Zmysłowe arcydzieło Leona Warea

„Berry zagrał 'I Want You' dla Marvina, tylko tę jedną piosenkę,” powiedział Ware pisarzowi Davidowi Ritzowi w Divided Soul, jego biografii Gaye'a, „A następnego dnia Marvin był gotów nagrać album.” Pierwotnie napisał “I Want You” jako demo dla swojego częstego współpracownika i brata Diany Ross, Arthura “T-Boya” Rossa, ale zgodził się, by Marvin się tym zajął. Późno w nocy w domu Gaye'a, po nagraniu singla, Gaye usłyszał Ware grającego kilka swoich niewydanych nagrań, w tym trzy duety z Minnie Riperton, przez ścianę w sąsiednim pokoju. Gaye od razu się nim zachwycił, a para słuchała płyty jeszcze kilka razy, gdy wschodziło słońce. Rzadkie połączenie głębokiej duchowości i głębokiej zmysłowości piosenek zapaliło coś w Gaye, i wiedział, że musi je zaśpiewać.

Nawet nie wiedząc o tym, Ware napisał większość planu na czternasty studyjny album Gaye'a, I Want You. Chociaż planował użyć większości materiału na swój nadchodzący drugi album, nie mógł przepuścić okazji do pracy z legendą znaną z selektywności. Zaproponował piosenki i współprodukował album, który przywrócił Gaye'a na scenę. Album i jego tytułowy utwór obaj zdobyli pierwsze miejsce na listach soul Billboardu i sprzedali się w ponad miliona egzemplarzy, kładąc fundament dla pokoleń popu, soulu i R&B, takich jak Sade, Prince, Maxwell i D’Angelo.

„Gdy różni ludzie z całego świata mówią mi, ile dzieci ten album spowodował — płyta zajmuje tak ważne miejsce w moim życiu. Nie mógłbym być bardziej dumnym człowiekiem,” powiedział Ware Jasonowi Kingowi i Harry'emu Weingerowi podczas rozmowy na konwencie Audio Engineering Society w 2009 roku, która później została opublikowana w Pitchfork z okazji 40. rocznicy I Want You.

Ale, mimo że I Want You był niezaprzeczalnym hitem, Ware dopiero co podpisał kontrakt z Motown jako solowy artysta i przekazał Gaye'owi cały materiał, który zamierzał umieścić na swoim debiutanckim albumie w Motown. Zamiast zaczynać całkowicie od nowa, Ware postanowił pozostać w tym samym duchowym obszarze, w którym działał dla Gaye'a i większości swojej wcześniejszej twórczości. Ware był mistrzem w przekładaniu żarliwej miłości i surowych cielesnych pragnień na dźwięki — a Musical Massage, album, który skomponował i wydał w tym samym roku co I Want You, jest jednym z jego najbardziej namiętnych przejawów.

Urodzony i wychowany w Detroit, Michigan, w 1940 roku, Ware pamięta, że występował już jako trzyletnie dziecko. „Od tamtej pory, powiedziałbym, jestem zakochany w oklaskach,” powiedział w wywiadzie dla Mi-Soul zaraz po swoich 74. urodzinach. W młodości zaczął rozwijać swój styl wokalny i budować solidne muzyczne fundamenty w grupie o nazwie Romeos. Jego talent i wyjątkowa intuicja muzyczna stawały się coraz bardziej widoczne, a pod koniec lat 60., po krótkim okresie w ABC Records, spotkał Gordy'ego i dostał pracę jako autor piosenek w Jobete Music, afiliowanej przy Motown Records. Mając już na koncie współautorstwo utworu Isley Brothers „Got To Have You Back,” jego prawdziwy przełom nastąpił w 1972 roku, kiedy współnapisał „I Wanna Be Where You Are” Michaela Jacksona z T-Boyem.

