Ato Essandoh na HBO's Vinyl, jego winyl oraz soundtrack do Garden State

Ato Essandoh zapomniał o winylach, aż do momentu, gdy jego przyjaciółka, aktorka Tessa Thompson, przypadkowo kupiła mu egzemplarz albumu Midnight Lightning kilka lat temu, kiedy byli w Toronto na planie serialu Copper. Ale to była iskra, której Essandoh, który obecnie gra bluesmana Lester Grimesa w HBO’s Vinyl, potrzebował, aby wypełnić swoje mieszkanie winylami.

„Kupiłem ten kredens i pomyślałem, że nie chcę przekraczać jego pojemności, a już ją przekroczyłem,” powiedział Essandoh o swojej kolekcji, która już liczy ponad 400 płyt. „Muszę wymyślić coś innego, co mogę kupić, aby przechować winyle. To powoli wymyka się z rąk.”

Essandoh powiedział, że jego kolekcja zawiera dużo bluesa, klasycznego rocka jak Rolling Stones, właściwie wszystko, co robi Jack White, oraz mnóstwo jazzu. Niedawno kupił kompilację od McCoy Tynera, którego nazywa „bestią na pianinie”, i obecnie pracuje nad stworzeniem swojej kolekcji Princa. To kolekcja, którą starannie wypełnia ulubionymi utworami takimi jak Nina Simone i Radiohead.

„Starannie ją kuratoruję, ponieważ dla mnie największym komplementem dla artysty jest to, że kupiłem twoją płytę na winylu,” powiedział Essandoh. „Jeśli zamierzam poświęcić czas na zakup tego kawałka plastiku i bawić się nim na gramofonie, to dlatego, że uważam cię za niesamowitego.”

Przed finałem sezonu Vinyl, który będzie emitowany w niedzielę, 17 kwietnia, rozmawialiśmy z Essandoh o bluesie, który inspirował jego rolę Lestera Grimesa, czy jakiejkolwiek muzyce, która mogłaby go przygotować na jego makabryczną scenę w Django Unchained, i czy soundtrack do Garden State naprawdę zmienił jego życie.

Vinyl Me, Please: Gdybyś mógł uratować tylko jedną płytę z swojej kolekcji, która by to była?

Ato Essandoh: O kurczę, wiedziałem, że to powiesz. Jedna płyta z mojej kolekcji? Święty Boże. To jak wybór między dziećmi. Jedna płyta z mojej kolekcji? To jest... cholera! Musiałoby to być Hendrix. OK, mam palpitacje serca myśląc o tym. Cholerny skandal. Byłaby to kompilacja bluesów Jimi'ego Hendrixa, ale w takim razie zabiłbym się, bo wszystkie winyle by zniknęły i nie wiedziałbym, co ze sobą zrobić.

Ale tak, ta kompilacja bluesów Jimi'ego Hendrixa to genialny album.

Jakie płyty słuchałeś przygotowując się do swojej roli w Vinyl?

Słuchałem dużo bluesa, ponieważ Lester to bluesman. Więc słuchałem dużo Son House’a, Lightninga Hopkinsa i Memphis Slima. To, co uwielbiam w tych bluesmanach, to to, że są głównie gitarzystami i mają silną osobowość. Jest obraz bluesmana siedzącego tam ze swoją gitarą, która może być trochę w fałszu, stuka stopą i śpiewa. To oddaje to, czego chciałem, aby Lester był w swoim rdzeniu.

Mówiąc o tej kompilacji bluesów Jimi'ego Hendrixa, jest ta świetna akustyczna wersja „Hear My Train a Comin’”, a to Jimi na 12-strunowej. Jest filmik, na którym to gra i mógłbym to oglądać 1000 razy, ponieważ on po prostu stuka stopą, gra te piękne, ekspresyjne linie bluesowe na tej gitarze i śpiewa. I to jest moja inspiracja. Kiedy Lester jest sam, to właśnie to robi i nie jest to dla nikogo, to jest tylko z miłości i czystego wyrazu muzyki.

Znałem New York Dolls, ale po usłyszeniu ich piosenki w pilocie, tak się wkręciłem w New York Dolls, że próbuję ich szukać na winylu. Przegapiłem to całe wydarzenie i nigdy nie byłem typem glam rocka, punk rocka, więc to zostało mi przedstawione przez Vinyl.

A co z Nasty Bits? To prawdziwy zespół, prawda?

Tak, to naprawdę fajni goście. To zespół o nazwie Beach Fossils. Trzymam ich album self-titled w ręku i myślę, że pracują nad nowym. To świetna muzyka i fajnie jest zobaczyć, co grają na Vinyl oraz nad czym pracują w swoim prawdziwym życiu. To profesjonalni, trochę nerdowaci muzycy. Przypomina mi to Radiohead, gdzie jest wiele melodycznych pejzaży dźwiękowych, które lubią przywoływać swoją muzyką. To naprawdę świetne. Polecam to.

Czy rozmawiałeś ze Scorsese o muzyce? Słyszałem, że ma ogromną kolekcję płyt.

