Album tygodnia: Jim James' 'Eternally Even'

Co tydzień opowiadamy Ci o albumie, który naszym zdaniem warto posłuchać. Albumem tego tygodnia jest Eternally Even, wspaniały nowy solowy album frontmana My Morning Jacket, Jima Jamesa.

Eternally Even to najbardziej gorzki album w karierze Jima Jamesa. To lament przeciwko politycznej rozpustie i chorobie apatii dotykającej naszego zbiorowego moralnego kompasu, wydany celowo w piątek przed Dniem Wyborów. Bardziej konkretnie, to duchowy akt oskarżenia przeciwko Donaldowi Trumpowi i wywodowi bezwstydnej wrogości, którą rozwinął; zbiór głęboko odczuwanych protest songów, które próbują sięgnąć poza izolujące echa, którego użyliśmy do podziału samych siebie, pozostawiając za sobą linie uskoków coraz bardziej narażone na całkowite pęknięcie. James tworzy gęstą burzową chmurę seething soul, duchowo wcielając się w takie postacie jak Sly Stone śpiewający pieśni pogrzebowe, czy Leonard Cohen czający się w cieniu klubu jazzowego. Album kanalizuje złość poprzez piękno, ostrożnie wypowiadając się bez owijania w bawełnę. To potępienie, ale delikatne.

Tam gdzie frontman My Morning Jacket zbudował karierę na dwóch ekstremach — ostry histrionik gitarowy i zredukowany, eteryczny folk — Eternally Even rezygnuje z dynamiki i wybiera zamiast tego upiorny, pulsujący szum. To sonicznie bogaty Stan Unii, fachowo stworzony z bulgoczących syntezatorów i precyzyjnych perkusji malujących w teksturach R&B i funkowych tłumach. Brzmienie to ewolucja elegancko ponurego gospel z solowego albumu Jamesa z 2013 roku, Regions Of Light And Sound Of God, ale zanurzone w ciemniejszych odcieniach i bardziej agresywnej instrumentacji; dźwiękowy przepis na przytłaczający niepokój, który pojawia się, kiedy ciągle odświeżasz feed na Twitterze pełen jadu, który wciąż oczekuje na nowe dostawy.

Eternally Even wylewa się z niepokojem i paranoją; praktycznie słychać, jak pot ścieka z czoła Jamesa na mikrofon, gdy wyrzuca w szerokich kategoriach naszą zahipnotyzowaną histerię. Każdy dźwięk działając jako egzorcyzm przeciwko obojętności. Od samego początku album emanuje monumentalnym ciężarem; czai się złowrogo przez dwie minuty, gromadząc dymne gitary i kołyszący bas, aby wywołać nieprzejrzystą napięcie. Mroczne pulsowanie działa jak długi wydech; środek oczyszczający w ramach ostrożności, mający na celu odparcie stanu sztywności wywołanego obawami. Następnie James przenika monochromatyczną mgłę swoim pierwszym z wielu napomnień na przestrzeni dziewięciu utworów LP: „Nie wiesz, nie widzisz, to nie jest w porządku/ Myślałeś, że możesz ukryć się na widoku?”

Nawet kiedy James i jego zespół dają przestrzeń do lżejszych momentów, udaje się im odsłonić jedynie cienką zasłonę jego surowej złości. Sąsiadujące utwory „True Nature” i „In The Moment” zawierają najbardziej jazzowe instrumenty na albumie, ten pierwszy niemalże Pink Floydowy w swojej klasycznej rockowej wielkości, ale James podchodzi do nich jak do płócien, by wyczarować pesymistyczne rozważania, ciągle flirtując z światłem, zanim okrutnie zdradzi. To nie jest album podnoszący na duchu, ale mimo to oferuje transcendencję, odsłaniając etos naszego obecnego klimatu kulturalnego: nasi liderzy nie ponoszą odpowiedzialności, ale my też nie, a istnieje przytłaczające zafascynowanie zasadniczym prorokowaniem w zastępstwie faktycznego działania przeciwko zbliżającym się katastrofom.

Najgorsze jest to, że nasza buntownicza złość często wydaje się bezsensowna. Stanie na mydelniczkach rozciąga twoje zasięgi tylko do pewnego momentu, a po zejściu z nich jesteś z powrotem z resztą świata, który przechodzi obok ciebie, jakbyś nie istniał. Jak szydzi James w „We Ain’t Getting Any Younger Pt. 2,” „Możesz mówić o tym, ile chcesz / Ale co, do cholery, zamierzasz zrobić?” Jeśli to wydaje się oskarżycielskie, dobrze, to tak właśnie jest. Jednak Eternally Even nie idzie za konkretnymi celem, a raczej po prostu lamentuje nad całą strukturą, w której wszyscy niejako uczestniczymy. „Ten świat to wojna i krew / Kiedy mógłby być miłością,” James wzdycha później w tej samej piosence, pytając na koniec, „Czy jesteś gotów zapomnieć, że to się kiedykolwiek wydarzyło / I pozwolić nowemu światu zacząć od nowa?”

Zamiast rysować linie na piasku, definiując spektrum „my kontra oni”, James próbuje zmobilizować społeczność na zieloną trawę, którą wie, że czeka na nas po drugiej stronie. „Jeśli się nie wypowiesz / Nie możemy tego usłyszeć,” prosi James w wyróżniającym się utworze „Here In Spirit,” wzywając do działania wszystkich artystów i jednostki, które pozwalają, aby ich platformy marnowały się. Jednak Eternally Even jest definiowany przez coś więcej niż tylko jego przekaz, wzmacniając swoją perspektywę wspaniałą muzycznością. Jest pilny, ale co ważniejsze, jest ekspresyjny. A gdy wybory wreszcie zakończą się jutro wieczorem — ta pojedyncza bitwa zakończona, ale ideologiczna wojna nadal dzwoniąca w naszych uszach — to muzyka, która da nam siłę, by wciąż patrzeć naprzód, żarliwie i bez lęku skomponowana.