Boj się tylko Boga: 'Food & Liquor' Lupe Fiasco obchodzi 10-lecie

Food & Liquor było jednym z wielu albumów, których mi brakowało przed moim przebudzeniem w szkole średniej, wychudłym backpackerem w rozkwicie z grymasem na prawie wszystko, co nie było dziełem Daniela Dumile lub Seana Daleya. Pamiętam, jak moi kuzyni pakowali The College Dropout do swoich szuflad, z tym misiem na trybunach, który przypominał mi siłownię w Eugene Burroughs. Nigdy nie zapomnę, jak Weezy opierał się o Rolls-Royce, Tha Carter II dudniło z biblioteki Xbox, kiedy jeszcze można było nagrywać CD prosto na dysk twardy i grać je w dowolną grę. I musiałeś wiedzieć, że T.I. był Królem Południa, ale Król nie był nigdzie blisko mojego niebieskiego Walkmana; byłem na fazie Fall Out Boy, a kumpel Ronald przemycał mi From Under the Cork Tree jak mój pierwszy haj z białych wrzasków emo pop-punku. I kupiłem dwie kopie The Cool, dając jedną jako jeden z nielicznych prezentów walentynkowych, jakie kiedykolwiek kupiłem. (To nie zadziałało, naprawdę, ale Lupe był dla mnie GOAT wtedy.)

Podwórka w Maryland nie miały pojęcia o CTA czy Harold’s sześcioczęściowym z łagodnym zakopaniem kości. Chicago było dla mnie miejscem z telewizji, ale Lupe Fiasco nosił Zachodnią stronę w każdej żyłce, nazywając siebie Cornel Westside i Chitown Guevara, aby to poprzeć. Food & Liquor to uliczne gówno do samej nazwy; słyszysz blokowe politykowanie na wstępie, gdy Ayesha Jaco wygłasza swoje zdanie, słyszysz syna tęskniącego za ojcem w „He Say, She Say”, a całe miasto zamienia się w robota niszczącego wszystko na swojej drodze w „Daydreamin’.” Zakładam, że Backpack Michael również by to uznał za ironiczne, zbyt obsesyjny na punkcie gonienia świadomego w deskorolkach i trunkach Goyard, by czytać między wierszami: Lupe był gangsterem, zbyt zaznajomionym z ulicą, by nadal w niej grać lub z sposobem, w jaki o niej mówi.

Naprawdę, potrzeba doświadczonego weterana po obu stronach dobrobytu, aby z taką determinacją ukazać te napięcia w getcie. Ponieważ Lupe jest człowiekiem Allaha - zaczynając album i biorąc wiele momentów, by prosić o ochronę Allaha przed diabłem i złem - nigdy nie przedstawia siebie i swoich tematów jako jedynie sprawców zła, ale jako zmieniające się ciała, poddane tej samej dominacji w gwiaździstych szatach. Nie jest skłonny oszczędzać nikomu zaangażowanemu w tę machinę, ale żywi silną pogardę dla reżimu Białego Domu i potrójnych marzeń na ekranach telewizyjnych. Dedukuje „The Instrumental” dla tych drugich, ukazując zmagania człowieka, by uwolnić się od komfortów i głupoty przekazywanej przez idiotę w telewizji, ignorując jak został odcięty od swojej mocy myślenia za siebie. „American Terrorist” to mocne oskarżenie byłych, będące obszerną krytyką palącego się dziedzictwa imperializmu USA w kontrze do wzrostu islamofobii w kontekście po 9/11. To zajebisty album na wypuszczenie w mainstreamowym rapie tylko pięć lat po ranach zasnutych po 9/11, i znacznie bliżej rany pozostawionej przez wojnę w Iraku.

Food & Liquor jest tak samo listem miłosnym do hip-hopu, jak i do Chicago. Wykonuje to w najlepszy możliwy sposób: rapując naprawdę zajebiście przez ponad godzinę. Mamy „Real” jako badanie dualności bólu i przyjemności, gdzie „real” okazuje się konstruktem, który pozostaje subiektywny w rękach każdego jako broń w walce dobra i zła. „I Gotcha” to podejście Lupe do rapowania flex jako anty-flex rap, gdzie konwencjonalne tropy są porzucane na rzecz wystawień czystej prozy i techniczności z pilnym celem: „Wejdź, hip-hopie, przyszliśmy, by cię zmartwychwstać.” Na oszczędzaniu kija, Lupe nie boi się przedstawiać siebie jako rozkapryszonego dziecka w bałaganie w „Hurt Me Soul”, gdzie negocjuje swoją relację z Bogiem, swoją dziewczyną, a później swoimi ulicznymi interesami, aby nauczyć się języka i przyjąć nonszalancję rapowych klisz, które zaprzeczają jego samemu istnieniu. To moment, który niesie największe ryzyko, by być zbyt kaznodziejskim, tylko po to, by zakryć własną dupę przez konieczne przypomnienie o grze, którą gramy tutaj. Lupe spędził cały trzeci wers w tym samym schemacie rymów, aby umieścić „wszystkie choroby świata, siedząc na chromowanych 24-calowych obręczach.”

