Adrianne Lenker z Big Thief rzeźbi nic w uścisk z 'abysskiss'

Adrianne Lenker sprawia, że śmierć wydaje się mniej przerażająca. To stresujący temat, który traktuje w swojej twórczości muzycznej z taką łatwością, jakby to było wzięcie oddechu. Odpowiednio, przyjmuje go w otwierającym utworze swojego drugiego albumu solowego. "Zobacz, jak moja śmierć staje się śladem," śpiewa. To pozornie koniec. "Ślad prowadzi do kwiatu / Rozkwitnę w twoim żaglu." Tak jak tytuł albumu, abysskiss, Lenker splata nici paradoksów i sprzeczności, aby stworzyć bardziej brilliant całość. Jest świadoma związku między początkiem a końcem, więc śpiewa o swojej śmierci i narodzinach w jednym utworze o sprzecznym tytule, "terminal paradise." Utwór kończy się tym promieniującym dźwiękiem, który przypomina otwarcie bramy do konceptualnego labiryntu Lenker.

Album abysskiss Lenker następuje po albumie z 2014 roku Hours Were the Birds oraz projektach, które zrealizowała jako liderka brooklyńskiej grupy Big Thief. Cztery lata później, opuściła Nowy Jork, stając się wędrownym artystą bez stałego miejsca zamieszkania, zamiast tego zagłębiła się w egzystencjalne pytania. Utrwalając te mistyczne obserwacje, współpracuje z przyjacielem Lukiem Templem, tchnąc życie w zestaw utworów, żeby zobaczyć, które z nich trzymały otwarte oczy. Spędzili tydzień z Gabem Waxem, tworząc album w Panoramic House, studiu w Marin County z widokiem na ocean — idealnym nadzorze, gdy tworzy się album nazwany po nieokiełznanym niczym.

Tylko tytuł albumu ilustruje, jak Lenker podchodzi do przeciwstawnych tematów i łączy je z delikatną troską. abysskiss: połowa to onieśmielająca pustka, podczas gdy druga to czuły uścisk; jedna jest pasywna, podczas gdy druga aktywna; jedna nie-ludzka, druga bardzo ludzka. Połączenie tych dwóch sprzeczności godzi pustkę z osobistym połączeniem. "Całowanie to symbol, taki, który używa naszych skończonych form, aby w pewien sposób mieć komunie z nieskończonością… błogosławiąc to w pewien sposób," niedawno wyjaśniła. Lenker spogląda z końca klifu w całkowitą ciemność z ciekawością, która prowadzi ją do przyjęcia ogromu tego wszystkiego i własnej nieistotności ludzkości.

Całkowita szczerość i ciepło na abysskiss są wszechobecne. "Miłość nigdy nie odchodzi, miłość to liście," śpiewa w utworze tytułowym. Łatwo wyobrazić sobie głos Lenker jako szepczący powiew wiatru, niosący pojęcia wzajemnej dobroci między kołyszącymi się drzewami. Od "łona" do "kołyski," album podróżuje z powrotem tam, gdzie najczęściej zaczyna się życie — w stanie, w którym życie jednej osoby jest w rękach drugiej. Jej głos jest delikatny, ledwie słyszalny, i przekazuje niezachwianą czułość. Dźwięki gitary oplatają ją jak ochronne, bujne winorośle. Instrumentacja pomaga umocnić domowy klimat. W utworze "from," słychać dźwięk kasjera obsługującego klienta i rozprzestrzeniające się naczynia. Pośpiech życia jest obecny. Lenker i Temple sprawiają, że ich gitary brzmią jak nierozłączne towarzyszki, opanowując różne dźwięki fingerpicking. Od błądzenia do elegancji, dźwięki na "łonie," "symbolu" i "out of your mind" są różnorodne i unikają monotonii. Te akustyczne dźwięki gitary i surowe riffy fortepianowe łączą włókna wizceralnego opowiadania Lenker.

Od miłości po naturę, abysskiss eksploruje nieokiełznane. Wykrzykuje, że jej serce "nigdy nie zwiąże cię diamentem ani słowem," ogłaszając, że jej miłość jest dzika i że pozwoli swoim relacjom kwitnąć tak, jak powinny, bez jakiegokolwiek ograniczenia w "łonie." Później na albumie ogłasza: "Symbol twojej miłości to czas," w utworze "symbol." Ponieważ nasze istnienie jest ograniczone, ilość czasu poświęconego komuś jest cenna, jest istotnym wskaźnikiem czyjejś oddania. Główny singiel "kołyska" opisuje konflikt ("kochanie, wciąż jesteś zbyt dumny, żeby zejść / może wciąż jestem zbyt głośny, żeby usłyszeć"), gdzie obie strony mają swoje winy, ale z czasem zrosną się, jak "fale wznoszą się i znikają." Miłość, o której mowa, nie jest sztucznie skonstruowaną romantyką, lecz poddawaną weryfikacji i uzdrawianą z bliznami.

Filozof Friedrich Nietzsche niegdyś napisał: "Kiedy wpatrujesz się długo w otchłań, otchłań wpatruje się również w ciebie." To była ostrzeżenie, że można stać się tym, czym się obsesyjnie interesujesz; kiedy walczysz z potworami, musisz być ostrożny, aby samemu stać się jednym z nich — uważać na transference. Lenker nie tylko wpatruje się w nihilistyczną nieznaność, ona ją przyjmuje i inspiruje się nią, rzucając światło przez pryzmat emocji, podkreślając, że wszystkie są ze sobą połączone. Rzeczy się po prostu zdarzają, dobre lub złe, są poza kontrolą. Te utwory są cierpliwe, gdy muszą zmierzyć się z niepewnością czasu i nieuchronnym końcem życia. To ta cierpliwość pozwala Lenker uczynić małe momenty świętymi. Używając cyklicznych tematów, od narodzin i śmierci po ciepło i zimno, abysskiss decompresses coś, co może być potworne lub mylące i odkrywa powiązania. Z abysskiss Adrianne Lenker ukształtowała przerażające nic w imponujący uścisk.