Album tygodnia: 'Atrocity Exhibition' Danny'ego Browna

by Michael Penn II 

Każdego tygodnia opowiadamy o albumie, który Twoim zdaniem wymaga uwagi. W tym tygodniu jest to czwarty LP Danny'ego Browna, Atrocity Exhibition; nazwa pochodzi od piosenki Joy Division i opowiada o autodestrukcji.

Najlepiej pozostawić MC takiego jak Danny Brown, aby przyniósł nam najstraszniejszą mistrzostwo roku; prawdziwy komentarz na własny temat, który skutecznie wycisza wcześniejsze przekonania o tym, jak daleko może posunąć się piosenka rapowa, jednocześnie zaostrzając ostrze narkotycznych narracji rapowych w otwartym morzu nieistotnego hedonizmu. Nie ma miejsca na lamentowanie nad pozostałościami koki lub plamami po spermie: Atrocity Exhibition to dokładnie to, co jest reklamowane, bez tanich składników, które mogłyby zanieczyścić przepis, który lubimy. Biorąc dosłownie, Brown dochodzi do przerażającego konfliktu z okrucieństwami, których doświadczył, wykorzystując maksymalizm jako swój pojazd wystawowy, ciosem za ciosem miażdżąc słuchacza nieprzerwaną wysoką energią, ścigany ciężkością brudu i rozpaczy, które go zrodziły. W dalszej perspektywie, co pozostaje, jak nie rockman, którego sam sobie wywróżył, i jakie konsekwencje z tego wynikną?

Album pozostaje wierny fascynacji Browna ideą upojenia, zaczynając od „Downward Spiral” przesuwającego się w pierwszoosobowym wstrząsie brzady, gdzie zmaga się z nałogami w zaskakującym komforcie. Pierwsze cztery utwory Atrocity Exhibition zajmują się tym, gdzie refleksje Browna są stale przerywane binge'em czegoś: recydywą w niedożywionym Detroit, zamianą bluntów na Newports na probacji, robieniem wszystkich ochotników, którzy mogą oderwać go od piekła, które zna jako dopeman na rogu i dopeman na scenie festiwalowej. Mając 35 lat, Brown przeszedł malowniczą trasę do tego poziomu sukcesu i ból nie znika, ale nie ma w tym nic zaskakującego.

Od „Lost” dalej, większa część albumu ponownie zaznajamia słuchacza z antybohaterem o rozchwianych zębach, który pieprzy wszystko, co chodzi i wciąga każdą linię w zasięgu wzroku. Na pierwszy rzut oka to więcej wystawy, Brown szalejący po hipermęskim, hyper-wściekłym uniwersum, które przyniosło mu fortunę. Po wielokrotnym słuchaniu, punchline nadmiernie się przedawkowuje, każdy detal brzmi jak ostatni krzyk o pomoc przed telefonem, którego nigdy nie chcesz odebrać. Śmieje się z diabła w twarz w „Ain't It Funny”, odrzuca ideę fanów przynoszących mu narkotyki w „Golddust” i zastanawia się, który z uderzeń serca będzie jego ostatnim w „White Lines”. Tam, gdzie XXX stało między ulicami a wielkim przełamaniem, Old był wahadłem między horrorami z tyłu a falami, które zapewniają mu wypłynięcie, Atrocity Exhibition to opowieść zmęczonego weterana, którego antyki dawno straciły swój blask, złoczyńca brzmiący zmęczony swoim własnym gównem. To ani święto, ani bezpośrednie oskarżenie używania substancji, ale nadmierne ich nadużywanie to przytłaczająca wizytówka dla słuchacza, że konsekwencje nigdy nie uciekają, bez względu na to, jak wysoko stoi rockman.

Album brzmi jak Fear & Loathing in Linwood dzięki uh Paul White'owi, który łączy rock, rap i house w teren nieprzystosowany dla kogokolwiek poza Dannym Brownem. Jest jedynym MC, którego mogę cytować, który przemierza ten teren, a jednocześnie nigdy nie brzmiąc niezdarnie kiczowato lub niepotrzebnie pompatycznie; jest raperem-raperem, ale miał na myśli, gdy powiedział, że „Die Like a Rockstar”. Atrocity Exhibition łączy festiwalową gotowość do headbang'u drugiej płyty Old z brudnym tłuszczem estetyki XXX skywlkra, aby osiągnąć dźwięk, który pozostawia przesterowanie, aby zmiażdżyć cię poza twoje granice, pasując do narkotykowego przesytu rapu. „Pneumonia”, wspierane przez doskonałe adliby od ScHoolboya Q, nigdy w pełni nie startuje, ale zwiększa napięcie wśród całego flexu. „When It Rain”, prawdziwy kandydat na Piosenkę Roku, robi to samo, ale niszczy szablon 808/snare, warstwiając jak najwięcej wzorów house, aby brzmieć jak w domu w piwnicy w Chicago z dzieciakami juking for their lives. To funhouse horror rap, podejmujący każde ryzyko pod zlewem i nieprzejmujący się wielkimi upadkami czy atrakcyjnością cross-over.

Jak klasyczny album Danny'ego Browna powinien, tył Atrocity Exhibition sortuje ból, aby znaleźć srebrną podszewkę w powrocie. Nigdy nie odłączył się od ulic, wie, że nigdy się nie zmieniły, ale ciężko pracował, aby dojść tam, gdzie jest i nie zamierza, aby ktoś go stąd zabrał. „Hell for It” to ostateczna walka z tym, Brown tak transparentny jak nigdy, przepraszając wszystkich, których zranił swoimi nałogami, jednocześnie nieprzepraszając jednoznacznie jak cena sławy przewyższała rzemiosło przez zbyt długi czas. Gdzie Danny Brown idzie stąd: ponad dekadę hiperprojekta siebie jako maniaka, destrukcyjne skłonności równolegle do freaków, którym kiedyś służył, jak długo patrzysz, gdy rozbiłeś czwartą ścianę? Wiedząc, że możemy nie mieć go za wiele, ważne jest, aby celebrować Atrocity Exhibition jako klejnot, który pozostanie w czasie, dając nam Danny'ego Browna najmniej zainteresowanego zadowalaniem i najbardziej skupionego na dokumentowaniu swojego upadku i triumfu z nieugiętą uczciwością, która jest w rzadkiej formie.