Nie znałem albumu ani ciężaru, jaki miał, ale doskonale znałem genialne wybory singli. „Kick, Push” wydawało się hymnem dla każdego młodego nigga, który podniósł deskorolkę. Byłem skate ratem przez około tydzień, po obejrzeniu wystarczającej ilości Rocket Power, by wystrzelić swoją własną karierę jako cztero-sportowiec z longboardu mojego sąsiada na tym bardzo betonie przed tym domkiem. Okazało się, że byłem lepszy w Tony Hawk Underground, ale ta piosenka była jednym z wielu przełomowych momentów z mojego słuchania w szkole średniej. Kiedy MF DOOM nauczył mnie, że ludzie mogą rapować tak, jak on to robił w „November Has Come”, Lupe Fiasco pokazał mi, że czarni dzieciaki jeżdżący na deskorolkach i lubiący roboty było zajebiście OK. „Daydreamin’” znaczyło dla mnie znacznie więcej niż reklama Boost Mobile, w której się znalazło, jego niekształcona kołysanka dawała mi grę przez kolejny okrzyk wojenny przeciw telewizorom wychowującym dzieci, nawet gdy telewizor wychowywał mnie z obydwoma rodzicami w domu.

Food & Liquor zmaga się z taką dualnością w nieskończonym zacięciu, rzucając wszystko na ścianę i zwracając się ku jakiejkolwiek drodze wyjścia: umowa skate, Qu’ran, światowa trasa, albo wystarczająco dużo alkoholu, by napełnić trumnę Michaela Young History w „The Cool.” Chicago, o którym Lupe mówił dekadę temu — „krzywe policje, które są stacjonowane na kolanach / i robią drive-by jak w górę i w dół ud” — nie jest nieznane w lustrze teraz, ale jest znacznie bardziej podatne na sępy i nagłówki. Szkoły wciąż się zamykają. Wiemy, że Laquan i Paul zostali wzięci przez ramiona państwa, a jakby cały świat liczył setki, które przeszły przez kulę. Ale jest mnóstwo jedzenia: Kanye West, Noname, Jamila Woods, Chance the Rapper, Chief Keef, Dreezy, G Herbo… Chicago jest równowagą, jedzeniem i alkoholem, bez względu na to, jak zewnętrzni mówią o mieście, nic prawdziwie nie wiedząc o tym, jak to się dzieje i jak to zatrzymać. To cykliczne, tak, ale nigdy beznadziejne i zawsze piękne, nawet w swojej walce: sprawdzona filozofia, którą hip-hop wciąż stosuje w czasach chaosu.

Przegapiłem wiele ognistych rzeczy o włos, przywiązany do radia i MTV Jams przed tym, jak Limewire zrujnował ulice; dziwne, jak ta fala P2P była odpowiedzialna za wczesny wyciek Food & Liquor, co wprowadziło miesiące opóźnienia w wydaniu we wrześniu 2006. (OG powiedział mi, że oryginalny bootleg jest nawet lepszy niż końcowy efekt; wciąż nie zrobiłem badań.) Chciałbym, aby mój 12-letni ja znał słowa Wasalu Jaco, aby mieć je w swoim plecaku w poszukiwaniu prawdziwego, którego nie miałem definicji i wciąż jeszcze nie zdefiniowałem. Nie potrafię nawet cytować albumu połowę czasu, jest zbyt wiele ognistych rzeczy do cytowania… nadal nie jestem pewien, o czym dokładnie jest „The Emperor’s Soundtrack”, ale to muzyka na wyjazdy dla każdego, kto przez to przechodzi, i to wszystko, co musisz wiedzieć większość razy. To rap, który przekracza historię, malując choroby ery ponadczasowym pędzlem. Bez względu na dziwne projekty, oszustwa wydawnicze, samo-imponowane oszustwa na Twitterze... nie możesz zabrać Lupe Fiasco z panteonu Boga MC. Z całego serca apeluję do ciebie o znalezienie pewnego przebaczenia; ten album z pewnością powinien apelować o sprawę.