10 najlepszych albumów Rolling Stones, które warto mieć na winylu

  

England’s Newest Hit Makers (1964)

Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman i Charlie Watts eksplodowali na scenie swoim amerykańskim debiutanckim albumem z 1964 roku, England’s Newest Hit Makers (znanym jako The Rolling Stones w Wielkiej Brytanii). Album składa się głównie z coverów, amerykańska wersja albumu zaczyna się od otwierającego “Not Fade Away,” coveru Buddy’ego Holly’ego, który z kolei jest bardzo przypominający Bo Diddley’a, który był wczesnym bohaterem zespołu. Ta jedna piosenka w dużej mierze podsumowuje Stonesów; podkręcając rytm Bo Diddley’a w tym coverze, sprytnie przyznają, że są grupą białych dzieci emulujących czarną muzykę, a na reszcie albumu dowodzą swojej szczerości, oddając hołd innym bohaterom bluesa, rocka i R&B, takim jak Willie Dixon (“I Just Want To Make Love To You”), Muddy Waters (“I’m a King Bee”), Chuck Berry (“Carol”) i Rufus Thomas (“Walking the Dog”). Jagger i Richards nie do końca ukształtowali się jako silny zespół autorski w tym momencie (tylko trzy z dwunastu utworów to oryginały), ale “Tell Me” to ukryty hit pop rocka. Surowa energia albumu, a także ich unikalny wizerunek złych chłopców, zjednały sobie fanów i były początkiem długo (DŁUGO) trwającej kariery muzycznej.

  

Aftermath (1966)

Nie możesz się pomylić, wybierając zarówno wersję brytyjską, jak i amerykańską albumu Aftermath z 1966 roku, ponieważ ten album jest świetny w obu wersjach. Ale dla zwięzłości skupię się tylko na wersji amerykańskiej. Nagrałem go całkowicie w Hollywood, Aftermath to Stonesi w najbardziej rozwiniętej formie. Nie polegając już na coverach, Mick i Keith pewnie piszą własne utwory i po raz pierwszy napełniają cały album swoimi oryginałami. Ich fokus na aranżacjach, a także eksperymenty Briana Jonesa z instrumentami, takimi jak sitar, marimba i dulcymer, wprowadzają większe złożoności do muzyki. Wciąż obecne są wpływy bluesa i wczesnego rocka, ale słychać również pop i wszystko inne, co działo się w połowie lat 60. “Paint It Black” otwiera album znanym riffem na sitarze, prowadząc do mocnego utworu o depresji i izolacji. Zyskiwanie przewagi w relacji świętuje się w “Under My Thumb”, który ma w sobie marimbę, nadając mu rodzaj psychodelicznego brzmienia. Dulcymer występuje w angielskim folku “Lady Jane” oraz w delikatnej popowej piosence “I’m Waiting.” Ta wszechstronność oznacza, że Stonesi przestali być tylko zespołem rockowym, lecz stali się siłą w muzyce pop.

  

Beggars Banquet (1968)

Po spędzeniu ostatnich kilku lat na flirtowaniu z barokowym popem i psychodelią, Beggars Banquet został uznany za powrót do ich korzeni blues rockowych w drugiej połowie lat 60., które były świadkiem zamieszek społecznych w USA oraz zabójstw MLK i Kennedy'ego. Z rosnącą niestabilnością założyciela zespołu Briana Jonesa, Keith wszedł do akcji i wprowadził mocniejszy sound, który pasował do ich preferowanej oryginalnej okładki z brudnej ściany łazienkowej. Otwierający album utwór “Sympathy for the Devil,” z ekscytującymi kongami i prowokującymi tekstami (hej, rock’n’rollowy utwór, który naprawdę opowiada o szatanie), ustawia agresywny ton, ale następnie następują akustyczne bluesy (“No Expectations”) i bluegrassowe utwory (“Dear Doctor”). Ale jeśli myślisz, że uda Ci się przejść przez ten album bez słuchania muzyki rockowej, pomyśl jeszcze raz, ponieważ “Jigsaw Puzzle” i polityczny utwór “Street Fighting Man” zwalą Cię z nóg takimi tekstami jak “hej, myślę, że nadeszła pora na rewolucję pałacową / ale tam, gdzie mieszkam, gra, w którą można grać, to kompromis.” Beggars Banquet rozpoczął cztero-albumowy okres, który większość fanów nazywa złotym wiekiem zespołu, w którym stawiają swoje roszczenia do tytułu “największego zespołu rock’n’rollowego.”

