Andrew Bird odwraca swoje problemy

Ten proces próbny odzwierciedla ciągłe fascynacje Birda podziałem między wewnętrznym a zewnętrznym, oraz progiem, który przenosi pomysły z jednego na drugi. Ta koncepcja stanowiła podstawę Inside Problems, najnowszego albumu Birda, który głównie powstawał podczas, gdy multiinstrumentalista był zamknięty w domu, nie mogąc wyruszyć w trasę w szczytowym okresie pandemii. "W czasie bezsenności, z którą prawdopodobnie wielu z nas się zmagało, brałem te osobiste demony i przekładałem je na coś produktywnego," wspominał Bird. "Leżałem sobie i przywoływałem melodię do 'Underlands' i odtwarzałem ją w myślach, a cała ta rozmowa w mojej głowie była skierowana na coś pozytywnego."

Wynikiem jest album, który bez żadnych zahamowań ma więcej pytań niż odpowiedzi. "Jak to do diabła wiedziałeś, gdy wszystko, co wiesz, to to, czego nie wiesz?" pyta Bird w wesołym, ale romantycznym utworze inspirowanym Lou Reedem, "The Night Before Your Birthday." Zarejestrowany na żywo z produkcją Mike'a Violi oraz dodatkowymi wokalami od folk-rockowej artystki Madison Cunningham, Inside Problems czci nieustannie rozwijające się wewnętrzne ja i znajduje ukojenie w świadomości, że tak wiele się kryje pod powierzchnią, czego prawdopodobnie nigdy nie zrozumiemy. VMP rozmawiało z Birdem przez telefon, aby omówić tworzenie Inside Problems, Joan Didion oraz utwory, które najbardziej czeka na wystąpienie na żywo.

Ten wywiad został skrócony i edytowany dla jasności.

VMP: Kiedy naprawdę zaczęło się pisanie nowego albumu i od czego to się zaczęło?

Andrew Bird: Pisanie rozpoczęło się prawdopodobnie blisko trzy lata temu, głównie podczas pandemii. Zaczęliśmy nad tym pracować w zeszłym styczniu. Zadzwoniłem do mojego przyjaciela Mike'a Violi, który wyprodukowali ten album, i który robił album Jimbo [Mathusa], który zrobiłem. Jego etyka pracy pasuje do mojej. Nagrania na żywo, analogowy taśm. Mieliśmy dużo czasu na preprodukcję. Spotykaliśmy się co tydzień od stycznia do maja i sporo ćwiczyliśmy z zespołem. A potem weszliśmy do sali United B w Hollywood, która jest starym klasycznym pomieszczeniem z lat 40-50. Sinatra, Dean Martin, wiele świetnych albumów zostało tam nagranych. Pomieszczenie z wysokim sufitem. Mogliśmy grać we czwórkę, patrząc na siebie, z wokalami na żywo. Ustawiłem zestaw perkusyjny jakieś pięć stóp przede mną i nadal mogłem słyszeć, jak śpiewam bez słuchawek. Po prostu nagraliśmy album w 10 dni w maju.

Czy pamiętasz, które utwory były pierwszymi, które zacząłeś pisać, co rozpoczęło cały ten proces?

Czuję, że "Underlands" był jakby szablonem dla albumu. To była melodia, którą napisałem, myślę, najpierw na gitarze. I pomyślałem, "Wow, to będzie naprawdę świetna [ścieżka dźwiękowa] do filmu." Pamiętam, jak zagrałem to T Bone Burnettowi, gdy pracowałem z nim nad True Detective. On powiedział to samo.

Po prostu miałem dużo czasu. Oczywiście, nie podróżowałem. Moja rutyna, która w pewnym sensie utrzymywała mnie w zdrowiu psychicznym podczas pandemii, polegała na przeglądaniu mojego starego katalogu utworów i nagrywaniu występu na żywo jednego z moich utworów z ostatnich 25 lat. A potem robiłem taką niedoskonałą wersję solo i publikowałem ją na Instagramie i w ten sposób zaczynałem swój dzień. Potem robiłem różne rzeczy i kończyłem dzień na kanapie z gitarą, pracując nad tymi nowymi utworami. Pisanie piosenek i posiadanie tych utworów było bardzo ważne dla mojego zdrowia psychicznego.

Gdy grałeś stare utwory podczas pandemii, miało to wpływ na to, jak pisałeś nowe utwory? Czy przypominałeś sobie coś, co kiedyś robiłeś, co było dla ciebie inspirujące?

