Album tygodnia: Starboy od The Weeknd

Po kilku latach jako oddany wyznawca Weeknda - “Był lepszy, kiedy jego mixtape'y były lo-fi i brudne, jak jego treść!” - dawno pogodziłem się z błyszcząca wschodzącą karierą naszego antybohatera popu. Abel ułatwił to, tworząc niezapomniane hity, z których większość pochodzi z jego albumu Beauty Behind the Madness, który jako całość okazał się rozczarowujący dla fanów i krytyków. Jednak w dążeniu do stadionowego statusu zdecydował się na wypolerowanie (nie porzucenie) cech antybohatera, by rozkwitać w kontekstach, o których nawet on nie miał pojęcia: piosenka o kokainie zdobyła nagrodę Teen Choice, z czego żartuje w utworze “Reminder,” jego riposty dla krytyków z puentą Silence of the Lambo, która nie jest zbyt daleko od niezręcznego żartu o Azjatce/lo mein.

Starboy to luźny album koncepcyjny, w którym te konteksty ukazują się razem, dając ekstatyczne rezultaty, gdy się łączą, i ogólne wyniki, gdy się klonują. Połączenie dźwiękowej jasności i tematycznej ciemności albumu przypomina łatwo Views jego byłego odpowiednika: jak paranoiczny Aubrey, chroniący swojego tronu, ten Abel przez 18 utworów naprzemiennie się waha pomiędzy pokusami jego celebryckiego życia. Trudniej jest uchwycić prawdziwą nitkę koncepcji - chłopak, który został zabrany przez sławę, spotyka dziewczynę, którą traktuje jak wszystkie inne, tylko po to, by przepracować swoje błędy? - ale jest wiele do pokochania w sumie jego części, gdy Abel emanuje niezaprzeczalną pewnością siebie, która zapewniła mu dobre łaski kanonu popu. To sprawia, że taki utwór jak “Rockin’” jest tak przyjemny, nawet jeśli brzmi gotowy na Hollister, lub “A Lonely Night” jest tak taneczny, gdy operuje wesołym kamuflażem tych samych fuckboyizmów, które zbudowały jego karierę.

Jest bezwzględnie w wielkiej lidze, radząc sobie z takimi osobistościami jak Max Martin, Doc McKinney i Cashmere Cat z gracją, która nie jest doskonała, ale jest nieugięta w podejmowanych ryzykach. Podczas gdy ostre niuanse wcześniejszych albumów Weeknda walczą o powietrze w bardziej przewidywalnym popowym formacie, wyróżniaki udaje się ponownie rozbudzić tę osobistą intensywność, jednocześnie oczyszczając paletę. Fuckboyizmy pozostają nienaruszone, ale może jest to subtelny rozwój w poszukiwaniu bycia człowiekiem? “True Colors” to miejsce, w którym album naprawdę osiąga swoją siłę, wolny utwór poświęcony odkrywaniu prawdziwej istoty kobiety, którą pragnie. Po nieco zastępującym utworze “Stargirl Interlude,” w którym Lana Del Rey wprowadza ideę odpowiednika jego kontrowersyjnej sławy, otrzymujemy “Sidewalks,” najlepszy utwór z Starboy: autobiograficzny klejnot w stylu arena rock, gdzie ból Abela wreszcie ujawnia się na rękawie, a Kendrick Lamar występuje tak jak zawsze. To wrażliwość, która łatwo utonęła w coraz jaśniejszym dorobku Weeknda, ale słyszenie go, jak szczyci się wobec przeszłej biedy, przynosi znacznie bardziej satysfakcjonującą nagrodę niż uwagi o błahych romansach.

Druga część Starboy stawia wiele pytań, jak Abel zamierza radzić sobie z romantyzmem w swojej muzyce; od rozbieganych perspektyw na “Love to Lay” i “Attention,” nie wiadomo, czy ma pewność. Pierwszy umieszcza go na łasce kochanka, którego miłość nie jest odwzajemniana - sugerując bardziej świadome przekształcenie wrażliwości w jego wizerunku - podczas gdy drugi przywraca mu władzę, gdy jego kochanek jest gdzieś pomiędzy zazdrosnym a zdesperowanym za jego obecnością. “Ordinary Life” również o tym mówi, ale oprócz obrazów Valhalli i Mulholland, trudno poczuć siłę zbliżającego się niebezpieczeństwa, poza dzikością żartu o Davidzie Carradine o ejakulacji.

Te napięcia najlepiej ilustrują obecność Future’a kradnącego show w “All I Know,” gdzie jego charakterystyczne melodie wesołej deprawacji grają alter ego Weeknda, który stara się pogodzić się ze swoimi rockstar ideals dla kobiety, którą uświadamia sobie, że potrzebuje w swoim życiu. Dopełnij album melodramatycznym synth-popem “Die for You” i niezaprzeczalnym “I Feel It Coming” wspieranym przez Daft Punk, ciężar ostatnich trzech utworów sprawia, że życzysz sobie, aby koncepcja albumu miała większą spójność i gęstość w wykonaniu.

Starboy jest portretem Weeknda w ruchu: jest maksymalny, eksperymentalny i kompatybilny z każdą playlistą. Oprócz tego, że jest jego najlepszym albumem komercyjnym, trochę zagłębiania się ujawnia nowe objawienia zakopane pod niepokojem, potwierdzając, że obserwujemy nowego Abela w rozkwicie. Błahe lub gotowe rozwiązania w tym albumie nie wydają się błędami, ale bólami wzrostu na długiej drodze do stania się znanym nazwiskiem, podobnie jak jego idole. Trilogy nigdy nie wróci, i nie powinniśmy go pragnąć, gdy możemy być świadkami pościgu za czymś większym. Abel tylko coraz bardziej uzbraja się, aby zadowolić każdą publiczność, i zrobi to dzięki temu wysiłkowi, ale niewątpliwie wskazuje to na przyszłość, w której nawet Weeknd, którego znamy teraz, może już nie istnieć, gdy znajdzie równowagę potrzebną do spełnienia własnej przepowiedni.