Cennność życia i Hop Along

Nadal nienaśmiony, wokale Quinlana mają bardziej wyrazistą emocjonalność, sprawnie przeskakując przez złożone melodie. Uzupełnieni przez Tylera Longa (bas), Joe Reinharta (gitara) i Marka Quinlana (perkusja), filadelfijska czwórka znowu umiejętnie unika jakiejkolwiek kategoryzacji — żadna jedna kategoria nie oddałaby sprawiedliwości temu zespołowi. Hop Along igra z math rockiem, wijącymi się liniami gitarowymi, radosnym bębnieniem i eleganckimi smyczkami. Z liniami, które okrążają i budują w bezdechu, są pojazdem napędzającym najbardziej wpływowe aranżacje piosenki, Bark Your Head Off, Dog to okrzyk zjednoczenia, niemożliwy do przypisania do konkretnego czasu czy miejsca. To pasuje do Hop Along. A ponieważ pojęcie piasku przesypującego się przez klepsydrę jest mroczne, band musi maksymalnie wykorzystać minuty, które mają. "Musisz polegać na tym czasie w sposób, który nie istniał, gdy byłeś znacznie młodszy," mówi Mark Quinlan. "To stawia na tobie presję, by dać z siebie wszystko z umiejętnościami i ilością czasu, którym dysponujesz w sposób, który wcześniej nie istniał. To inspirujące, to także trochę przerażające, ale uczenie się radzenia sobie z tymi rzeczami i zachowanie spokoju przychodzi z wiekiem."

VMP: Było dużo zainteresowania i ekscytacji wokół Painted Shut, ale teraz macie szerszą bazę fanów z tego albumu. Jak to zmienia oczekiwania na Bark Your Head Off, Dog?

Frances Quinlan: To naprawdę miłe czuć, że nadrobiliśmy straty. Kiedy wydaliśmy Painted Shut, nie spodziewaliśmy się, że proces będzie tak wolny i stabilny. Być może dla naszego dobra dano nam przestrzeń do zrobienia tego, co chcieliśmy. Zdałem sobie sprawę, kiedy to było skończone, że ludzie byli gotowi, by tego posłuchać. Co jest najlepsze, co mogliśmy mieć.

Oczywiście dorastanie to coś, o czym myśli wiele osób — jak to wpłynęło na tworzenie tej płyty?

Mark Quinlan: Twój czas staje się bardziej cenny w ten sposób, ponieważ staje się bardziej wartościowy dla innych — dla ludzi, na których ci zależy, twojej rodziny. FQ: Uważam nasz zespół za rodzaj rodziny, biorąc pod uwagę, jak długo gramy razem. To dotyczy każdej chwili, którą spędziliśmy razem, pracując nad piosenkami. Wiemy, że czas każdego jest ograniczony, więc była tam większa pilność. To, co jest najważniejsze w tych piosenkach, a nie nasze własne indywidualne gusta, to naprawdę skupienie się na tym, czego piosenki potrzebowały. Mamy tylko tyle czasu, by aranżować i opracowywać frazy.

MQ: To nie było tak, jak "Hej Fran, chodź do piwnicy, a zagramy tę część na piosenkę."

FQ: W dwa lata, które mieliśmy [na pisanie], mieliśmy około dwóch tygodni na to. Dr. Dog wynajęło nam swoje studio na dwa tygodnie, więc to zrobiliśmy. Odchodziłam do pokoju i grałam sama, a potem wszyscy wchodzili, pracowaliśmy nad tym, jamowaliśmy przez chwilę i znowu to robiliśmy. Wzięłam to wszystko do domu i starałam się przerobić niektóre z tych rzeczy na pełne piosenki z początkami i końcami, nad którymi moglibyśmy znowu pracować. To był jedyny raz, kiedy mogliśmy pobawić się i zobaczyć, co się stanie. Po tym stwierdziliśmy: "Musimy to ukształtować. Co zrobimy ze wszystkimi tymi kawałkami?"

Jaki był status piosenek przed wejściem do studia?

FQ: Wiedzieliśmy, czego chcemy. Z pewnością były szczęśliwe wypadki i odkrycia podczas nagrywania ostatecznej wersji, ale już wcześniej sporządziliśmy demo i dużo rozmawialiśmy o tym, jak to powinno brzmieć.

MQ: Co było niezwykle pomocne.

