę, aby pasowały jak set DJ-a.” Psychic dało Jaarowi przestrzeń do eksplorowania tych przejść w środowisku studyjnym, wypełniając momenty między piosenkami małymi akcentami akustycznymi, jak niekończąca się szafa ciekawostek.

Po wydaniu, Psychic stał się znany z odmowy nawet sugerowania spójnego gatunku. „Psychic istnieje w tej przestrzeni poza gatunkiem,” oznajmił The Quietus, fakt, że nazwali „zarówno wyzwalającym, jak i irytującym.” Dla Jaara, który przyzwyczaił się do etykiety „przekraczający gatunki,” Darkside był „rock and roll,” powiedział i-D w 2011 roku. Jednak nawet biorąc pod uwagę Les Paula Harringtona, nie jest trudno wyobrazić sobie, że Jaar próbował raczej wczuć się w mentalność niż w dźwięk, która priorytetowo traktuje współpracę i improwizację nad izolacją.

Harrington zgadzał się z tą oceną. „Bardziej ważna niż gatunek,” podsumował Harrington, „Jest metoda. Myślę, że jest metoda, którą Nico i ja dzielimy, akceptując spontaniczność, zaufanie i improwizację. Naprawdę spróbujemy wszystkiego. Jeśli mamy pomysł, będziemy go ścigać i zobaczymy, dokąd nas zaprowadzi.” Jak więc Psychic udało się zawrzeć dekady psychodelii, jazzu, dubu i elektroniki w jednym albumie? Według Harringtona, „Dotarliśmy tam, bo o tym nie myśleliśmy.”