Bully i płynność optymizmu

Alicia Bognanno, która prowadzi punkowy zespół Bully z Nashville, pisze z koniecznością elastycznego rozumienia optymizmu. Nowa płyta Bully, niejednoznacznie zatytułowana Losing, zachęca i wspiera wydobywanie błota na światło dzienne. Na tle ostrego, skręconego dysonansu gitarowego oraz mocy rytmicznej, głos Bognanno oscyluje pomiędzy złagodzonym, depresyjnym niskim rejestrem a wściekłym krzykiem. To dźwięki kogoś, kto ociera kolana o dno, a następnie walczy, aby się uwolnić. To płyta okryta ciemnością, z Bognanno przebijającą się przez ambiwalentną porażkę, stanowczą i pragnącą zmiany.

Singiel wiodący z płyty, intrygujący i nieprzyjemny „Feel The Same”, redukuje walkę do codziennej rutyny próbującej uciec przed załamaniem: „Obcinam włosy/Czuję to samo/Masturbuję/Czuję to samo,” stęka Bognanno. Jej szczerość jest niewygodna, a to sprawia, że jest tak bliska; tak rzadko konfrontujemy się z własnym dyskomfortem, nie mówiąc już o pracy nad jego poprawą, a publiczne wymienienie tego zapewnia rzadką terapię wspólnotową. „Byłam w naprawdę kiepskim miejscu, i myślę, że chciałam tylko reprezentować to, kiedy wchodzisz w te negatywne stany umysłu,” mówi Bognanno o tej piosence. „Czuję, że nigdy tak naprawdę nie możesz powiedzieć, co powoduje, że tam jesteś i jak długo tam będziesz, a kiedy będziesz w stanie się z tego wyleczyć i wrócić do bardziej optymistycznego spojrzenia na życie ogólnie.”

Takie ponure okresy mogą być wywoływane przez różne bodźce, ale dla Bognanno powrotem do Nashville po półtora roku nieustannego koncertowania za ich debiutanckim albumem z 2015 roku Feels Like. Koncertowanie może obciążać zdrowie fizyczne i psychiczne, ale efekt hamowania po zakończeniu trasy może powodować trudności równie wyczerpujące. „Kiedy jesteś w trasie, to trochę fałszywe poczucie walidacji, bo grasz każdego wieczoru i nieustannie dostajesz reakcje od ludzi, którzy już lubią twoją muzykę i zapłacili, żeby tam być, i to jest naprawdę dobre uczucie,” mówi. Ale zakończenie trasy i powrót do lokalnej rzeczywistości mogą wywołać ucieczkę od sezonowej depresji.

„Masz stałe twórcze ujście dla wszelkiego rodzaju negatywnej energii, którą posiadasz, możesz jakoś przetwarzać [to] na scenie, i to niezwykle uwalniające uczucie. Liczysz na to każdego wieczoru. Ale kiedy wracasz do miasta, to wszystko po prostu się zatrzymuje i jesteś po prostu statyczny i uczysz się swojego miejsca. To jak: 'Gdzie teraz idą te uczucia, bo nie mogę ich po prostu wykrzyczeć.' Chyba odpowiedzią byłoby pisanie piosenek na drugi album.”

Stagnacyjny ton regularności Nashville nie był jedynym bodźcem. Przytłumiona furia „Could Be Wrong” porusza znaną frustrację „patrząc na kogoś, kto osiąga o wiele szybciej niż ty.” Ta walka jest złożona; trudno świętować czyjeś osiągnięcia z gorzką prawdą, że to tam chciałbyś być; jak to ujmuje Bognanno, to mieszanka „muszenia się cieszyć z ich sukcesu, ale także bycia trochę przygnębionym.” Bognanno przyczepia się do projektów i pracuje na nich nieustannie, aby je opanować (kiedyś praktykowała w renomowanym Electric Studio Steve’a Albiniego w Chicago, teraz nagrywa i inżynieruje swoje własne albumy tam), ale to nowoczesna natura człowieka nigdy nie być zadowolonym, a wkładanie pracy bez odpowiadającego postępu jest demoralizujące.

Zbieg profesjonalnych i osobistych obciążeń zaowocował odrętwiającym bezsilnością na Losing, ale również wywołał szaleńczy sprzeciw wobec tego stanu. Bognanno nieustannie reaguje muzyką, ale wymienia zajęcia dodatkowe takie jak aktywność fizyczna jako niezbędne mechanizmy radzenia sobie. Kiedy Bully koncertowało z Best Coast, Bognanno mówi, że Bethany Cosentino zachęciła ją do ruchu. „Muszę ćwiczyć,” stwierdza szczerze. „Czuję, że jeśli tego nie zrobię, to wszystkie te endorfiny się nagromadzą i zamienię się w tę ciasną kulę negatywnej energii. Czasami muszę po prostu biegać, i brzmi to głupio, ale to prawda.”

Tak jak nie ma jednego kluczowego wydania pozytywności, tak nie ma uniwersalnego remedium na dbanie o siebie. Dla Bognanno bieganie jest jednym z elementów układanki, która obejmuje pisanie, słuchanie podcastów i krzyk na całe gardło. Niektóre osoby mogą wymagać bardziej intensywnych programów. Nie ma znaczenia, jaka jest strategia; to, co się liczy, to pragnienie, aby się poprawić, cokolwiek „lepsze” oznacza i cokolwiek to wymaga do osiągnięcia. Bognanno przyznaje, że na powierzchni album dotyka negatywnych kwestii, ale sama płyta jest krokiem w kierunku poprawy. „Czuję, że często wszystkie negatywne aspekty są podkreślane lub jak bardzo to może być dołujące, ale myślę, że jest tam dużo pozytywności,” mówi szczerze. Łatwo jest czytać jej słowa jako dotyczące Losing lub życia ogólnie. „Może to wydawać się naprawdę ciemne, ale tak nie jest. Chodzi o przetrwanie ciosów i pokonywanie tych rzeczy. To gówno, z którym wszyscy muszą się zmierzyć, ale sobie z tym radzą, rozwiązują to i docierają do lepszego miejsca. Myślę, że warto o tym pamiętać.”

Ważne jest także, aby pamiętać, że tak bardzo jak Bully i ich albumy są znakomitymi dokumentami miłości do hałaśliwego, zaniedbanego garage punku, powód istnienia zespołu nie jest tylko dla dobra muzyki; jest dla dobra muzyków. „Myślę, że gdybyśmy pisali piosenki, które nie sprawiałyby, że czujemy, że pomagają nam radzić sobie z rzeczami lub łączyć z ludźmi, których nie znamy, to nie wiem co byśmy robili.”