Trudno jest nie grać tych starych utworów i nie mieć takiego retrospektywnego punktu widzenia na rzeczy. Są momenty, kiedy powinieneś wynaleźć koło na nowo, wyzwać siebie i zburzyć wszystko. A to nie wydawało się być odpowiednim czasem do istotnych zakłóceń. Przez wszystkie te lata, był określony język, który zaczynałem zauważać, jak sposób, w jaki wykonam frazę — tendencje, które stają się tym, co identyfikuje cię jako odrębnego wykonawcę.

Pamiętam, jak robiłem koncert z Allenem Toussaintem lata temu. Rozmawialiśmy przed show i był niesamowicie miły. Powiedział mi: "Masz swoją własną rzecz. Masz swój własny dźwięk." A potem wszedł na scenę, usiadł przy fortepianie w swoim szmaragdowozielonym garniturze i natychmiast był sobą. Był natychmiast Allenem Toussaintem i nie mógł być nikim innym. To zrobiło na mnie wrażenie, jak mówię, człowieku, to wszystko, czego chcę, po prostu łatwo zamieszkać ze sobą na scenie. To, co te utwory mają być, to coś, co stawiam na scenie i jest po prostu łatwe.

Czy czujesz, że to ty jako osoba, jako wykonawca?

Tak. I to jest trudne, nie mogąc występować na żywo w tym czasie. Występy na żywo, gdy tworzę album, zwykle stanowią część tego procesu, ponieważ przypominają mi, kim jestem i jak naturalnie brzmię. Na scenie bardzo mało jest pretense'u w myśleniu o tym, jak chciałbyś siebie zaprezentować czy cokolwiek innego. Dlatego lubię robić album w takiej 10-dniowej kreatywnej ekstazie występu, a nie podejmować decyzje dotyczące tego, jaki rodzaj pogłosu nałożyć na wokal. Nie lubię albumów, które brzmią jak seria decyzji. To powinien być występ.

Oglądałem krótki film, który towarzyszył albumowi. Dlaczego zdecydowałeś się to zrobić?

Dobrze jest bawić się formatami tradycyjnego teledysku, gdzie synchronizujesz swoje piosenki. Zawsze chciałem wyjść poza scenariusz. Ludzie słuchają tego, co masz do powiedzenia. Często, gdy przestajesz śpiewać i po prostu mówisz, naprawdę może to mieć wpływ na ludzi. Kiedy widziałem Leonarda Cohena na jego ostatniej trasie w Radio City Music Hall, po długim, długim występie śpiewającym, po prostu zatrzymał się i zarecytował wiersz. To była najporuszająca część całego show. To jak, gdy twój nauczyciel z trzeciej klasy nagle zrywa z programu i opowiada osobistą historię, a wszyscy są zafascynowani.

Gdzie zainspirowała cię myśl o „momentach pomiędzy”, które wiele razy poruszałeś w filmie?

Za każdym razem, kiedy przekraczałem granicę stanową i mówiło "Witamy w Kentucky" lub cokolwiek, czułem dreszcz, jak "O, teraz przeszedłem do tego innego stanu." To wraca do gier, które graliśmy jako dzieci, jak przechodzenie przez portale i do różnych wymiarów. Ta idea przechodzenia i bycia na zawsze zmienionym. To była jakby nieustająca obsesja. Zadowolenie, jakie czuję z wewnętrznego świata, satysfakcja, którą przynosi samo umilanie sobie czasu na lotnisku. Jeśli wyłączysz się i możesz wyjąć pliki ze swojej głowy i tak sobie dłubać w momentach, kiedy inni ludzie mogą grać w gry wideo lub robić cokolwiek innego, by zabić czas. Wracając do okresu, kiedy mieszkałem w stodole sam i dzień po dniu tworzyłem muzykę, nie rozmawiając z nikim, a potem wsiadałem do samochodu, wyruszałem w trasę samotnie i wchodziłem na scenę. To był najbardziej ekstremalny, wyraźny przykład wewnętrznego świata na żywo dla publiczności.

Na tym albumie jest przynajmniej dwa odniesienia do Joan Didion, jedno do jej prawdziwych słów w „Atomized” oraz „Lone Didion”, które zakładam, że jest po prostu grą słów. Jak wygląda twoja relacja z jej twórczością i dlaczego miała znaczenie przy tworzeniu tego albumu?