  

Let It Bleed (1969)

Wydany pod koniec 1969 roku, Let It Bleed to album, na którym Stonesi kończą dekadę, w której Swingujący Londyn i Lato Miłości stały się już odległym wspomnieniem, a wojna w Wietnamie była emitowana w telewizji. Album kontynuuje to, co rozpoczęli na Beggars Banquet i ocieka seksem i krwią. Rock’n’rollowa pewność siebie łączy się z country blues w opowieściach, które są brudne i mroczne. Dziwny otwierający album utwór “Gimme Shelter” wyobraża sobie zamykający się świat, który przechodzi w jeden z najlepszych rockowych utworów wszech czasów (śpiew Merry Clayton jest wart ceny samej płyty), a następnie prowadzi do pożegnania z miłością w genialnym coverze Roberta Johnsona “Love in Vain.” Potem piją w barach (“Country Honk”) i składają sugestywne propozycje w “Live With Me” i “Let It Bleed.” “Midnight Rambler” grozi nadchodzącą przemocą (te wzrosty tempa zwiększają napięcie), a epicki zamykający album utwór “You Can’t Always Get What You Want” opowiada o pogodzeniu się z koniecznością dalszej walki z ciosami życia, zaczynając w ponurym nastroju, który następnie przeradza się w całkowitą imprezę, której rodzaj frenetycznego optymizmu można doświadczyć tylko wtedy, gdy naprawdę nie wiesz, co przyniesie przyszłość.

  

Get Yer Ya-Ya’s Out! (1970)

Get Yer Ya-Ya’s Out! to album na żywo nagrany pod koniec 1969 roku podczas ich amerykańskiej trasy, gdzie utwory są głównie z Beggars Banquet i Let It Bleed, co pozwala uzyskać znakomity dokument na żywo Rolling Stonesów w czymś, co można by określić jako ich złoty okres (miesiąc przed tragedią w Altamont). Ta trasa oznaczała również dołączenie gitarzysty Micka Taylora do składu, który zastąpił nieżyjącego już Briana Jonesa na początku roku podczas sesji do Let It Bleed. Z większością dziesięciu utworów nagranych w ciągu dwóch nocy w Madison Square Gardens, występ był zwartej formy, z palącym głosem Micka Jaggera, który był idealnie dopełniony przez czystą ogień, jakim jest gra na gitarze na tym albumie. Keith Richards i Taylor absolutnie rozwalają system, a szczególną uwagę przykuwają “Sympathy for the Devil” i “Street Fighting Man.” Epicka wersja “Midnight Rambler” jest tak dobra, że znalazła się na składance Hot Rocks. Mogą być inne poszukiwane bootlegi na żywo z tego okresu, ale jeśli chodzi o oficjalne albumy na żywo, to jeden z najlepszych w historii.

  

Sticky Fingers (1971)

Uwolnieni od kontraktu z Decca/London, zespół założył własną wytwórnię, Rolling Stones Records, i słynne logo „język i usta”, a następnie otworzyli dekadę albumem Sticky Fingers, z utworami od bluesowo-country rocka po czysty blues, a także wpływy latynoskie i soulowe, jeszcze bardziej budując swoją reputację utworów „prosto w twarz” o seksie i narkotykach (spójrz na tę okładkę autorstwa Andy'ego Warhola!). Lubieżny utwór “Brown Sugar” otwiera album tekstami o niewolnictwie i seksie, a gdyby nie tak mocny riff, wątpię, czy nadal byśmy go słyszeli w radiu dzisiaj. Niedoceniany rockowy utwór “Sway” ma epickie solo na gitarze dzięki Mickowi Taylorowi. Innym punktem kulminacyjnym albumu jest “Can’t You Hear Me Knocking,” który jest całkowicie jamem, kulminującym marzycielskimi solówkami na saksofonie i gitarze oraz latynoskim rytmem. W wsparciu dla tej pewności siebie stoi poważny wysiłek w ich rzemiośle z bluesowym coverem “You Gotta Move,” soulful “I Got The Blues,” oraz znanymi balladami “Wild Horses” (krajowy rockowy majstersztyk) i “Moonlight Mile.” Ten ostatni utwór to klasyk o zmęczeniu sławą (lub zjeżdżaniu z haju kokainowego, wybierz według uznania), w którym Jagger rezygnuje ze wszelkich postaw na rzecz tekstów, które są bardziej pełne bólu i odkrywające.

  

Exile on Main St. (1972)

Exile on Main St. to obszerna podwójna płyta LP z pełnymi życia rockami, country rockiem i słońcem przepełnionym gospel, i oznacza koniec złotego okresu albumów Stonesów. Żyjąc jako uchodźcy podatkowi w Francji, historia głosi, że większość nagrań odbyła się w piwnicy wynajętej willi Keitha w drugiej połowie 1971 roku, gdzie alkohol i narkotyki płynęły swobodnie. Nowożeństwo Micka oznaczało, że rzadko bywał obecny, więc oddanie Keitha amerykańskiej muzyce korzeniowej w dużej mierze miało wpływ na album, zwłaszcza na utwory takie jak “Shake Your Hips,” “Sweet Virginia,” “Casino Boogie,” “Tumbling Dice,” i “Happy” z Keithem na wokalu. Nagrania trwały w Los Angeles, gdzie Mick dodaje swój wkład do aranżacji, dodając overdub i wpływy gospel. “Tumbling Dice,” jedyny singiel z albumu, który trafił do pierwszej dziesiątki, korzysta z dodatkowych poprawek; opowiada o wędrownym hazardziście i sprawia, że chce się otworzyć wszystkie okna i zboczyć z drogi na wiejską autostradę. Ale w przypadku Exile nie chodzi naprawdę o hity. Najlepiej poczuć to, słuchając go w całości, gdzie teksty są wtórne w porównaniu do ogólnego odczucia prymarnej potrzeby, rock’n’rollowego nadmiaru i napięcia zespołu na krawędzi rozpadu. Ostatnim, ale nie mniej ważnym, w 2016 roku zremasterowano go w połowie prędkości, a chociaż jest zadowalający, preferowane są wysokiej jakości wczesne wydania LP z lat 70.