FQ: Chcieliśmy mieć ten cały czas na nagranie, a nie na rozwiązywanie spraw. Już to zrobiliśmy. Chcieliśmy mieć czas na włożenie smyczków i chórków oraz rozwinięcie wszystkich warstw, zamiast wrzucania ich na koniec, co zdarzało się w przeszłości. Nasze role w zespole mogą być bardzo zaawansowane. Cieszę się, że każdy miał już genialne partie napisane dla swojego instrumentu generalnie.

Fajną rzeczą w Hop Along jest to, że te partie są absolutnie nieprzewidywalne. Jak melodie i rytmy formują się w twojej głowie?

FQ: Zwykle zajmuje to bardzo dużo czasu. Jest bardzo niewiele piosenek, które powstały szybko. Są niektóre piosenki, takie jak "Somewhere A Judge", która była całkowicie inną piosenką latem 2016 roku. Poza melodią, to naprawdę inna piosenka. I nie zmieniliśmy jej, dopóki około miesiąca przed nagraniem. Myślę, że byłam zirytowana, zminimalizowałam to, co grałam w refrenie i wszyscy grali wokół tego, by stworzyć tę genialną, taneczną piosenkę. To dzięki często granym jamom i otwartości na pozwolenie piosenkom być tym, czym muszą być. To nowe dla nas, pozwolić sobie na stworzenie tanecznej piosenki, a nie czegokolwiek, do czego byliśmy przyzwyczajeni.

MQ: Byliśmy znacznie bardziej gotowi, by służyć piosence najlepiej, jak potrafiliśmy, a nie grać na własne siły.

FQ: I komforty. Fakt, że nie krzyczałam na tej płycie — jak mogę teraz przekazać uczucie, nie będąc oczywistą?

Mówiłaś w wywiadzie z 2016 roku, że uważasz, że trudno jest śpiewać cicho i z emocjami. Jak znalazłaś nowe sposoby na wykorzystanie swojego głosu w tym albumie?

FQ: To całkiem szalone, poszłam na jedną lekcję wokalu i kiedy o tym myślę, nie miałam zamiaru chodzić tylko na jedną. Poszłam do Deb Chamberlin i dała mi te ćwiczenia, które robiłam codziennie podczas nagrywania i to było ogromnym wsparciem, by mój głos był rozciągnięty i gotowy do robienia wszystkiego, co trzeba było zrobić, więc nie musiałam się tak bardzo zmuszać. Stało się to bardziej elastyczne, by melodie były łatwiejsze do wyśpiewania, czego nie doświadczałam wcześniej.

Jak przebiega proces edytowania piosenek?

FQ: To bardzo trudne. Jesteśmy zafascynowani edytowaniem i to jest nagroda posiadania czterech różnych wrażliwości w zespole, ponieważ edytowanie zawsze jest dość rygorystyczne. Podczas gdy ja będę naprawdę czuła się związana z czymś, ktoś inny zapyta: "Czy to naprawdę musi tu być?" Wtedy muszę naprawdę o tym pomyśleć, co jest trudne dla mnie, ponieważ przywiązuję się do fraz. Musiałam odkładać linie na lata, aż miały sens w czymś. Właściwie "Bark your head off, dog" to linia z piosenki, nad którą pracowaliśmy w 2013 roku, która została odłożona. W końcu mogłam wprowadzić ją do piosenki "Look Of Love" wraz z mostem, który jest właściwie częścią tej starej piosenki. Bycie otwartym na to, że "Cóż, po prostu dlatego, że nie działa tutaj, jeśli to dobra linia, to powróci." To trudne do zapamiętania. Kiedy nad czymś pracujesz, jesteście jedynymi ludźmi, którzy o tym wiedzą i może to być cokolwiek, aż do momentu, gdy to przekazujesz.

Co było znaczące w tej linii, że powróciła lata później?

FQ: Zawsze podobało mi się, jak wizualna i niemal kreskówkowa jest, a jednocześnie jest w niej pewna przemoc. Zawsze myślałam, że byłoby fajnie to wykorzystać. Wiele wskazuje, nie musząc mówić zbyt wiele. Miło jest, gdy niektóre linie nie zdajesz sobie sprawy z ich mocy, aż kilka lat później przeczytasz ją ponownie i pomyślisz, że wciąż czuję coś na ten temat.