Wkrótce zdobył mnóstwo wysokoprofilowych kredytów pisarskich, a podczas gdy wciąż działał za kulisami i poza radarem, jego potężne muzyczne odciski palców miały wyraźną linię prowadzącą do I Want You i Musical Massage: kochające, wysokowibracyjne seksualności. Na początku lat 70., Ware był odpowiedzialny za sypialniane funkowe jamy, takie jak „Body Heat” Quincy Jonesa, „Up In Heah” Ike'a i Tiny Turner oraz „Git It” Bobby'ego Womacka. Ale nawet w swojej twórczości dla innych, Ware nigdy nie interesował się wulgarnością czy sensacyjnością ani tym, że „seks sprzedaje” — w rzeczywistości jego inspiracja była odwrotna. Dla Ware'a seks był nierozerwalny z miłością i duchowością, czystym aktem, a jego muzyka była środkiem do dzielenia się tym przesłaniem ze światem, jak kaznodzieja przemawia do zgromadzenia.

Choć rewolucja seksualna trwała od początku lat 60., mainstreamowa Ameryka i władze, które egzekwowały jej status quo, trzymały się tabu wokół seksualności — a szczególnie czarnej seksualności — aż do lat 70. i dalej. Nawet gdy artyści tacy jak Gaye stawali się popularnymi domowymi nazwami, nie wszyscy rozumieli stanowisko i ekspresję Ware'a dotyczącą erotyki. Tuż przed wydaniem Musical Massage, współnapisał elektryczny album Minnie Riperton „Adventures In Paradise” z 1975 roku, który, mimo popularności i potencjału singli takich jak „Inside My Love,” często napotykał trudności z emisją radiową.

„[Programatorzy] uważali, że był zbyt ryzykowny,” skomentował mąż i producent Riperton, Richard Rudolph, na temat „Inside My Love” w notatkach do Petals: The Minnie Riperton Collection. „Istnieje dualność, ale zawsze wierzyliśmy, że aby naprawdę mieć miłość i wyrażać tę miłość fizycznie, trzeba mieć drugą stronę tej prostoty emocjonalnej… Minnie wprowadzała to mówiąc: 'To jest piosenka, która sprawiła, że zostałam zakazana. Ale dostałam list od zakonnicy, która powiedziała, że nie uważała, że coś jest z nią nie tak. W rzeczywistości, chyba jej się to spodobało…’”

Pewnie, tytuł piosenki był pomysłem Ware'a, który czekał na jego użycie przez wiele lat, pamiętając, jak usłyszał te słowa, kiedy chodził do kościoła jako mały chłopiec. Na koniec kazania, jak pamięta, organy grały cicho, ławki milczały, a pastor pytał, „Czy nie chcecie wejść do Pana?” magnetycznie i hipnotycznie przywołując wszystkich do kazalnicy. „Czy chcesz wejść do mojej miłości? Możesz zobaczyć we mnie, czy wejdziesz do mnie?” Riperton jęczy w refrenie, płynnie przechodząc do swojego charakterystycznego podnoszącego włosy na karku sopranu.

„Wszystko, co mogę powiedzieć, to że wiedzieliśmy, że to się wydarzy, kiedy pisaliśmy piosenkę,” Ware mówi, reflektując nad oporem, który spotkał „Inside My Love,” „Minnie była tak samo odważna jak ja.”

Może dlatego — mimo że jest uważane za duchowe przedłużenie blockbusteru I Want You — Musical Massage przeszło niezauważone. Według Ware'a, Motown uważał, że Musical Massage byłoby lepiej byt dla innego albumu Marvina i zaniedbali promowanie wydania tak, jak na to zasługiwało. Bez dużego wsparcia wytwórni ani wyniesionego imienia Gaye'a, aby pomóc mu przedrzeć się przez bariery nowej sztuki, tabu i cenzury, album o tych samych umiejętnościach co jedna z kamieni milowych współczesnego R&B pozostał niedoceniony, niedoreklamowany i nie zrozumiany w jego czasach, ale nie mniej żarliwy, transcendentny czy wręcz magiczny.