Książki na moim stoliku nocnym w ciągu ostatnich trzech lat znajdą się w mojej pracy w jakiś sposób. Piosenka „Lone Didion”, tak, zaczęła się od gry słów. Miałem melodię, a na początku śpiewałem [śpiewa] Ponce de León z jakiegoś powodu. I pomyślałem, no nie chcę naprawdę pisać piosenki o Ponce de León. Czytałem The Year of Magical Thinking i pomyślałem, o, Joan Didion. Musiałem jakoś wydłużyć samogłoskę, żeby to zadziałało. W tym samym czasie przypominałem sobie pewną historię. Mój znajomy był kelnerem w tej restauracji w Nowym Jorku, gdzie Joan Didion i jej mąż przychodził jako stali bywalcy w każdą sobotnią noc, zamawiając bardzo konkretne dania i bardzo konkretne napoje. Pracowała tam, gdy [Didion] straciła swojego męża, a potem swoją córkę. Nie przyszła przez jakieś pięć tygodni, a potem przyszła raz, samotnie, i zamówiła te same rzeczy. Ta historia naprawdę mnie uderzyła, gdy czytałem jej relację z tamtego czasu. Kiedy masz także historyjkę od kogoś, kto tego doświadczył, jak możesz nie odnieść się do tego w tym, co robisz? Tworząc album w przeciągu dwóch lub trzech lat, bierzemy to, co uderzyło cię lub trafiło w ciebie, w tym również własne melodie, które pojawiły się w twojej głowie. Po prostu zabierasz najważniejsze rzeczy i porządkujesz je w formie piosenki. Czasem to takie proste.

Jakie utwory najbardziej czekasz na wykonanie na żywo z tego albumu?

Myślę, że „Make a Picture” będzie naprawdę fajne do grania na żywo. Ma niektóre z elementów „Roma Fade” w przeszłości. „Atomized” to jam i może być tak wielu rzeczy. Prawdopodobnie weźmie na siebie inne życie na żywo, niż na tym albumie. Utwory, które są najmniej explicite w tym, co powinny być, mają najmniej akordów, zwykle są najciekawsze na żywo. Bo nie ma zbyt wiele wzorca. Nadal, aż do dziś, uwielbiam wykonywać utwór „Why?” z 20 lat temu, ponieważ to po prostu 32-zgłoskowa jazzowa ballada. Jest taka elastyczna. Może dostosować się do tego, jak się czujesz w danym momencie. To, co mam na myśli przez explicite. Nie ma zbyt wielu instrukcji, które się z tym wiążą.

W przeszłości robiłeś ekscytujące duety z St. Vincentem i Fioną Apple. Czuję, że dla tego albumu to Madison Cunningham. Jak się poznaliście?

Poznałem ją prawdopodobnie pięć lub sześć lat temu. Zacząłem słyszeć ją w Live From Here, programie, który Chris Thile przejął od Prairie Home Companion. Pomyślałem, wow, jaki głos. Jest też fenomenalną gitarzystką i przez jakiś czas była gitarzystką w moim zespole. Myślę, że to był najlepszy zespół, jaki kiedykolwiek miałem. Część tej trasy była z Madison, która grała w moim zespole. To naprawdę rzadkie, taki poziom muzykalności i kontroli wokalnej.

Musiakowi zadać pytanie, twoje ostatnie oryginalne dzieło nosiło tytuł My Finest Work Yet, ale to nie jest tytuł tego albumu. Czy uważasz to za swoje najlepsze dzieło dotychczas?

Nie mam perspektywy, aby się na ten temat wypowiedzieć, ale ludzie mi mówili, że powinienem był to tak zatytułować. Wiedziałem, że jestem gotowy na coś takiego, kiedy nazywałem cokolwiek „moim najlepszym dziełem dotychczas.” "Dotychczas" to kluczowe słowo. Mam na myśli, ostatnie trzy albumy, ich tytuły wyraźnie, przynajmniej dla mnie, są żartem z samego siebie. Wiesz, Are You Serious, Inside Problems... dochodzisz do takiej liczby albumów i po prostu musisz przyjąć tę postawę. Wszyscy pytali kiedyś: "Czy to twoje decydujące dzieło?" Dlatego zacząłem po prostu nie brać tytułu na poważnie.

Co konkretnie tytuł Inside Problems naśmiewa się dla ciebie?

Wszystko można tak prosto sprowadzić do kwestii problemów wewnętrznych i zewnętrznych. Wydało mi się to zabawne. Dla mnie to tak, jakby: "A więc, co u ciebie słychać?" "Ah, mam te problemy wewnętrzne." To szczególnie takie, które są w środku, wiesz? To mój pokręcony sens humoru, myślę.