10 najlepszych albumów koncepcyjnych, które powinieneś mieć na winylu

Pink Floyd: The Wall

Chociaż prawie wszyscy muzycy są inspirowani ludźmi, w postaci których stają się postaciami, niektórzy muzycy czerpią inspirację z samych siebie. Najbardziej zauważalnym przykładem jest jedna z najbardziej charakterystycznych postaci jednego z najbardziej znanych albumów koncepcyjnych w historii. Pink, bohater The Wall z 1979 roku, jest wzorowany na mieszance członka zespołu Pink Floyd, Rogera Watersa, oraz byłego członka, Syda Barretta, który już opuścił zespół w momencie wydania albumu. Na albumie, zaniepokojony Pink zmaga się ze swoją rolą w społeczeństwie, w końcu przechodząc w dobrowolny eksil (nie na Main Street), gdy metaforyczny mur jego izolacji rośnie w siłę z każdą piosenką. Album zawiera kilka odniesień do Watersa i Barretta. „Nobody Home”, na przykład, odzwierciedla stan tego drugiego podczas jednej z nieudanych tras koncertowych Pink Floyd po Stanach Zjednoczonych, podczas gdy hit „Comfortably Numb” był oparty na innej trasie, gdy Waters wstrzyknął sobie środek rozluźniający mięśnie.

The Who: Tommy

Pink Floyd’s The Wall jest niewątpliwie jedną z najlepszych oper rockowych, jakie kiedykolwiek powstały, ale może nieznacznie ustępuje The Who z albumem Tommy, który ukazał się 10 lat wcześniej. Wraz z albumem S.F. Sorrow grupy Pretty Things, Tommy jest postrzegany jako jeden z pierwszych albumów rockowych, choć członkowie The Who odrzucili pogłoski, że S.F. Sorrow był inspiracją dla historii Tommy'ego, głuchego, niemego i niewidomego chłopca, który gra w pinbolla (stąd „Pinball Wizard”) i zaczyna ruch religijny. Ta historia wydaje się na początku tak niewiarygodna, że osiągnięciem jest, że ta rollercoasterowa rejestracja angażuje słuchacza w taki sposób, w jaki to robi. W rzeczywistości, bohater czwartego albumu studyjnego The Who może wcale nie być Tommy'm: to sama historia. Fabuła była tak dobra, że Tommy został przeniesiony na ekran w filmie fabularnym i musicalu dziesięciolecia po wydaniu albumu koncepcyjnego. Sukces Tommy był ulgą dla wokalisty Pete'a Townshenda, który był zaangażowany w produkcję zarówno filmu, jak i musicalu.

David Bowie: The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars

Wiele albumów koncepcyjnych opowiada o życiu na ziemi. Jednak tylko jeden (o ile wiemy) czyni to z perspektywy obcego. W 1972 roku David Bowie, wspierany przez swój zespół Spiders From Mars, przyjął rolę ognistorudego, biseksualnego Marsjanina Ziggy'ego Stardusta, jednego z wielu jego alter ego, rzekomo opartego na kolegach rockmanach Jimi Hendrixie i Vince Taylorze, którego Bowie poznał po tym, jak Taylor miał załamanie nerwowe i ogłosił, że jest kombinacją Boga i obcego. Na niektórych najlepszych utworach Bowiego, takich jak „Moonage Daydream” i „Starman”, Stardust dzieli się swoimi poglądami na ziemskie odczucia, takie jak seks, miłość i rock-'n'-roll. Podczas tournee Bowie/Stardust, będąc na dnie uzależnienia od narkotyków, ogłosił, że pożegna się na zawsze, co zdezorientowało fanów, którzy nie mogli zrozumieć, czy to znaczy pożegnanie Bowiego, czy Stardusta. Ulgę poczuli, gdy ten pierwszy powrócił z kolejnym znakomitym albumem, Aladdin Sane, zaledwie rok później.

The Beatles: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Artyści solowi nie są jedynymi, którzy eksperymentowali z alter ego w historii popu. W 1967 roku Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band dał Beatlesom licencję na kontynuowanie eksperymentów dźwiękowych, które rozpoczęli na albumie Revolver z 1966 roku. Skoro Sgt. Pepper’s jest postrzegany jako pierwszy album koncepcyjny w muzyce popularnej, ten album jest jednym z wielu dostępnych przykładów przełomowych cech Fab Four. Zespół już rozpoczął nagrywanie nowego albumu Beatlesów, kiedy Paul McCartney zasugerował, że Brytyjczycy stworzą cały album w stylu fikcyjnego zespołu wojskowego, po tym jak napisał piosenkę, która miała tytuł albumu. Użycie przez Beatlesów dźwięków i tekstur, które nie były wcześniej kojarzone z muzyką pop do tego momentu, było w dużym stopniu inspirowane Pet Sounds zespołu The Beach Boys. McCartney później przyznał, że myślał, iż jego ciągłe odtwarzanie płyty sprawiło, że jego koledzy z zespołu mieli trudności z uwolnieniem się od jej wpływu, podczas gdy producent George Martin stwierdził, że Sgt. Pepper’s nie powstałoby bez Pet Sounds.