„Och, kochanie, uczę się, jak lubisz,” śpiewa Ware na otwierającym utworze z Musical Massage, rozmawiającym z pulsującymi smyczkami w swoim aksamitnym tenorze — nieco podobnym do Gaye'a, ale delikatniejszym i bardziej androgynicznym. „Learning How To Love You” ustanawia nastrój na podróż, która ma nadejść. Ware ustawia nastrój: pewny siebie, ale pokorny, otwarty i religijnie oddany wzajemnemu połączeniu i spontaniczności, która w nim tkwi. Piosenka prowadzi do swojego idealnego dźwiękowego partnera, duetu z Minnie Riperton, który uchwyci nieważki odczucie zakochiwania się. Wyrafinowane aranżacje smyczkowe Dave'a Blumberga i Coleridge-Taylor Perkinsona łączą album, strategicznie balansując na granicy eleganckiego romansu i zabawnej ekstrawagancji, jak wodne łóżko ukryte w sypialni w Pałacu Wersalskim.

Rzeczy się rozgrzewają na bardziej energicznej wersji „Body Heat” Ware'a, utworu, który napisał dla Quincy'ego Jonesa kilka lat wcześniej dla jego albumu z 1974 roku o tym samym tytule. Podczas gdy wersja Jonesa jest subtelna, powolna i żarząca się, wersja Ware'a wystrzela prosto z bramy z lśniącymi liniami trąbek przerywanymi zmlaskaniami, szeptami i ciężkim oddechem, który poza kontekstem mógłby wprawić nawet najodważniejszego współczesnego słuchacza w zakłopotanie, gdyby nie był tak płynny i zakorzeniony w muzyce. Dla Ware'a, wstyd i zahamowania nie miały miejsca ani w sypialni, ani w studiu.

„Spośród wszystkich ‘izmów’ na planecie, podkreślam, gdyby człowiek nie był tak niepewny siebie, uczyniłby zmysłowość pierwszym miejscem, gdzie klęka i modli się, ponieważ wtedy modliłby się do samego siebie,” zdobyty Ware w późnych komentarzach rozmowy z Johnem Legendem, nagranej do filmu dokumentalnego przez Reelblack. Ware ostatecznie został wyświęcony na pastora i jest nawet czasami nazywany “Zmysłowym Pastorem.” Podstawowy etos Ware'a miłości i zmysłowości jako korzenia i jednoczącego czynników w całej ludzkości jest namacalną siłą życiową, która sprawia, że Musical Massage jest tak niebiański, w pewnym sensie. Musical Massage jest ciałem i poza ciałem. Znacznie dalej niż tylko fizycznym czy seksualnym, czy nawet romantycznym — napędem Musical Massage jest duch, jedność, rytm, sposób życia i dzielone zrozumienie. Jest w wokalnych wkładach Bobby'ego Womacka i Marvina Gaye'a w „Holiday,” w stabilnej, przykuwającej uwagę perkusji w „Turn Out The Light,” w wędrującej, ekscytującej linii basowej w „French Waltz.” Najwyraźniej, jest w występie Ware'a. Od tęsknych szeptanych pytań w „I Want To Be Where You Are” po bardziej funkowe zgrzyty w „Body Heat,” Ware żył, tworzył i głosił zmysłowość w każdej frazie wokalnej i każdej pauzie pomiędzy nimi.

„Ludzie tacy jak ja, Marvin, Barry White, Isaac Hayes — głosy czarnej społeczności, które przyniosły do swojej publiczności atrakcyjność, którą można by nazwać pornograficzną — przynosiły na pierwszym planie miłość, która jest naturalna. Nie jest prefabrykowana. Nie jest brudna. Nie jest źle mówić rzeczy, które sprawiają, że chcesz się kochać. Dlatego mogę powiedzieć mojej wnuczce [o tej muzyce] bez wstydu i sprawiania, by myślała, że jej dziadek jest zboczeńcem. Jestem dumny, że mogę usiąść przed każdą grupą i powiedzieć: ‘Przyjmij, skąd pochodzisz, to nie jest złe miejsce,’” Ware zauważył na konwencie Audio Engineering Society w 2009 roku. „Muzyka jest spoiwem ludzkości. Bez muzyki człowiek by tu nie był. Dawno byśmy się już pozabijali. I cieszę się, że jestem osobą muzyczną. Lubię wzbogacać świat muzyczny, ponieważ potrzebujemy więcej miłości.”