  

Goats Head Soup (1973)

Z powodu różnych prawnych spraw związanych z narkotykami zespół udał się na Jamajkę w celu nagrania Goats Head Soup. Stonesi schodzą z nadmiaru narkotyków z Exile on Main St. i przeskakują w błyszczący tryb studia, wprowadzając elementy glam i funk, jak w “Dancing with Mr. D” i “100 Years Ago.” Jest to także bardziej obfitujące w ballady, z Mickiem i Keithem w duecie w “Coming Down Again” na temat kradzieży dziewczyny przyjaciela, a następnie Mick delikatnie odprawia dziewczynę w “Angie.” Ale “Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker)” i demoniczny “Star Star” warczą wystarczająco, by przypomnieć ci, że to wciąż Rolling Stones i nikt nie bada ciemnej strony ludzkiej natury lepiej. Bardzo różny od Exile, album otrzymał mieszane recenzje po początkowym wydaniu mimo, że wydał hitowy singiel “Angie,” więc nie wpada w ten nadmiernie czczony złoty wiek, ale krytyczne uznanie poprawiło się z czasem. Istnieją również oznaki, że obecni miłośnicy winylów doceniają album za jakość pracy. Według tego artykułu, był to jeden z 3 ulubionych albumów winylowych do zakupu w wielu stanach w zeszłym roku.

  

Some Girls (1978)

Pod koniec lat 70. Stonesi zostali skreśleni z listy artystów, którzy mogli być uważani za na szczycie swojej kariery. Keith wciąż zmagał się z problemami prawnymi związanymi z używaniem narkotyków, podczas gdy Mick wydawał się bardziej zatroskany życie wśród celebrytów niż obowiązkami zespołu rockowego. Jednak przez cały czas Stonesi wiedzieli, jak włączyć współczesne trendy muzyczne w swoje brzmienie, sprawiając, że coś rozpoznawalnego brzmi na czasie. Some Girls charakteryzuje się wpływami disco i punku w utworach takich jak ich ostatni amerykański numer jeden “Miss You,” twardym “Respectable” i złamanymi miejskimi marzeniami “Shattered.” Mogą być brudni w “When The Whip Comes Down,” “Lies” oraz utworze tytułowym (ostrzeżenie: bardzo niewłaściwe teksty o kobietach) i troszkę country w “Far Away Eyes.” Richards staje się osobisty w “Before They Make Me Run,” komentarzu na temat jego kłopotów prawnych, i wnosi jedną z ich najlepszych ballad “Beast of Burden,” gdzie Richards i Ronnie Wood bez wysiłku wymieniają się solówkami gitary. Album solidny od początku do końca, który odniósł zarówno krytyczny, jak i komercyjny sukces, Some Girls postawił ich na szczycie po raz ostatni, zanim ostatecznie ustąpili miejsca nowym i świeżym artystom w latach 80.

  

Blue and Lonesome (2016)

Jak to często bywa w podeszłym wieku, ludzie zaczynają patrzeć wstecz na początek. Style muzyczne i składy zespołów się zmieniają, ale przez cały czas Rolling Stones nigdy nie ukrywali swojej miłości do bluesa. W rzeczywistości, większość ich albumów zawiera bluesowy lub wczesny rockowy cover. Nagrany w ciągu trzech dni, ubiegłoroczny Blue and Lonesome to hołd dla tych wpływów (i ich długotrwałej skłonności do coverów), przynosząc to pełne koło i tworząc cały album z coverów. Skupiający się głównie na bluesie chicagowskim, stylu , w którym zespół grał w swoich wczesnych latach 60. w klubach, jest też trochę bluesa południowego i delta (“Hoodoo Blues” i “Everybody Knows About My Good Thing”). Album otwiera wersja “Just Your Fool” Little Waltera, a hołdy płyną dalej z coverami takich legend jak Howlin’ Wolf, Memphis Slim, Lightnin’ Slim, Willie Dixon i Otis Rush. Najlepiej zobrazowane przez ich wersję “Ride ‘Em On Down,” która zawiera Erica Claptona na slide guitar, album jest świetną jazdą dla niektórych starzejących się rockowych gwiazd, które odkrywają i dzielą się swoją pasją do bluesa, tym razem wspierani przez mądrość zdobytą przez lata błędów i trudnego życia. Nadal pełni pewności siebie i charyzmy, Stonesi robią to po swojemu i nie obchodzi ich, co myślą inni.