Nie wiedziałem o tej kolekcji, ale jest geniuszem. Myślę, że jestem fanem bluesa, na przykład, ale podczas próby wymieniał nazwiska bluesmanów, których nigdy nie słyszałem. W końcu po prostu milczałem i słuchałem. Niektórzy z tych gości zna go osobiście. Oczywiście zna Micka Jaggera i Stonesów. Ale jest jak encyklopedia nie tylko muzyki, ale także filmów, historii Nowego Jorku i historii świata. Kiedy po prostu milkniesz i pozwalasz mu mówić, nagle dostajesz niesamowite wykształcenie na temat rzeczy, które on osobiście był świadkiem. On jest jak historyk.

Czy miałeś okazję podzielić się swoimi nerdowatymi przemyśleniami o muzyce z innymi aktorami, z którymi pracowałeś? Kogoś szczególnie Cię zaskoczyło?

Nie naprawdę. Dużo rozmawiałem z Beach Fossils, bo interesuje mnie ludzie tworzący muzykę. Właściwie to nieprawda, ponieważ pracując z Randall Posterem, który jest supervisorem muzyki [w Vinyl], i Meghan Currier oraz Stewart Lerman, kiedy nagrywaliśmy muzykę, którą Lester kończy śpiewać, zaprosili mnie do Electric Lady Studios. Przechodziłem obok tego miejsca milion razy w Village, ale nigdy nie miałem okazji odwiedzić, bo kim ja jestem? A teraz nagle jestem w swoim Mekce. Widziałem dokumenty, czytałem książki, więc trochę już wiem, jak to wygląda w środku. A teraz tam stoję i zwariowałem. Nie mogę powstrzymać radości, że stoję w tym samym miejscu, gdzie Eddie Kramer produkuje płyty Jimi'ego Hendrixa. Myślę, że święty Boże. Więc Stew Lerman, który jest jednym z supervisorów muzyki, mówi: „Więc jesteś fanem Hendrixa?” a ja mówię: „Czy jestem fanem Hendrixa? Nie masz pojęcia, stary!” Więc się rozgadaliśmy, ponieważ on jest też gitarzystą, więc po prostu siedzieliśmy tam i rozmawialiśmy i w ten sposób staliśmy się bardzo dobrymi przyjaciółmi.

Wiele rzeczy, które dzieją się w tym show i wiele możliwości, które dostałem dzięki temu show, wciąż nie mogę uwierzyć, że jestem tym gościem, który może to robić. A teraz jestem przyzwyczajony do chodzenia do Electric Lady. Myślę: „O, muszę znowu iść do studia... chwileczkę!”

Jakiej muzyki słuchałeś, pracując nad Django Unchained?

Nie słuchałem za dużo muzyki, przynajmniej nie celowo dla filmu, wiesz, bo jestem zjadany przez psy. Wiesz, chyba że jest jakaś pieśń żałobna... [śmieje się]

Czy miałeś szansę rozmawiać z Tarantino o muzyce?

Tak, jest genialny. Gra muzykę na planie, jak cały czas, co jest całkiem fajne. Myślę, że robi to, aby rozluźnić ludzi, bo robimy tak intensywną rzecz, że musimy mieć jakiś luz. Również RZA składał dużo muzyki, więc było wielu ciężkich graczy. Filmy Tarantino są napędzane muzyką, podobnie jak filmy Scorsese. Jak w Goodfellas, kiedy wchodzi piosenka „Monkey Man” Stonesów, uwielbiam, jak to łączy się z opowiadaniem historii oraz szaleństwem w umyśle postaci Raya Liotty, gdy wpada w paranoję i schodzi na dno filmu. Te rzeczy zawsze pamiętam i mówię: „Wow, muzyka jest cholernie niesamowita.”

Goście tacy jak Scorsese i Tarantino wkładają dużo pracy w swoje ścieżki dźwiękowe, ale ciekawi mnie, co sądzisz o posiadaniu ścieżek dźwiękowych na winylu?

Na winylu nie szukam ścieżek dźwiękowych. Mam Jimmy'ego Cliffa The Harder They Come i to jest właściwie ścieżka dźwiękowa, ale nie myślę o niej jako o ścieżce dźwiękowej do filmu. To po prostu zbiór piosenek Jimmy'ego Cliffa. Jeśli podobają mi się ścieżki dźwiękowe, szukam ich na iTunes. To moje snobistyczne podejście do muzyki.

Tak, winyl jest bardziej o formacie albumu, więc kompilacja wydaje się sprzeczna.

Dokładnie.

Ale muszę zapytać, co z Garden State soundtrackiem?

To świetny soundtrack, stary. Wiem, że to stereotypowe, ale mam Shins i odkryłem Shins dzięki temu soundtrackowi. Wiem, że mam kilka albumów Zero 7 na iTunes. Ale mam wiele albumów Shins, ponieważ to dzięki temu zdaniu Natalie Portman, gdy mówi: „Shins zmienią twoje życie.” Słuchałem ich i pomyślałem: „To świetny zespół. Stary, to świetna piosenka.”

Finał sezonu Vinyl tego niedziela, 17 kwietnia.