Arcade Fire: The Suburbs

Reflektor nie jest jedynym albumem Arcade Fire, który jest przynajmniej częściowo albumem koncepcyjnym. Trzeci album kanadyjskiej grupy został opisany przez frontmana Wina Butlera jako „ani list miłosny do, ani oskarżenie przedmieść – to list z przedmieść.” Dzięki artystycznym popowym melodiom takim jak „Ready To Start”, „The Suburbs” i „Empty Room”, Arcade Fire udało się sprawić, że minuscule codzienne życie zwykłych ludzi stało się najważniejszymi tematami na całym świecie. Album jest bezpośrednio inspirowany osobistą historią Wina i jego brata, członka zespołu Willa Butlera. duży został wychowany w Woodlands, jednym z przedmieść Houston w Teksasie. W związku z tym, muzyka na albumie jest luźno oparta na piosenkach Depeche Mode i Neila Younga, które Win Butler słyszał, gdy był młody.

Green Day: American Idiot

Czy ktoś mówił o przedmieściach? Teraz tu jesteśmy, zostaniemy trochę dłużej. W końcu nie ma miejsca, w którym amerykański sen można by tak dokładnie analizować. Ten sen, w całej swojej wielkości i małości, został zbadany przez Green Day na ich koncepcyjnym albumie American Idiot z 2004 roku przez pryzmat postaci takich jak Jezus z Przedmieścia, Whatsername i St. Jimmy. Album przedstawiał dojrzałość, której nie było w żadnym z poprzednich pięciu albumów Green Day, na których zespół stworzył jednak ponadczasowe hymny punk rockowe.

Queens of the Stone Age: Songs For The Deaf

Z East Bay, gdzie powstał Green Day, nie jest daleko do Kalifornijskich Pustyń, obszaru, który w ostatnich dziesięcioleciach został zdominowany przez Queens of the Stone Age. Muzyczny milipeda Josh Homme odnosił sukcesy jako członek Kuyss, Them Crooked Vultures i Eagles of Death Metal i współpracował z takimi zespołami jak Arctic Monkeys, Foo Fighters, Mastodon, Biffy Clyro i Nine Inch Nails, ale najlepsze momenty przeżył jako frontman Queens of the Stone Age. Bez wątpienia, najświetniejszym z nich wszystkim jest album zespołu z 2002 roku Songs For The Deaf, który zawiera hity takie jak „No One Knows” i „Go With The Flow”, oraz Dave'a Grohla na perkusji. Utwory na Songs For The Deaf nie są wszystkie tematycznie ze sobą powiązane, ale Queens of the Stone Age zabiera słuchacza na przejażdżkę przez kalifornijską pustynię. Utwory są powiązane fragmentami stacji radiowych, które odbiera się w trakcie jazdy.

Kendrick Lamar: good kid, m.A.A.d. city

Drugi album studyjny Kendricka Lamara to autobiograficzny opis jego młodości i młodzieńczości na ulicach Compton w Kalifornii. Okładka przedstawia Lamara, jego dziadka i dwóch jego wujków. Oczy mężczyzn są ocenzurowane, ponieważ historia prezentowana jest z perspektywy młodego Kendricka. good kid, m.A.A.d. city ma nieliniową narrację, opowiadającą o nocy spędzonej na kradzieży domów z przyjaciółmi, ale przy swoim ostatnim pełnym albumie, krytycznie uznawanym To Pimp A Butterfly, Lamar przeszedł na bardziej liniową formę narracji.

Sufjan Stevens: Illinois

good kid, m.A.A.d. city Kendrick Lamara i Illinois Sufjana Stevensa na pierwszy rzut oka niewiele mają ze sobą wspólnego, ale oba albumy mają dość podobne koncepcje. Chociaż wydaje się, że pierwotna misja Stevensa polegająca na nagraniu albumu dla każdego z 50 stanów USA nie zostanie zrealizowana w najbliższym czasie, drugi album w serii (po Michigan z 2003 roku) dostarcza szczegółowego opisu wszystkich aspektów Illinois. 22 utwory na albumie, z których większość ma niesamowicie długie tytuły, sięgają od opisów wydarzeń kulturalnych po osobiste refleksje na temat życia w mieście i chrześcijaństwa. Stevens łączy szereg faktów i anegdot o stanach w piosenkach o postaciach takich jak Abraham Lincoln, Superman i seryjny morderca John Wayne Gacy Jr. w spowiedni, a jednocześnie złożony sposób, w jaki Stevens opanował doskonale. Jego opowieści o jednym stanie przekonały nas wszystkich, że nie jesteśmy od siebie aż tak różni.

Frank Sinatra: Watertown

Od miasta do stanu, od stanu do miasteczka. Od niektórych z najbardziej znanych albumów koncepcyjnych XXI wieku do momentu, w którym wszystko się zaczęło. A raczej, do człowieka, który to wszystko rozpoczął. Oprócz serii albumów z opowiadaniami, które wydał w latach 40., legendarny Frank Sinatra często uważany jest za ojca założyciela albumu koncepcyjnego. Być może najlepszym z wszystkich albumów koncepcyjnych Sinatry jest album z 1970 roku Watertown, z muzyką Boba Gaudio z Four Seasons. Na Watertown, położonym w wiosce o tej samej nazwie w Nowym Jorku, bezimienny narrator opowiada słuchaczowi, jak jego żona opuściła go i ich dwóch synów dla pokusy wielkiego miasta w serii poruszających monologów. Najsmutniejsze w przypadku Watertown jest jednak to, że album sprzedał się zaledwie w 30 000 egzemplarzy i jest tym samym jedynym z głównych wydania Sinatry, który nie dotarł do Billboard Top 100.